Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 6ο)

Η Αντρεούλα καταλάβαινε κάποιες απλές φράσεις στα ελληνικά όπως «Πως σε λένε;» «Πως κάνει το σκυλάκι;» (καλά, γι’ αυτό το τελευταίο είναι μεγάλη αλλά μιλάμε από γλωσσολογικής απόψεως) αν και απαντούσε στα ισπανικά γιατί, αν δεν το ξέρετε, αλλιώς κάνει το σκυλάκι στα ελληνικά και αλλιώς κάνει στα ισπανικά. Πάντως δεν μπορούσε να μιλήσει ελληνικά…

Θυμόταν μόνο να μετρήσει μέχρι τα δέκα στα ελληνικά. Βέβαια απ’ την άλλη είχε ξεκινήσει ήδη να μαθαίνει αγγλικά και ήξερε να μετράει και εκεί μέχρι τα δέκα.

Γενικά χάρηκα πολύ γιατί είδα ότι η Αντρεούλα είχε μία πολύ μεγάλη νοητική ανάπτυξη και ήταν πανέξυπνη.

Αναμφισβήτητα το περιβάλλον στο οποίο ζούσε την βοηθούσε. Της φέρονταν και της μιλούσαν σαν να ήταν μεγάλη.

Πολλά απογεύματα έπαιζαν όλοι μαζί λοτερία και η Αντρεούλα είχε γίνει εξπέρ σ’ αυτό.

Είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, πολύ αγαπητό στο Μεξικό.

Οι παίχτες παίρνουν από ένα χαρτί με δώδεκα φιγούρες. Υπάρχει μια τράπουλα με όλες τις φιγούρες, όλων των χαρτιών. Κάποιος μοιράζει και ρίχνει ένα φύλλο με μια φιγούρα κάθε φορά. Αν την έχεις, βάζεις ένα σημάδι πάνω στην αντίστοιχη φιγούρα στο χαρτί σου (εμείς βάζαμε κελύφη από φιστίκια Αιγίνης – που προφανώς δεν τα έλεγαν «Αιγίνης» στο Μεξικό). Νικητής ήταν αυτός που συμπλήρωνε πρώτος όλες τις φιγούρες στο χαρτί του και μάλιστα συνέχιζαν μέχρι να μένει ο τελευταίος.

Υπάρχουν πολλών ειδών λοτερίες, με διαφορετικές φιγούρες, αλλά η κλασσική, και αυτήν παίζαμε, είναι αυτή που φαίνεται πάνω αριστερά.

Ε λοιπόν, η Αντρεούλα όχι μόνο έπαιζε, όχι μόνο μας κέρδισε τις μισές φορές που παίξαμε, αλλά και μια φορά που καθόμασταν δίπλα δίπλα και δεν πρόσεξα μια φιγούρα που είχε πέσει, το πρόσεξε αυτή και γεμάτη ενθουσιασμό φώναξε «Ο μπαμπάς το έχει, γιούχου!!!». Και αμέσως έβαλε και το τσόφλι από ένα φιστίκι Αιγίνης πάνω στη φιγούρα μου.

Μ’ όλα αυτά (και μ’ άλλα πολλά) χάρηκα πολύ για την Αντρεούλα και είπα χαλάλι ο καιρός που μου έλλειψε…

Και πρέπει να πω ότι εκεί συνειδητοποίησα κάτι και κατάλαβα και μια πλευρά της Μόντσε που είχα δει και πριν βέβαια, αλλά αλλιώς ήταν εκεί που είδα για πρώτη φορά πως ζει η Αντρεούλα στο Μεξικό:

Πρώτον, ναι μεν ο πατέρας μπορεί να λατρεύει το παιδί και να είναι τόσο σημαντικός γι’ αυτό αλλά, αγαπητοί πατεράδες, η μάνα είναι μάνα και είναι μόνο μία.

Δεύτερον, είδα πόσο αγαπάει η Μόντσε την Αντρεούλα και πόσο «κολλημένες» μεταξύ τους είναι οι δυο τους.

Το μέρος που μέναμε λεγόταν Boca del Rio και ήταν ξεχωριστός Δήμος και μάλιστα μεγαλούτσικος, πάνω από 100.000 κατοίκους θα έχει. Συνδεόταν με τη Veracruz, που ήταν κάμποσα χλμ μακριά, με τη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο αλλά, όπως σε όλες τις μεγαλουπόλεις, Veracruz και Boca del Rio φαινόταν ένα και δεν καταλάβαινες που τελείωνε η μια και που άρχιζε η άλλη.

Κάθε μέρα, μετά το πρωινό, που εκεί το τηρούν ευλαβικά, βγαίναμε έξω στην πόλη.

Πολλές φορές πηγαίναμε σε κάποιο πολυκατάστημα ή σούπερ-μάρκετ για πρακτικούς λόγους π.χ. κάποια δουλειά της Μόντσε ή των γονιών της. Μέσα σ’ αυτά τα μέρη υπήρχαν και καφετέριες οπότε μπορούσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι ανταλλάσοντας απόψεις ή ρωτώντας εμείς οι επισκέπτες τους ντόπιους για οτιδήποτε μας έκανε εντύπωση εκεί.

Αυτά τα μαγαζιά ήταν από μόνα τους αξιοθέατα για μας και ιδίως εγώ, που είχα αποφασίσει να μην είμαι εκεί ως απλός τουρίστας αλλά ως «παρατηρητής», έδινα σημασία στις μικρές λεπτομέρειες.

Και μάλιστα, όπως θα λέγαμε και στη σχολή, είχα αποφασίσει να εφαρμόσω τη «συμμετοχική παρατήρηση» γι’ αυτό και ψώνιζα και εγώ λίγα πραγματάκια.

Διαπίστωσα π.χ. ότι, αντίθετα με τη διαδεδομένη αντίληψη, το Μεξικό δεν είναι και τόσο φτηνότερη χώρα απ’ την Ελλάδα.

Βρήκα το ευρώ ανεβασμένο σε σχέση με το πέσος αλλά και πάλι… Καλό το ευρώ αλλά όσο πιο πολλά έχεις τόσο το καλύτερο. Και εγώ από τις πέντε φορές που πήγα στο Μεξικό αυτή τη φορά αισθανόμουν την τσέπη μου πιο ελαφριά. Έτερον εκάτερον.

Φτηνά είναι κάποια πράγματα, ναι, αλλά σε άλλα οι τιμές είναι ίδιες με την Ελλάδα πάνω κάτω. Φτηνότερο π.χ. ήταν το να ψωνίσεις απ’ το σούπερ-μάρκετ, όπως και η βενζίνη (αλλά το Μεξικό είναι πετρελαιοπαραγωγός χώρα).

Φτηνότερος φυσικά (όπως και παντού αλλού στον κόσμο φαντάζομαι) ήταν εκεί ο καφές αλλά το να φας έξω δεν μου φάνηκε καθόλου φθηνό.

Παρεμπιπτόντως, μέσα στον Γενάρη ήταν η γιορτή μου και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ξεχωριστό να έκανα το τραπέζι σε όλους έξω εκείνη τη μέρα.

Διάλεξα λοιπόν ένα εστιατόριο-τακερία που ήξερα ήδη και μου άρεσε πολύ, το «Los Giros».

Συνεχίζεται…