Κάποτε στο Μεξικό – Η επιστροφή (Μέρος 7ο)

Η μέρα της γιορτής μου, λοιπόν, με βρήκε στη Veracruz. «Με βρήκε» τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατί στην πραγματικότητα ένας από τους λόγους που διάλεξα τις συγκεκριμένες ημερομηνίες για το ταξίδι ήταν και το ότι σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ ξεχωριστό να γιορτάσω στο Μεξικό αυτή τη μέρα.

Διάλεξα ένα εστιατόριο-τακερία που ήξερα ήδη γιατί α) μου άρεσε το συγκεκριμένο μαγαζί και β) ήθελα να γιορτάσω τη μέρα σε ένα μέρος κατά το δυνατό τυπικά μεξικάνικο.

Το είχα πει καιρό πριν στη Μόντσε και είχα προσκαλέσει και κάποιους άλλους γνωστούς που είχα στο Μεξικό αλλά δεν έτρεφα και πολλές αυταπάτες ότι θα έρχονταν γιατί ζούσαν σε μακρινές πόλεις. Η έκταση του Μεξικού είναι καμιά 15αριά φορές όσο η έκταση της Ελλάδας μας, οπότε...

Το είχα πει και στον Χατζησοφιά με το σχόλιο ότι τόσο ωραία tacos πρώτη φορά στη ζωή του θα έτρωγε.

Και ναι μεν τα tacos του Los Giros (δεν ξέρω αν η λέξη έχει κάποια σχέση με την αντίστοιχη ελληνική) ήταν πολύ νόστιμα, αλλά για να μην ρωτάμε συνέχεια «Τι είναι αυτό;», αλλά και για να αποφύγουμε τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις παραγγείλαμε και οι δυο ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Τελικά ήμασταν επτά άτομα και τρία παιδιά και εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πολύ.

Στο Μεξικό όταν γιορτάζει κάποιος (όταν έχει τα γενέθλιά του δηλαδή) οι υπόλοιποι τον κερνάνε, γίνεται δηλαδή το αντίθετο απ’ ότι εδώ.

Γι’ αυτό και όταν έφεραν τον λογαριασμό τσακίστηκαν ο πατέρας και ο αδελφός της Μόντσε ποιος θα τον πρωτοπάρει. Τους κακοφαίνονταν να πληρώσει ο εορταζόμενος.

Είδατε που όλα είναι σχετικά τελικά; Γι’ αυτό είχα γράψει κάποτε, σχετικά με τον ρατσισμό νομίζω, ότι άπιστος στη Νέα Υόρκη είναι εκείνος που δεν πιστεύει στον Χριστό και στην Κωνσταντινούπολη, εκείνος που πιστεύει ή κάπως έτσι. Κλείνει η παρένθεση.

Όμως και εμένα μου κακοφαίνονταν να πληρώσουν άλλοι τέτοια μέρα. Και αν τώρα υπολείπομαι σωματικά, που σημαίνει ότι δεν μπορούσα ν’ αρπάξω τον λογαριασμό, προσέτρεξα στη Μόντσε που, ε, κάτι ήξερε για το πόσο σημαντική είναι για μας τους Έλληνες η μέρα αυτή.

Της ζήτησα να τους πει ότι θα μου χαλούσαν όλη τη μέρα έτσι και πλήρωναν αυτοί.

Και επειδή η μέση λύση (και αντικειμενικά σωστό) είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να περνάει αυτό που θέλει ο εορταζόμενος, εφάρμοσα το ελληνικό έθιμο στη μακρινή Veracruz και κέρασα για τη γιορτή μου.

Μία εκδρομή που μου άρεσε πολύ ήταν μια μέρα που πήγαμε στα κοντινά Chachalacas, Cempoala και Antigua.

Το Chachalacas είναι ένα παραθαλάσσιο τουριστικό χωριό. Έλεγα στον αδελφό της Μόντσε, τον Δάντε, πως το όνομα του χωριού ακούγεται αστείο σε μας τους Έλληνες και να μην μπορεί να καταλάβει γιατί.  Chachalacas… Άλλη μια απόδειξη ότι όλα είναι σχετικά.

Η Cempoala (Zempoala την έγραφαν εκεί) είναι μια αρχαία πόλη των Τοτονάκων, ερείπια της οποίας σώζονται σε πάρα πολύ κατάσταση σε ένα μέρος πολύ κοντά στη Veracruz. Ήταν υποτελής στους Αζτέκους, τους οποίους δεν πρέπει να συμπαθούσαν και ιδιαίτερα, γιατί όταν έφτασαν στην περιοχή οι Ισπανοί, το 1519, αμέσως συμμάχησαν μαζί τους.

Τι να κάνω, πάλι θα περιαυτολογήσω, αλλά ήξερα από πριν για τη Cempoala. Είχε αναφερθεί το όνομά της σε κάποιο μάθημα και επειδή μ’ ενδιέφεραν οι πολιτισμοί της προκολομβιανής Αμερικής, το συγκράτησα. Αλλά δεν ήξερα ότι είναι τόσο κοντά στη Veracruz.

Στην Antigua είχα ξαναπάει γιατί ήθελα να δω το σπίτι που έχτισε εκεί ο conquistador (και αρχιρεμάλι κατά τον Τσιφόρο) Hernán Cortés και την πρώτη εκκλησία στην αμερικάνικη ήπειρο, που χτίστηκε εκεί!

Μάλιστα για να ξαναθυμηθώ τα παλιά, πρότεινα να φάμε σε ένα μέρος που είχαμε πάει παλιά με τη Μόντσε δίπλα σε ένα μεγάλο ποτάμι αλλά η ιδέα αποδείχθηκε ατυχής γιατί εκείνη τη μέρα είχαν ζωντανή μουσική εκεί και δεν μπορούσαμε ν’ ακούσουμε ο ένας τον άλλο.

Το ταξίδι όμως πλησίαζε στο τέλος του.

Η συνέχεια και το τέλος την άλλη εβδομάδα…