Όταν παίρνεις εκδίκηση γίνεσαι ίσος με τον εχθρό σου. Όταν την ξεπερνάς γίνεσαι ανώτερος (Francis Bakon)

Από προχτές που έγινε το συμβάν με τους δύο νεκρούς στο Νέο Ηράκλειο το σκέφτομαι συνέχεια και αυτό δεν είναι υπερβολή.

Είναι μερικά πράγματα που λες «Όχι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα» και όταν γίνονται αισθάνεσαι ότι κάποιο όριο παραβιάζεται, κάποια κόκκινη γραμμή, κάτι που είχες ως δεδομένο δεν είναι τελικά.

Δεν πίστευα ότι έστω και σ’ αυτήν την Ελλάδα της κρίσης μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, σε μια άλλη χώρα ή στην τηλεόραση ίσως: κάποιοι να πάνε έξω απ’ τα γραφεία ενός κόμματος (το ότι ήταν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής δεν το κάνει λιγότερο σοκαριστικό), να πυροβολήσουν έτσι στα τυφλά και στον σωρό όσους ανθρώπους βρήκαν μπροστά τους, να πλησιάσουν τα σώματα και να δώσουν τη χαριστική βολή εν ψυχρώ.

Δεν μπορεί, έλεγες πριν απ’ την Παρασκευή, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εδώ. Να σκοτώσουν έτσι στην τύχη δύο ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά τους και θα μπορούσαν να είναι κάποιοι άλλοι και όχι δύο αλλά όσοι τύχαινε.

Δεν μιλάμε για τυπική πολιτική δολοφονία, που το θύμα επιλέγεται και δεν είναι κάποιος τυχαίος ανώνυμος, αλλά γι’ αυτό που έγινε. Αυτό είναι που λες ότι δεν γίνεται εδώ.

Η άποψη που έχω είναι ότι απ’ τη στιγμή που φασισμός είναι μια ιδεολογία που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος (όπως μάλιστα το ορίζει) υπεράνω όλων και όπου ένα ανώτερο έθνος έχει προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, εγώ είμαι αντιφασίστας.

Με τη Χρυσή Αυγή και την ιδεολογία της, με χωρίζουν έτη φωτός. Αλλά, γαμώτο, χθες το βράδυ που είδα για λίγο ειδήσεις και άκουσα τον πατέρα του ενός νεκρού, του Γιώργου Φουντούλη, να λέει ότι ο Γιώργος λάτρευε την αδελφούλα του που πάσχει από σύνδρομο down και όλοι στην οικογένεια πίστευαν ότι αυτός θα ήταν το στήριγμά της στη ζωή, σαν ένα φλας μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι ενώ διαφέρω πολύ στην ιδεολογία από τους οπαδούς της Χ.Α. τελικά έχουμε κάτι κοινό, όπως έχουμε όλοι μας: έχουμε κάποια πορεία στη ζωή και όλοι έχουμε κάποια ιστορία πίσω μας.

Αν λείψει ο οποιοσδήποτε από εμάς θ’ αφήσει ένα κενό στη ζωή κάποιων ανθρώπων.

Σκεφτόμουν ότι μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η κοινωνία έχει την ηθική υπεροχή απέναντι στον φασισμό και τους φασίστες.

Και προς στιγμή, ήρθε το συμβάν της Παρασκευής να αναιρέσει στο μυαλό μου αυτή την υπεροχή.

Όμως όχι, ακόμα η κοινωνία υπερέχει απέναντι στον φασισμό, αλλά όχι μόνο απέναντι σ’ αυτόν.

Η κοινωνία μας υπερέχει απέναντι σε κάθε είδους εξτρεμισμό και ακραία συμπεριφορά.

Γιατί δεν μπορεί να είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας με μας αυτοί που έκαναν αυτό το πράγμα. Το να είσαι μέλος της κοινωνίας σημαίνει ότι αποδέχεσαι κάποιες αξίες και κανόνες, που σίγουρα οι δολοφόνοι των δύο συνανθρώπων μας δεν αποδέχονται.

Εκείνο που έχω να πω είναι ότι οι δολοφόνοι δεν έκαναν κακό στη Χρυσή Αυγή όπως επιθυμούσαν, αυτηνής καλό της έκαναν αφού την επανέφεραν στο προσκήνιο και μάλιστα σαν θύμα τώρα.

Εκείνο που έκαναν ήταν να διαλύσουν, έτσι τυχαία, τρεις οικογένειες και να κάνουν να υποφέρουν, όχι ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης, πολλοί άλλοι άνθρωποι, συγγενείς και φίλοι των τριών θυμάτων.