Το βουνό των Κενταύρων (μέρος ΙΙ)

Οι περισσότεροι χωρίζουν το Πήλιο σε δύο μέρη: στο Πήλιο του Παγασητικού (Καλά Νερά, Άφησσος, Λεφόκαστρο, Μηλίνα κ.α.), που μου θυμίζει νησί δεν ξέρω γιατί, και στο Πήλιο του Αιγαίου (Χορευτό, Άι Γιάννης κ.α.) που για μένα είναι όπως όλα τα τυπικά τουριστικά-παραθαλάσσια χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Εγώ όμως ξεχωρίζω και το Πήλιο του Βουνού και εκεί βάζω τα Χάνια, τη Ζαγορά, τον Κισσό, το Μούρεσι, την Τσαγκαράδα  αλλά και τη Μακρινίτσα με την Πορταριά και τις Μηλιές με τις Πινακάτες και τη Βυζίτσα (αυτά τα τρία χωριά πάνε μαζί).

Εκείνο που κυριολεκτικά με τρελαίνει στο Πήλιο δεν είναι η θάλασσα αλλά το πράσινο.

Τι να σας πω τώρα… Μόνο αν έχει πάει εκεί κάποιος μπορεί να καταλάβει. Φύση όμοια με τη φύση στο Πήλιο του Βουνού δεν έχω ξαναδεί.

Δεν είναι η «άγρια» ομορφιά των ορεινών δασών της υπόλοιπης Ελλάδας, που ξέρω και απ’ τα Τρίκαλα, εκεί είναι κάτι διαφορετικό, πιο ήμερο.

Ιδίως εκεί μέσα σ’ εκείνα τα χωριά, στον Κισσό, στο Μούρεσι και στην Τσαγκαράδα αλλά και στις Μηλιές-Βυζίτσα-Πινακάτες, η βλάστηση είναι τόσο πυκνή, τα πλατάνια και οι καστανιές ενώνονται και σχηματίζουν θόλο πάνω απ’ τον δρόμο που το μέρος φαίνεται σκοτεινό. Αυτή η σκιερή σκοτεινιά είναι για μένα το σήμα κατατεθέν αυτών των χωριών.

Αντίθετα, στα μέρη μέσα στον Παγασητικό κόλπο το τοπίο είναι διαφορετικό: οι λόφοι τριγύρω εκεί είναι γεμάτοι με ελιές, εγώ, που έχω πολλά στερεότυπα, θα το έλεγα τυπικό μεσογειακό τοπίο.

Οι περισσότεροι όταν μιλάνε για την ομορφιά του Πηλίου, εννοούν τις παραλίες και τα αρχοντικά-ιστορικά χωριά. Εμένα δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό όταν θυμάμαι τις αποδράσεις μου στο Πήλιο: η κουζίνα και οι πλατείες του (ναι, και στην κορφή κανέλα, το ξέρω).

Η σπεσιαλιτέ του Πηλίου είναι φυσικά το σπετζοφάι, το οποίο σπετζοφάι εμένα μου αρέσει χειμώνα-καλοκαίρι.

Γενικά δεν κάνω διακρίσεις σε χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά φαγητά. Αν σου αρέσουν οι σούπες, δεν βλέπω τον λόγο να μην τις τρως και το καλοκαίρι, απλά όχι καυτές.

Να π.χ. το δεύτερο φαγητό με το οποίο έχω συνδέσει το Πήλιο είναι η φασολάδα. Αλλά φασολάδα στα Χάνια, όχι μπροστά στη θάλασσα, μην το παρακάνουμε κιόλας.

Επίσης η μία και μοναδική φορά που έφαγα τσιτσίραβλα (χορταρικά είναι αυτά) στη ζωή μου ήταν στο Πήλιο, αν θυμάμαι καλά στις Μηλιές.

Θα εντάξω στην κατηγορία «κουζίνα» και τα γλυκά κουταλιού και το τσίπουρο.

Τα γλυκά του κουταλιού δεν με πολυσυγκινούν γενικά αλλά στο Πήλιο δεν ξέρω, είναι σαν να τα τραβάει το μέρος.

Ειδικά στην Πορταριά τα μαγαζιά που πουλάνε βάζα με γλυκά κουταλιού είναι σαν εκθέσεις! Παρεμπιπτόντως, μπορεί να φαίνονται κοντά στον χάρτη αλλά θέλει πολύ υπομονή για να πας απ’ τον Βόλο στη Μακρινίτσα και την Πορταριά.

Η περιοχή ολόκληρη, όχι μόνο η πόλη του Βόλου, φημίζεται για το τσίπουρό της. Εγώ ανέκαθεν δεν ήμουν φαν του ποτού-τσίπουρου (με «πιάνει» πολύ εύκολα) αλλά ήμουν μεγάλος φαν της διαδικασίας (της φιλοσοφίας ας την πούμε καλύτερα) της «τσιπουροκατάνυξης».

Η σχετική πόση απαιτεί καλή παρέα, ενδιαφέροντα θέματα για συζήτηση και άφθονο χρόνο. Και αν αυτά τα τρία συνδυάζονται με το περιβάλλον μιας πλατείας του Πηλίου, ε, αυτός είναι για μένα ένας ορισμός για την ευτυχία.

Περίεργο αλλά έχω συνδυάσει το Πήλιο με μερικές πλατείες εκεί. Γενικά μου αρέσουν πολύ οι πλατείες των ελληνικών χωριών. Αν σας φαίνεται περίεργο, θεωρώ τις πλατείες των χωριών σαν σήμα κατατεθέν της Ελλάδας, της γνήσιας Ελλάδας.

Νομίζω ότι η πλατεία με τον πλάτανο, την πέτρινη βρύση και τα τραπεζάκια απ’ τα καφενεδάκια τριγύρω είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο που δείχνει πόσο εξωστρεφείς είμαστε σαν άνθρωποι (το «εξωστρεφείς» δεν μ’ αρέσει, σε άλλες γλώσσες υπάρχει η λέξη που αποδίδει ακριβώς αυτό που θέλω να πω αλλά τελοσπάντων).

Αν τύχει και περάσετε απ’ τη Μακρινίτσα, τον Λαύκο, τη Ζαγορά ή την Τσαγκαράδα (αυτά τα χωριά μου έρχονται τώρα στο μυαλό) να πιείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ έναν καφέ (και να πάρετε και ένα γλυκό κουταλιού) ή ένα τσιπουράκι με έναν καλό μεζέ στην πλατεία τους.

Συνεχίζεται…