Το βουνό των Κενταύρων (μέρος Ι)

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί λίγο απ’ την επικαιρότητα και αγχώνομαι όταν ακούω για άσχημα πράγματα, περισσότερο απ’ ότι παλιότερα (πιο σωστά να πω ότι παλιότερα δεν αγχωνόμουν και ιδιαίτερα). Τρόικα και κρίση τα τελευταία χρόνια, προστέθηκαν πρόσφατα τρομοκρατικές δολοφονίες και προτάσεις μομφής, τι να παρακολουθήσεις…

Κατά τις 8:00 μ.μ. που τρώω συνήθως δεν έχουν και τίποτα ενδιαφέρον τα κανάλια και έτσι έχω την τηλεόραση στις ειδήσεις.

Απ’ τα κανάλια που πιάνω και έχουν τότε ειδήσεις, το MEGA έχει κακό ήχο και έτσι έχω την τηλεόραση στον ΑΝΤ1.

Καλά, τι σημεία των καιρών είναι αυτά; Αθλητικά πας να δεις και που το πάνε που το φέρνουν, όλο βίντεο  με, ας το γράψουμε στα αρχαία ελληνικά (έτσι κάνουν όλοι όταν δεν θέλουν να τους καταλάβουν 100% οι άλλοι, μόνο πάνω κάτω να τους καταλαβαίνουν), καλλίπυγες νεαρές δείχνει.

Και υποτίθεται δεν είναι ξεκάρφωτο αλλά συνδέεται με τα αθλητικά π.χ. Να, προχτές για παράδειγμα (χτες αποσύρθηκα νωρίς στο κρεβάτι) έδειχνε τον Γιουσέιν Μπολτ (εξού και εντασσόταν στα αθλητικά νέα) που συμμετείχε σε ένα πάρτι με δύο πολύ όμορφες και διάσημες κυρίες  (δεν θυμάμαι ποιες).

Το 90% του βίντεο έδειχνε αυτές τις ωραίες, ομολογουμένως, κυρίες να λικνίζονται στους ρυθμούς κάποιας μουσικής. Και αυτό ήταν στα πλαίσια της αθλητικής μας ενημέρωσης…

Πριν 2-3 χρόνια δεν ήταν έτσι η τηλεόραση, ήταν;

Παρεμπιπτόντως, και επειδή εδώ δεν γράφω απλά για κάτι κάθε φορά αλλά καταθέτω και τις γενικότερες αντιλήψεις μου για πολλά θέματα, να σας πω τις αντιλήψεις μου για την τηλεόραση: εκνευρίζομαι όταν ακούω να λένε πως η τηλεόραση υποβιβάζει το επίπεδο του τηλεθεατή αφού αυτά που δείχνει είναι χαμηλού επιπέδου, η τηλεόραση έτσι, η τηλεόραση αλλιώς.

Να είστε σίγουροι πως τα κανάλια, επειδή πεθαίνουν για υψηλή τηλεθέαση, δείχνουν αυτό που θέλει να δει ο κόσμος. Και ας μην το παίζουμε θύματα, ότι συμβαίνει το αντίστροφο, ότι ο κόσμος αναγκαστικά βλέπει αυτό που δείχνουν τα κανάλια.

Τι «αναγκαστικά»; Είδα τι τηλεθέαση είχαν οι ποιοτικές ΕΤ1 και ΝΕΤ (να ζήσουμε να τις θυμόμαστε). Αυτό μ’ εκνευρίζει αφάνταστα, όταν θεωρούμε ότι για το χάλι μας φταίνε πάντα οι άλλοι.

Τελοσπάντων, σήμερα θέλω να γράψω για ένα πολύ όμορφο μέρος, που είναι εδώ στην Ελλάδα, το Πήλιο.

Η πρώτη μου επαφή, ας την πούμε επαφή, με το Πήλιο ήταν όταν άκουσα πριν 20+ χρόνια έναν συμφοιτητή μου, τον Πάρη, που καταγόταν από ένα χωριό του Πηλίου, να μιλάει γι’ αυτό.

Επειδή τότε δεν το είχα επισκεφτεί ακόμα και επειδή ο Πάρης είχε μια τάση για, πώς να το πω, μια τάση για μεγαλοστομίες γενικώς, έλεγα πως είναι υπερβολές όσα έλεγε για το Πήλιο.

Αλλά όταν πήγα, είδα ότι είναι ένα πανέμορφο μέρος, ένα μοναδικό μέρος, το μέρος που μ’ αρέσει, τώρα που το σκέφτομαι, περισσότερο από κάθε άλλο που έχω δει.

Και άλλα μέρη είναι πολύ όμορφα αλλά τέτοια «συνεχόμενη» ομορφιά (σχεδόν μόλις βγεις απ’ τον Βόλο ως κάτω στο Τρίκερι ή ως έξω στο Αιγαίο, εγώ τουλάχιστον δεν είδα αλλού).

Το Πήλιο δεν μου ήρθε έτσι άσχετα στο μυαλό σήμερα. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από το τελευταίο ταξίδι που έκανα υγιής και που ήταν στην Τσαγκαράδα. Και τελικά, ίσως το φθινόπωρο να είναι η ιδανική εποχή για να πας στο Πήλιο.

Στο Πήλιο έχω πάει σε πολλά μέρη, στη Μακρινίτσα και την Πορταριά  (αν και αυτά τα δύο χωριά δεν τα θεωρώ ακριβώς «Πήλιο»), στη Μηλίνα, στον Λαύκο, στον Άι Γιάννη, στο Χορευτό, στην Τσαγκαράδα κ.α. και τις επόμενες μέρες θα προσπαθήσω να στριμώξω εδώ αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση εκεί.

Συνεχίζεται…