Το βουνό των Κενταύρων (μέρος ΙΙΙ)

Η τελευταία φορά που πήγα στο Πήλιο, και νομίζω αυτή που μου έμεινε περισσότερο, ήταν τέλος Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου του 2009 (δεν θυμάμαι καλά).

Πήγα μέσω Χανίων που είναι όλο στροφές μέχρι να φτάσεις στην Πορταριά αλλά και μετά τον Κισσό ως την Τσαγκαράδα (όχι ότι ενδιάμεσα είναι και ευθείες).

Γενικά πάντως θα πρέπει να ξέρετε ότι στο Πήλιο οι δρόμοι δεν είμαι ακριβώς εθνικοί οδοί γι’ αυτό θα πρέπει να έχετε και την ανάλογη υπομονή. Αν δεν είστε τέτοιος τύπος, αφήστε το καλύτερα. Οι δρόμοι θα σας σπάσουν τα νεύρα πριν φτάσετε στον προορισμό σας και όλο το ταξίδι θα κινδυνεύσει να πάει στράφι. Βλέπεις π.χ. μια πινακίδα «Ζαγορά 18 χλμ», μετά από δέκα λεπτά βλέπεις άλλη «Ζαγορά 16 χλμ» και λες «Τι γίνεται; Ή μας δουλεύουν ή κάνουν λάθος».

Εμένα πάντως στον χάρτη μου φάνηκε πιο κοντά να πάω στην Τσαγκαράδα μέσω Χανίων παρά από κάτω, Αγριά-Μηλιές-Πινακάτες κ.λπ., αν και μετά μου είπαν ότι ο δεύτερος δρόμος είναι πιο σύντομος.

Πάντως η διαδρομή μας αποζημίωσε. Ανάμεσα Πορταριά και Χάνια τα δάση τριγύρω είχαν εκείνο το κιτρινοκόκκινο φθινοπωρινό χρώμα και ήταν σαν παραμύθι! Εκεί και στη Σμίξη Γρεβενών πριν πολλά πολλά χρόνια, σε μια άλλη ζωή, είχα δει αυτό το θέαμα. Και φυσικά τήρησα την παράδοση που επιτάσσει κάθε φορά που περνάω απ’ τα Χάνια να τρώω μια φασολάδα με καυτερή πιπεριά.

Μετά από ώρα και άπειρες στροφές και ενώ στο μεταξύ είχε νυχτώσει, φτάσαμε στην Τσαγκαράδα.

Η Τσαγκαράδα πρέπει να είναι μεγαλούτσικο χωριό αλλά ήταν πολύ «περίεργο» χωριό: σου δίνει την εντύπωση ότι είναι κτισμένο κατά μήκος του κεντρικού δρόμου.

Τα σπίτια φαίνονται και από τις δυό πλευρές του δρόμου για χιλιόμετρα ολόκληρα (δεν είναι υπερβολή αυτό) και είναι πνιγμένα στη βλάστηση (ούτε και αυτό είναι υπερβολή). Μου είπαν ότι το χωριό αποτελείται από τέσσερις συνοικίες, η καθεμιά με την πλατεία της, αν και να πω την αλήθεια μόνο δύο πλατείες είδα.

Στην πρώτη πάντως είδα ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά δέντρα που είδα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ένας θεόρατος πλάτανος που το ένα κλαδί του είχε γίνει σαν ένας δεύτερος πλάτανος! Αφού για να μην σπάσει, του είχαν χτίσει (ναι, χτίσει) ένα υποστύλωμα.

Όποιος δεν έχει δει αυτόν τον πλάτανο της Τσαγκαράδας δεν μπορεί να φανταστεί το πράγμα για το οποίο μιλάμε (γι’ αυτό ας ρίξει μια ματιά στην φωτογραφία δίπλα).

Είχε βρέξει εκείνες τις μέρες (το μύριζες στο χώμα και στον αέρα) και δύο πράγματα δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Το πρώτο είναι ότι παντού πάνω στο χώμα ήταν στρωμένο ένα χαλί από πεσμένα κάστανα. Θα ήταν η εποχή τους και η Τσαγκαράδα είναι γεμάτη από καστανιές.

Περάσαμε, θυμάμαι, ένα ξύλινο γεφυράκι και καθίσαμε σε ένα παγκάκι και παντού γύρω πάνω στο χώμα ήταν πεσμένα κάστανα και εκείνο το περίβλημά τους σαν αχινός, ήταν μουλιασμένο απ’ τη βροχή και το παπούτσι βούλιαζε. Αυτό μου έχει μείνει.

Μια δεύτερη εικόνα που μου έμεινε ήταν όταν το βράδυ βγήκαμε έξω για μια μπύρα. Στον κεντρικό δρόμο που περπατούσαμε υπήρχε τέτοια ομίχλη που δεν έβλεπες μπροστά σου πάνω από δύο μέτρα.

Η όλη ατμόσφαιρα ήταν υποβλητική, γοτθική. Υπήρχαν φώτα πάνω στο δρόμο αλλά δεν νικούσαν την ομίχλη, απλά την έκαναν γαλαζωπή.

Στις άκρες του δρόμου έβλεπες κάτι τεράστιες, απόκοσμες σκιές που ήταν τα δέντρα που έπνιγαν την Τσαγκαράδα.

Εκείνες τις μέρες διάβαζα «Το παιχνίδι του αγγέλου» (το άρχισα τότε και το τελείωσα μετά από έναν χρόνο όταν βγήκα απ’ το κέντρο αποκατάστασης όπου βρέθηκα «ξαφνικά» απ’ την Τσαγκαραδα – οι ασυμβατότητες της ζωής που λέγαμε κάποτε) και επειδή γενικά επηρεάζομαι απ’ ότι διαβάζω, η γοτθική ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος εκείνου πήγαινε ασορτί με την ατμόσφαιρα στην Τσαγκαράδα την εποχή εκείνη.

Κοντά στην Τσαγκαράδα είναι και πολύ όμορφες, μικρές παραλίες π.χ. ο Μυλοπόταμος.

Αλλά όσο και αν για πολλούς διακοπές και αποδράσεις ίσον θάλασσα, όσο και αν μπορείς να πας στο Πήλιο όλες τις εποχές του χρόνου, για μένα το φθινόπωρο είναι η ιδανική εποχή για να επισκεφτείς μέρη σαν την Τσαγκαράδα.

Τέλος