Το δείπνο στις Κάννες στις 2 Νοεμβρίου 2011

Άκουσα προχτές στην τηλεόραση ότι κυκλοφόρησε, λέει, στην Ισπανία το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της χώρας αυτής Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Το δίλημμα - 600 ημέρες ιλίγγου» και για να περάσουμε στα καθ’ ημάς, ενδιαφέρον έχει για τη χώρα μας το μέρος εκείνο του βιβλίου όπου περιγράφεται το δείπνο εργασίας στις Κάννες την παραμονή της συνόδου εκεί των χωρών της ομάδας G-20.

Η Ισπανία, και φυσικά η Ελλάδα, δεν ανήκουν στους G-20 οπότε μάλλον ο Θαπατέρο και ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχαν ως αρχηγοί Κυβερνήσεων χωρών της Ε.Ε. γιατί η Ε.Ε. ως ενιαίος οργανισμός είναι μέλος στην ομάδα των G-20.

Πέρα απ’ το συμπέρασμα ότι το δείπνο εκείνο έπεσε βαρύ στους δύο προαναφερόμενους, αλλά και στον Νικολά Σαρκοζί και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (μπορεί και σε άλλους δηλαδή αλλά για αυτούς τους τέσσερις είμαι σίγουρος) αφού λίγο μετά, μα έτσι μα αλλιώς, απομακρύνθηκαν απ’ την εξουσία στις χώρες τους, είναι γνωστό ότι ο εκπρόσωπός μας εκεί, ο Γιώργος Παπανδρέου, χάλασε το κέφι και την όρεξη όλων στο δείπνο αφού εκεί τους πέταξε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα  το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας.

Πως ακριβώς θα ήταν το ερώτημα στο δημοψήφισμα  θα αποτελέσει θέμα υποθέσεων για τους ιστορικούς του μέλλοντος αφού ως γνωστόν το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ.

Θα ήταν «Εγκρίνετε τη δανειακή σύμβαση του νέου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας»; Αν ήταν έτσι τότε το αποτέλεσμα πιθανώς να ήταν ΟΧΙ αφού από μόνες της οι λέξεις «δανειακή σύμβαση» προκαλούν αλλεργία.

Θα ήταν «Ναι ή όχι στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ;» όπως ήθελαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί; Αν ήταν έτσι, ε, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι πως το ΝΑΙ θα υπερίσχυε συντριπτικά.

Έτσι όμως στην ουσία θα εγκρίνονταν και η νέα δανειακή σύμβαση αφού το πρώτο προϋπέθετε το δεύτερο, σύμφωνα τουλάχιστον για το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί.

Και τελικά, ναι, η διαφορετική διατύπωση του ίδιου ερωτήματος δίνει καμιά φορά διαφορετικές απαντήσεις.

Εγώ είμαι 100% δημοκρατικός. Μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίζει. Ποια μπορεί να είναι εκείνος ο ανώτερος νους που μπορεί να παίρνει αποφάσεις στο όνομα των άλλων; Ένας βασιλιάς επειδή γεννήθηκε έτσι; Ένας δικτάτορας που έχει την ωμή στρατιωτική δύναμη; Ή μήπως μια φωτισμένη διάνοια;

Όμως η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου για το δημοψήφισμα ήταν, για μένα, λάθος.

Τέτοια λεπτά θέματα προϋποθέτουν ενημέρωση και πόσοι μπορούν να είναι τόσο ενημερωμένοι;

Αφήστε που, όπως φάνηκε και πιο πάνω, μία αλλαγή στη διατύπωση του ερωτήματος μπορεί να οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα.

Εγώ τον Γιώργο Παπανδρέου τον πήγαινα. Ο παρελθόντας χρόνος είναι επειδή αναφέρομαι στο παρελθόν, τότε που είχε την πρωθυπουργία. Υποθέτω ότι ακόμα τον πάω, αλλά πια δεν τον εμπιστεύομαι για πρωθυπουργό αφού, για μένα, έκανε ένα τέτοιο λάθος τότε με το δημοψήφισμα.

Είχε καλές προθέσεις αλλά όπως  λέει και ένας φίλος μου «Έχω όλη την καλή πρόθεση να σε χειρουργήσω. Κάθεσαι;». Κάθομαι;

Αλλά και ο Σαρκοζί το παράκανε αν είναι αλήθεια αυτό που γράφει ο Θαπατέρο ότι προσπάθησε να ανέβει στο τραπέζι (ήταν και κοντός βέβαια) φωνάζοντας προς τον Γιώργο Παπανδρέου: «Είσαι ένας γ… ψυχοπαθής».

Πάντως για μένα ένα άλλο καίριο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος είναι τι ακριβώς περιλάμβανε το μενού σ’  εκείνο το δείπνο στις Κάννες και έκατσε τόσο βαρύ σε πολλούς.