Θα είμαστε και εμείς εκεί!

Το χθεσινό με την εθνική ήταν το καλύτερο που θυμάμαι να συνέβη εδώ και καιρό.

Η χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα θα είναι παρούσα στο μουντιάλ της Βραζιλίας του χρόνου το καλοκαίρι.

Και αν πουν μερικοί «Και τι έγινε; Εδώ έχουμε ένα σωρό προβλήματα….», απαντώ ότι αυτό σημαίνει πολλά.

Δεν είμαι ποδοσφαιρικός τύπος, τουλάχιστον όπως το εννοούν πολλοί. Δεν είμαι οπαδός καμιάς ομάδας, ή μάλλον είμαι της Λάρισας, αλλά τι τα θέλετε εκεί που είναι τώρα…

Παρακολουθώ όμως πολύ ξένο ποδόσφαιρο και προσπαθώ να είμαι ενημερωμένος.

Από μικρό παιδί με συνάρπαζε το ισπανικό ποδόσφαιρο και φυσικά ξεκίνησα σαν οπαδός της μεγάλης Ρεάλ Μαδρίτης, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.

Επειδή όμως δεν ήμουν ορκισμένος οπαδός αλλά μου άρεσε το ποδόσφαιρο και όλη η κουλτούρα που κουβαλάει, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω τη Βαλένθια του 2000, που για ήταν από τις καλύτερες και πιο θεαματικές ομάδες που έχω δει ποτέ, λίγο μετά τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (με συγκινούσε που η ποδοσφαιρική ομάδα μιας μικρής επαρχιακής πόλης ψαράδων κοιτούσε στα μάτια ποδοσφαιρικά και οιοονομικά μεγαθήρια) και κάπου στα 2006-2007 την ποδοσφαιρική ομάδα της Σεβίλλης.

Όσο για τώρα, δεν μπορώ να μην δω ότι η Μπαρτσελόνα είναι ομάδα-μοντέλο, δεν το αρνείται κανείς, όμως εμένα που φαίνονται λίγο ελιτιστές, για να μην πω ρατσιστές. Αυτό το «Περισσότερο από ένας σύλλογος» εμένα μου ακούγεται πολύ ελιτίστικο.

Όσο για τον καταλανικό εθνικισμό, για όποιον το ψάξει λίγο είναι σαν «Πας μη Καταλανός βάρβαρος».

Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια κλίνω προς τη Ρεάλ Μαδρίτης, που και πολύ καλή ομάδα έχει αλλά και, όπως και να κάνουμε, είναι η Βασίλισσα της Ευρώπης.

Για να επιστρέψω στην Ελλάδα, η πρόκρισή της στο μουντιάλ της Βραζιλίας σημαίνει καταξίωση αφού όποιος σκέφτεται τις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις πρόσφατα, θα σκέφτεται και την Ελλάδα.

Δεν εμφανιστήκαμε κάποια χρονιά σε κάποια διοργάνωση και μετά εξαφανιστήκαμε. Αυτό δεν θα έλεγε τίποτα.

Εδώ τώρα μιλάμε ότι η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο το 2004 (τι ήταν και εκείνο!) και είναι παρούσα σε όλες τις τελευταίες μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Εντάξει, δεν θα πάρουμε το μουντιάλ αλλά αυτό που έγινε χτες φτάνει.

Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης του κόσμου όλου.

Η Βραζιλία είναι μια τεράστια χώρα, με ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία τα τελευταία χρόνια, αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα σήμαινε αυτό που σημαίνει για τον μέσο άνθρωπο χωρίς το ποδόσφαιρο, την κουλτούρα και τους μύθους του. Και η Ινδονησία έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από την Βραζιλία. Και λοιπόν; Ποιον νοιάζει;

Θα ξέραμε την Αργεντινή μόνο από την ανάποδη, από τις χρεωκοπίες τη, χωρίς το ποδόσφαιρο, τους ποδοσφαιριστές της και τους μύθους τύπου Ντιέγκο Μαραντόνα, Λιονέλ Μέσι, Μπόκα Τζούνιορς κ.λπ.

Ποιος θα ήξερε χωρίς το ποδόσφαιρο τη Ουρουγουάη, μια χώρα 3,5 εκ. ανθρώπων;

Το ποδόσφαιρο ήταν το θέμα των συζητήσεων κάθε φορά που επισκεπτόμουν την πατρίδα της γυναίκας μου (αυτό, και τα τελευταία χρόνια το αν θα χρεοκοπήσουμε).

Το ποδόσφαιρο είναι μια παγκόσμια γλώσσα, τι να λέμε τώρα;

Εγώ πιστεύω ότι η χώρα μας δεν έχει ιδιαίτερο ταλέντο στο ποδόσφαιρο.

Και λοιπόν; Έχει μήπως ταλαντούχους πολιτικούς; Ταλαντούχους δημοσίους υπαλλήλους; Γιατί να έχει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές;

Τα καταφέρνει όμως πολύ καλύτερα στο ποδόσφαιρο αναλογικά.

Η εθνική μας ομάδα είναι σεβαστή στο εξωτερικό. Πολλοί μιλάνε για την τύχη της εθνικής μας, τις ευνοϊκές κληρώσεις κ.λπ. Ναι, αλλά η εθνική μας είναι και 15^η στη λίστα της ΦΙΦΑ. Είναι, εν μέρει, φυσιολογικό να έχει ευνοϊκές κληρώσεις (και τώρα στους ισχυρούς ήμασταν στην κλήρωση).

Σε τι άλλο (αλλά ν’ ασχολείται όλος ο κόσμος, οκ;) είναι 15^η στον κόσμο η Ελλάδα;