Το σαράκι της τοπικής αυτοδιοίκησης (μέρος ΙΙ)

Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση από μεράκι-σαράκι. Άλλο αν στην πορεία πολλοί διαπιστώνουν ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεις που είναι το «βάζο με το μέλι» και να φας κάμποσα κουταλάκια.

«Καλή η εμπιστοσύνη αλλά ακόμα καλύτερος ο έλεγχος» είχε πει ο Λένιν και άσχετα απ’ το ότι δεν μου αρέσει ν’ ακούω από διάφορους να πετάν φράσεις-τσιτάτα οποτεδήποτε, μου αρέσει αυτή η φράση.

Αφού έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, γιατί να δοκιμάζουμε τις αντοχές της;

Εγώ όμως, το επαναλαμβάνω, πιστεύω ότι τα αρχικά κίνητρα κάποιου για ν’ ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι ότι προσδοκά να «φάει λεφτά» ή εν πάση περιπτώσει να φτιαχτεί οικονομικά.

Οι περισσότεροι θέλουν να ανέβουν στα μάτια των συντοπιτών τους και να (αυτο)επιβεβαιωθούν ότι είναι ικανοί, ότι τα καταφέρνουν, ότι μπορούν να προσφέρουν, ξέρω γω τι άλλο…

Όλοι ζητάνε την (αυτο)επιβεβαίωση, υποσυνείδητα όμως, έτσι;

Ο καθένας έχει πείσει και τον εαυτό του τον ίδιο ότι το μόνο που θέλει είναι να προσφέρει.

Μου θυμίζει εκείνο που λένε ότι «Τι σημασία έχει αν πας με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου αλλά δεν το ξέρει κανείς;». Χμ, εντάξει όχι πως δεν έχει και καθόλου σημασία αλλά εδώ που τα λέμε η φράση αυτή δεν πέρα για πέρα αβάσιμη και παράλογη.

Και για να επανέρθω στο θέμα, νομίζω ότι εκείνο που χρειαζόμαστε είναι περισσότερος έλεγχος.

Γιατί π.χ. να ελέγχονταν από τον Επίτροπο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τα χρηματικά εντάλματα μόνο των Δήμων με πληθυσμό πάνω από 5.000 κατοίκους; (Μιλάω βέβαια με δεδομένα προ πενταετίας, αλλά ούτως ή άλλως τώρα με τον Καλλικράτη δεν νομίζω να υπάρχει Δήμος με πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους).

Αυτές οι συμβάσεις μίσθωσης έργου τι πατέντα ήταν; Αφού οι δουλειές όσων προσλαμβάνονταν μ’ αυτές ήταν διαρκείς και μόνιμες.

Κ.λπ. κ.λπ.

Να σας πω την αλήθεια εγώ αποδίδω το μεγαλύτερο μέρος της ασυδοσίας και της παρανομίας (όπως στην περίπτωση της φοροδιαφυγής) στην ανικανότητα του Κράτους. Σε πολλά πράγματα δεν είναι ότι δεν θέλει αλλά ότι δεν μπορεί.

Εντάξει αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Απ’ την άλλη τι διάολο; Μερικά απλά πραγματάκια μπορούν να γίνουν αλλά δεν γίνονται.

Θα ήθελα να αναφέρω τις περιπτώσεις δύο Δημάρχων που έτυχε να γνωρίσω. Οι δύο αυτοί άνθρωποι μάλλον είχαν διαφορετικό χαρακτήρα και προσωπικότητα (λέω μάλλον γιατί τον έναν δεν τον ήξερα καλά) αλλά είναι καλά παραδείγματα του πόσο απαιτητική είναι η ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση και άρα πόσο προετοιμασμένος θα πρέπει να είναι κάποιος να θυσιάσει ορισμένα πράγματα.

Μου λέει λοιπόν ο πρώτος: «Άσε ρε Αλατρίστε, ήμασταν νοικοκύρηδες και καταντήσαμε οι χειρότεροι. Ούτε το σπίτι μας δεν μας βλέπει πια». Ίσως να ήταν και έτσι αλλά ο εν λόγω έβαζε κάθε τετραετία υποψηφιότητα για Δήμαρχος (και μάλιστα με επιτυχία!). Τον έτρωγε το σαράκι του τίτλου.

Του δεύτερου είμαι νονός του εγγονού του. Στα βαφτίσια λοιπόν (πρέπει να ήταν Σάββατο) δεν είχε σταματήσει να χτυπάει το κινητό του.

«Δεν έχουμε νερό σε όλη τη γειτονιά» του έλεγε ο ένας «Κόπηκε ο δρόμος και δεν μπορώ να πάω στο χωράφι μου» του έλεγε ο άλλος.

Και κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο, που εμείς οι άλλοι δεν καταλαβαίναμε, ο γνωστός μου Δήμαρχος δεν μπορούσε να κλείσει το κινητό του ούτε μέσα στην εκκλησία.

Και τέτοιες καταστάσεις πρέπει να ήταν καθημερινές, ώσπου στο τέλος ο άνθρωπος απέκτησε ένα γερό πρόβλημα με την υγεία και αν και εν ενεργεία Δήμαρχος, ούτε που ασχολήθηκε στις επόμενες εκλογές.

Τι να πω… Αυτό που λείπει τόσο πολύ σε έναν πρωθυπουργό (Δήμαρχο εν προκειμένω), ο τελευταίος αλήτης μπορεί να το έχει: ελεύθερο χρόνο και το κεφάλι του ήσυχο…

Απ’ την άλλη, είναι αμαρτία να μην ασχολούνται με τα κοινά οι άξιοι και τελικά να κυβερνούν οι χείριστοι…

Τέλος