Το σαράκι της τοπικής αυτοδιοίκησης (μέρος Ι)

Πλάκα πλάκα έφτασαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές (δημοτικές εκλογές τις λέμε συχνά γιατί προφανώς μας ενδιαφέρουν περισσότερα τα του Δήμου μας – αν και εμένα με συγκινούν και τα της    Περιφέρειας).

Στις 18 του μηνός είναι ο πρώτος γύρος και στις 25 ο δεύτερος όπου χρειαστεί (και μάλλον θα χρειαστεί σε πολλούς ΟΤΑ).

Πριν κάμποσα χρονάκια θα ήμουν ο πλέον ειδικός να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα αλλά πια (ας το παραδεχθούμε) έχω μείνει πίσω.

Να φανταστείτε «κοιμήθηκα» με τις Νομαρχίες (νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις τις λέγαμε τω καιρώ εκείνω)  και «ξύπνησα» με τις Περιφέρειες. Αν και φυσικά οι Περιφέρειες υπήρχαν απ’ το 1986 (αλίμονο αν δεν το ήξερα, τόσα υπομνήματα, παρακλήσεις-ικεσίες καλύτερα, είχα γράψει προς τον εκάστοτε κύριο Γενικό) μόνο που τα όργανά τους ήταν διορισμένα και λίγο πολύ θεωρούνταν κρατικές υπηρεσίες και όχι ΟΤΑ.

Εκείνο για το οποίο  μπορώ να μιλήσω με τις ώρες είναι ο Καποδίστριας.

Το πρόγραμμα «Ι. Καποδίστριας» εννοώ, το οποίο θεσμοθετήθηκε απ’ την κυβέρνηση Σημίτη με τον Ν. 2539/97 και άλλαξε τα όρια των πρωτοβάθμιων ΟΤΑ συνενώνοντας πολλές υφιστάμενες Κοινότητες σε Δήμους.

Λίγες Κοινότητες είχαν παραμείνει τότε (και αυτές κυρίως για «ιστορικούς» λόγους) και θυμάμαι πως τότε υπήρχαν αντιδράσεις από τους κατοίκους πολλών συνενούμενων Κοινοτήτων.

Βέβαια εγώ πιστεύω ότι πολλές από τις αντιδράσεις είχαν να κάνουν με παλιές τοπικιστικές διαφορές και ήταν του τύπου «Γιατί η έδρα εκεί και όχι εδώ», «Γιατί το όνομα του νέου Δήμου να είναι αυτό και όχι το άλλο» και πάει λέγοντας.

Ο τοπικισμός αυτός φαινόταν καθαρά και στις εκλογές όπου ένας υποψήφιος Δήμαρχος έπαιρνε 90% στο χωριό του και 10% στο διπλανό. Οπότε ποιος εκλέγονταν τελικά; Ναι, ο υποψήφιος Δήμαρχος που προέρχονταν απ’ το μεγαλύτερο χωριό.

Η σημερινή μορφή των ΟΤΑ είναι αποτέλεσμα του προγράμματος «Καλλικράτης» της κυβέρνησης Παπανδρέου  (Ν. 3852/2010). Ο Καλλικράτης ήταν αντικατέστησε τις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις από τις Περιφέρειες  ως δευτεροβάθμιους ΟΤΑ.

Από τη μικρή μου πείρα είδα ότι η ενασχόληση με τα τοπικά κοινά είναι για πολλούς σαράκι που τους τρώει και επίσης αποκόμισα τα εξής (μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν):

- Νομίζω ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές (οι δημοτικές για να κυριολεκτήσω αυτήν τη φορά) δεν είναι «πολιτικές», τουλάχιστον στους μικρούς Δήμους από όπου αντλώ τις σχετικές εμπειρίες μου, στους μεγάλους ίσως να μην είναι έτσι.

Εκεί λοιπόν (στους μικρούς Δήμους) τον κύριο ρόλο έπαιζαν και παίζουν οι προσωπικές σχέσεις, όχι τόσο αγάπης όσο τα πάθη και οι αντιζηλίες.

Καταλαβαίνετε τώρα, «Να, ο γείτονας έτσι και εγώ αλλιώς», «Ο τάδε δεν πληρώνει το νερό και δεν του το κόβουν», «Ο τάδε έχει τον φράχτη του παραέξω και δεν του λένε τίποτα» κ.λπ. κ.λπ. Άσε που χίλια καλά να κάνεις σε κάποιον, αν δεν του κάνεις μια χάρη, πιο προσωπική ας την πούμε, κάηκες. Σε μαύρισε στα σίγουρα έτσι και είσαι αιρετός.

Τα κόμματα βέβαια έδιναν τα χρίσματά τους αλλά, για μένα ήταν ανόητο να βλέπεις στην τηλεόραση τους Δήμους βαμμένους μπλε, πράσινους και κόκκινους αφού άλλα πράγματα καθόριζαν εκεί την ψήφο και όχι οι κομματικές προτιμήσεις. Παλιότερα (βλέπε περίφημη 10ετία του ΄80 ίσως, αλλά καλύτερα να μην το πω με σιγουριά αφού ήμουν μικρός τότε και τελικά μόνο τις προσωπικές μας εμπειρίες πρέπει να εμπιστευόμαστε).

- Σε κάθε δημοτικό συμβούλιο καλό είναι να υπάρχουν, πέρα απ’ τους «καταρτισμένους» (τους «θεωρητικούς» ας τους πούμε) και τα «μηχανάκια» του δημοτικού συμβουλίου, όπως ακριβώς και στις ποδοσφαιρικές ομάδες.

Υπήρχε λοιπόν στον μικρό Δήμο από όπου αντλώ τις εμπειρίες μου για την τοπική αυτοδιοίκηση ένας δημοτικός σύμβουλος που δεν ήταν και ο πιο καταρτισμένος θεωρητικά δημοτικός σύμβουλος όλων των δημοτικών συμβουλίων όλων των Δήμων της Ελλάδας.

Και ο Γκατούζο όμως (οι ποδοσφαιρόφιλοι θα τον θυμούνται, αλήθεια παίζει ακόμα μπάλα;) δεν ήταν και ο πιο τεχνίτης παίχτης του κόσμου αλλά τη δουλειά την έκανε μια χαρά στη Μίλαν.

Άσε που το φαν κλαμπ του Γκατούζο δεν το είχαν άλλοι κι άλλοι παίχτες της Μίλαν.

Ομοίως και ο προαναφερθείς δημοτικός σύμβουλος. Μόνο που στην περίπτωσή του τα μέλη του το φαν κλαμπ ήταν και ψηφοφόροι και επειδή όπως και να το κάνουμε η δημοφιλία στην πολιτική είναι μετρήσιμη και μετριέται σε ψήφους στις εκλογές, ο δημοτικός μας σύμβουλος σάρωνε κάθε τετραετία.

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, τέτοιοι δημοτικοί σύμβουλοι είναι πολύτιμοι σε κάθε Δήμαρχο.

Μπορεί να μην ξέρουν απέξω τα άρθρα του δημοτικού κώδικα αλλά έτσι και μείνει από πετρέλαιο το JCB του Δήμου πάνω στο βουνό αυτοί είναι που θα πάνε το πετρέλαιο με μπιντόνια.

Ή θα πάνε να ξεχιονίσουν τον δρόμο για ένα μαντρί. Φτάνει βέβαια ο κτηνοτρόφος να είναι ψηφοφόρος τους, πραγματικός ή εν δυνάμει. Έτερον εκάτερον.

Συνεχίζεται…