Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 4ο)

Και φτάσαμε αισίως στην κεντρική πλατεία (πάνω φωτ.).

Η πλατεία αυτή λέγεται «Ηρώων Πολυτεχνείου» αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο την μπερδεύω με την πλατεία «Ρήγα Φεραίου» που είναι λίγο πιο πέρα.

Απ’ όταν ήμουν μικρός μ’ άρεσε πολύ αυτή η πλατεία. Μ’ άρεσε να βλέπω τα περιστέρια εκεί, να πίνω νερό από μια πέτρα που ανάβλυζε (να υπάρχει ακόμα εκείνη η πέτρα; Έχω καιρό να πάω) και να βλέπω τον Νικολάκη (δεν ξέρω πως προέκυψε το Νικολάκης), έναν πιτσιρικά (άγαλμα φυσικά) να κατουράει.

Αργότερα, και για πολλά χρόνια, είχε σταματήσει να κάνει το πιπί του δημοσίως αλλά μάλλον γιατί του είχαν βουλώσει τα σωληνάκια και όχι για λόγους αιδούς.

Δεν ξέρω αν επέστρεψε στην υγιεινή του συνήθεια, καθότι έχω και χρόνια να πάω εκεί, ελπίζω όμως να το κάνει και τώρα γιατί ο ξαλαφρώνων Νικολάκης ήταν ένα είδος σήματος κατατεθέντος για όλη την πλατεία.

Αν από την πλατεία πάρεις τη Στρατηγού Σαράφη μετά από λίγο θα φτάσεις στο «Φρούριο» (μεσαία φωτ.).

Πρόκειται στην ουσία για την Ακρόπολη της πόλης η οποία κατασκευάστηκε απ’ τον Ιουστινιανό τον 6^ο μ.Χ. αι.

Φαίνεται από μακριά το ρολόι που βρίσκεται εκεί, το οποίο και αποτελεί το ανεπίσημο σύμβολο της πόλης.

Δεν ξέρω για την ιστορική του αξία αλλά πάντως η υπαίθρια καφετέρια που βρίσκεται εκεί αξίζει μια συχνή επίσκεψη γιατί, όπως όλες οι Ακροπόλεις, είναι πάνω σε ένα λόφο και αφενός έχει πολύ ωραία θέα της πόλης αφετέρου σχεδόν πάντα έχει αεράκι και είναι πολύ ευχάριστα να πίνεις εκεί το καφεδάκι σου.

Κάτω απ’ το Φρούριο (κατεβαίνεις από κάτι σκάλες) είναι η παλιά πόλη των Τρικάλων, το Βαρούσι (κάτω φωτ.), (Βαρούσι λεγόταν μάλλον στην τουρκοκρατία το παλιό μέρος μιας πόλης γιατί συνοικία «Βαρούσι» έχει και σε άλλες πόλεις) με τους στενούς της δρόμους και σπίτια με τα σαχνισίνια (τη λέξη την έμαθα σε μια αλήστου μνήμης εργασία που κάναμε ομαδικά – εκεί ήταν τα πρόβλημα – στο πανεπιστήμιο).

Και κάτω απ’ το Βαρούσι (το «κάτω» είναι σχετικό, αντιδιαστέλλεται με το «πάνω» που είναι το Φρούριο) είναι τα Μανάβικα, ένα πολύ ευχάριστο μέρος όπου τα τελευταία χρόνια άνοιξαν πολλές ωραίες ταβέρνες και μπαράκια.

Αν όμως απ’ το Φρούριο κατέβεις απ’ το δρόμο και όχο απ’ τις σκάλες και πάρεις τη Στρατηγού Σαράφη, αντίθετα απ’ την πλατεία, θα βγεις στο δασάκι με τα πεύκα του Προφήτη Ηλία και στον ζωολογικό κήπο που είναι μέσα στο δασάκι.

Όχι επειδή είμαι απ’ τα Τρίκαλα αλλά πάντα καμάρωνα για μέρος αυτό. Εκεί πηγαίναμε πολλές φορές εκδρομή στο γυμνάσιο και στο λύκειο γιατί ήταν κοντά σχετικά και βόλευε.

Παλιά είχε και λιοντάρια, που για όποιον δεν είδε στη ζωή του λιοντάρι λέω πως τρομάζεις αν τα δεις από κοντά.

Τρομάζεις αν τα δεις από κοντά μέσα στο κλουβί δηλαδή γιατί αν τα δεις ελεύθερα...

Τώρα έχει κάτι τίγρεις αλλά είναι ΑμΕΑ οι φουκαριάρες. Γεγονός  πάντως είναι ότι αν και μου φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια τα ζώα εκεί λιγόστεψαν και βλέπεις πολλά άδεια κλουβιά, ο όλος χώρος, με το δασάκι, τη λιμνούλα, την παιδική χαρά κ.λπ. είναι πολύ ωραίος και τα παιδιά τρελαίνονται να πάνε εκεί.

Στρουθοκάμηλο έχετε δει; Και αυτό από κοντά είναι να τρομάζεις. Δεν πρέπει να είναι και πολύ έξυπνο πουλί αλλά φαντάζομαι έναν άνθρωπο τον καθαρίζει άμα λάχει.

Αν λοιπόν δείτε από κοντά μία στρουθοκάμηλο (πίσω απ’ τη σήτα εννοείται) και λυγίσει τα πόδια σα να θέλει να πηδήξει έξω και να σας πάρει στο κυνήγι μην τα χάσετε γιατί και σ’ εμένα έτσι έκανε και μου ‘ρθε να πάρω τον κατήφορο. Το θυμάμαι τώρα και γελάω (εκ του ασφαλούς). Φαίνεται όμως ότι αυτό το κάνουν συχνά οι στρουθοκάμηλοι και σημαίνει κάτι άλλο, όχι ότι θέλει να πηδήξει τον φράχτη.

Φεύγοντας απ’ τον Προφήτη Ηλία και τραβώντας όλο ευθεία φτάνουμε στο ποτάμι.

Το ποτάμι (Ληθαίος) χωρίζει την πόλη στη μέση πάνω κάτω και στο ποτάμι τελειώνει η ακτίνα δράσης μου (η οικεία πόλη) και αρχίζει η Terra incognita.

Συνεχίζεται…