Στα Τρίκαλα στα δυο στενά (μέρος 3ο)

Αν (υποθετικά) έκαναν μια εκπομπή με θέμα «Το μέρος με τις περισσότερες αναμνήσεις» (το ‘χω σκεφτεί, δεν είναι ξεκάρφωτο αυτό) και με καλούσαν, θα έλεγα για την οδό Κονδύλη στα Τρίκαλα.

Η Κονδύλη ξεκινάει απ’ τα σχολεία κοντά στην εθνική και φτάνει ως την κεντρική πλατεία των Τρικάλων.

Είναι μεγάλος δρόμος και επειδή από κει μπαίνω συνέχεια στα Τρίκαλα αυτόν τον δρόμο έπαιρνα όταν τελείωνε το γυμνάσιο & το λύκειο για να πάω στη στάση του λεωφορείου για το χωριό, στα πέριξ της έμεινα για πολλά χρόνια κ.λπ. κ.λπ., είναι ο δρόμος-σύμβολο των Τρικάλων για μένα.

Τι να πρωτοθυμηθώ εκεί πέρα…

Πριν χρόνια δεν υπήρχε ο μεγάλος ποδηλατόδρομος (που σήμερα χρησιμοποιείται και από τους πεζούς) που υπάρχει σήμερα κατά μήκος ολόκληρης της Κονδύλη και πηγαινοερχόμασταν στο γυμνάσιο & το λύκειο περπατώντας πάνω στο μικρό πεζοδρόμιο ή και στον δρόμο.

Πολλές φορές κάναμε μια στάση, μικρή ή μεγάλη ανάλογα με το πότε έφευγε το «αστικό», στα ηλεκτρονικά που ήταν εκεί που τώρα είναι ο Αμαζόνιος, το μαγαζί με τα κατοικίδια.

Εμένα μου άρεσε η Πασχαλίτσα που ήταν και πολύ της μόδας τότε. Εντάξει και το Pacman φυσικά ήταν δημοφιλές αλλά εμένα δεν με συγκινούσε και τόσο. Αντίθετα δεν μου άρεσαν τα «αμερικάνικα» φλιπεράκια καθόλου.

Ο μεγάλος μας φόβος ήταν μην τυχόν μας πάρει το μάτι κανενός καθηγητή και φάμε καμιά αποβολή (αλλά γιατί όμως;). Θυμάμαι ένα περιστατικό με ένα μαθητή που λιποθύμησε όταν τον είδε ο λυκειάρχης μας μέσα εκεί.

«Άσε Diego, η γενιά μας είναι πολύ άτυχη. Όταν ήμασταν μαθητές τρώγαμε ξύλο απ’ τους καθηγητές μας και τώρα που γίναμε καθηγητές τρώμε απ’ τους μαθητές μας», μου είπε ένας γνωστός μου που έγινε καθηγητής, ελπίζοντας – μεταξύ άλλων – να βγάλει το ξύλο που έφαγε ως μαθητής και τώρα μαζεύει κι άλλο.

Πάνω στην Κονδύλη ήταν η στάση για το χωριό μου και κοντά ήταν το ζαχαροπλαστείο Serano (εκεί που είναι η Eurobank τώρα) μέσα στο οποίο περίμενα πολλές φορές μέχρι να ‘ρθει η ώρα να φύγει το αστικό.

Αχνά θυμάμαι ότι είχε και ένα ενυδρείο μέσα και χάζευα τα ψάρια. Επίσης αχνά θυμάμαι ότι το είχαν δύο αδέλφια με τον πατέρα τους αλλά δεν είμαι και 100% σίγουρος. Ακούω τώρα για ένα ζαχαροπλαστείο Serano κάπου στη Β. Τσιτσάνη. Δεν ξέρω αν το έχουν οι ίδιοι γιατί να πω την αλήθεια δεν πήγα ποτέ.

Πολύ μου άρεσαν εκεί τα κουρκουμπίνια αλλά επειδή τα έτρωγα ζεστά (και πολλά) μου πόνεσε μια φορά η κοιλιά και, αν και συνέχιζα να τα τρώω, έχασα το μεγάλο πάθος μου γι’ αυτά.

Απέναντι απ’ το Serano ήταν το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη.

Το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη λοιπόν είχε μια μεγάλη συλλογή από «Μικρούς Σερίφηδες» (σε κάτι ράφια δεξιά απ’ την είσοδο) και «λιγωνόμουν» όταν έμπαινα.

Κυριολεκτικά έτρεμαν τα πόδια μου μπροστά σ’ εκείνη την αφθονία από περιοδικά με τις περιπέτειες της θρυλικής τετράδας, ήτοι του ατρόμητου Ελληνόπουλου Τζιμ Άνταμς, του κωμικού παιδιού Πεπίτο Γκονζάλεζ και της γενναίας αμαζόνας Ντιάνας Μόρισον, που μαζί με το τετραπέρατο Ινδιανάκι Τσιπιρίπο επέβαλαν τον Νόμο παντού στο Φαρ Ουέστ.

Λίγο πιο πέρα απ’ το βιβλιοπωλείο του Τσιαμούλη ήταν (και είναι) ο κινηματογράφος «Κόσμος». Τότε (μιλάμε πριν καμιά 30αριά χρόνια έτσι;) έβαζε, χμ, αισθησιακές ταινίες, τσόντες στην καθομιλουμένη.

Είχε λοιπόν μια φορά ένα γουέστερν αλλά το είχε «Προσεχώς». Εμείς δεν ξέραμε τι είναι το «Προσεχώς» και πήγαμε με έναν φίλο μου να το δούμε.

Θα ήμασταν 10-12 χρονών (δεν φτάναμε καλά καλά στο γκισέ του ταμείου) και αυτός που έκοβε τα εισιτήρια έπραξε ευσυνείδητα και μας πέταξε έξω με τις κλοτσιές (έχει και πολλές σκάλες…) όταν του είπαμε, με το κατάλληλο ύφος, ότι θέλαμε να δούμε την ταινία.

Στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται η Κονδύλη όπως είναι τώρα αλλά φαίνεται από την άλλη άκρη της, απ’ το μέρος της κεντρικής πλατείας και όχι απ’ τα σχολεία που την έπαιρνα εγώ.

Συνεχίζεται…