Η ηρωική Βερακρούζ (μέρος 4ο)

Στη Βερακρούζ κάνει πάντα ζέστη αφού το κλίμα εκεί είναι τροπικό.

Οι εποχές εκεί ακολουθούν τις δικές μας αλλά στο πιο ζεστό φυσικά. Το καλοκαίρι είναι η πιο ζεστή περίοδος του χρόνου (ευτυχώς δεν ήμουν ποτέ εκεί καλοκαίρι) και ο χειμώνας η πιο «ψυχρή».

Το «ψυχρή» για τον χειμώνα στη Βερακρούζ είναι σχήμα λόγου βέβαια.

Τον Δεκέμβρη του 2008 πήγα εκεί με λεωφορείο απ’ το Μέξικο Σίτυ. Φορούσα μια μάλλινη μπλούζα γιατί στο Μέξικο Σίτυ ψιλοέκανε κρύο (στη δε Αθήνα χιόνιζε όταν έφυγα, όπως κάτασπρο ήταν και το αεροδρόμιο της Μαδρίτης στον γυρισμό).

Ταξιδεύαμε βράδυ και στον δρόμο με πήρε ο ύπνος. Ε λοιπόν, ξύπνησα στη Βερακρούζ μούσκεμα στον ιδρώτα.

Το μεγάλο πρόβλημα στη Βερακρούζ είναι η υγρασία, κατά μ.ο. είναι στο 80% όλο τον χρόνο. Πολύ υγρασία...

Τη δεύτερη φορά (πάλι Δεκέμβρης ήταν) ταξιδεύαμε με αυτοκίνητο απ’ το Μέξικο Σίτυ. Μέσα στο αυτοκίνητο με το AC καλά ήταν αλλά μόλις φτάσαμε μου θύμισε κάτι καλοκαίρια στο λιμάνι του Βόλου και πάλι πιο δροσερά ήταν στον Βόλο.

Τον Δεκέμβρη στη Βερακρούζ η θερμοκρασία είναι γύρω στους 25^ο C αλλά με την υγρασία φαίνεται πολύ παραπάνω. Τη μέρα κυκλοφορείς εκεί με μπλουζάκι και βερμούδα και το βράδυ βάζεις κανένα πουκαμισάκι.

Από τα μέρη που θυμάμαι περισσότερο εκεί, τι να σας πω… Είναι μέρα με νύχτα να είσαι γερός, να περπατάς και να απολαμβάνεις ένα ταξίδι και να μην είσαι γερός και να έχεις χίλια δυο προβλήματα.

Έτσι, φυσικό είναι τα μέρη που μου έμειναν από εκεί να ήταν από το ταξίδι μου τον Δεκέμβρη του 2008.

Πρώτα πρώτα η Plaza de Armas, η πλατεία των όπλων (1^η φωτ.).

Τελικά πλατείες με αυτό το όνομα πρέπει να έχει πολλές στη Λατινική Αμερική γιατί διαβάζω αυτές τις μέρες ένα μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε και εκεί η κεντρική πλατεία στο Σαντιάγο της Χιλής λέγεται επίσης Plaza de Armas.

Δεν ξέρω αν η Plaza de Armas είναι η κεντρική στη Βερακρούζ, αλλά λέγεται αλλιώς και Zócalo οπότε μάλλον είναι η κεντρική γιατί Zócalo λένε γενικά τις μεγαλύτερες πλατείες στις μεξικάνικες πόλεις.

Η πλατεία αυτή έχει το στυλ που μου αρέσει στις Λατινοαμερικάνικες πλατείες: πρώτα πρώτα είναι συμμαζευμένη και όχι τεράστια σαν το Zócalo στο Μέξικο Σίτυ.

Έχει γύρω γύρω αποικιακού στυλ κτίρια (από αυτά με τις αψίδες, ξέρετε) και στο κέντρο όπως βλέπεις την πλατεία είναι ένας καθεδρικός.

Πολλές φορές χορεύουν εκεί ζευγάρια ντόπιων ένα τοπικό χορό, σαν βαλς αλλά στο πιο λάτιν, danzón λέγεται.

Αυτός ο χορός δεν είναι καθόλου φολκλόρ και δεν γίνεται για τους τουρίστες. Τον χορεύουν και ηλικιωμένα ζευγάρια γιατί έτσι τους αρέσει (όπως έλεγε και μια διαφήμιση).

Και για να μην γράφουμε μόνο όσα κάνουν την ατμόσφαιρα ιδανική και ρομαντική, εκεί αντιμετώπισα το (μόνιμο φαντάζομαι σε όλες τις μεξικάνικες πλατείες) φαινόμενο των δεκάδων μικροπωλητών που έρχονται στο τραπέζι σου για να πουλήσουν  ένα σωρό μικροπράγματα.

Δεν είναι ότι γίνονται επίμονοι ή φορτικοί, άλλωστε ξέρουν και αυτοί οι φουκαράδες φαντάζομαι ότι το 99% του κόσμου (και βάλε) δεν πρόκειται να αγοράσει τίποτα, αλλά είναι τόσοι πολλοί που μπουχτίζεις.

Και για να ξαναγυρίσω λίγο στο κοινωνιολογικό σχόλιο που έκανα στο προηγούμενο μέρος, όλοι, μα όλοι, οι μικροπωλητές ανήκουν στον ιθαγενή τύπο.

Ένα άλλο μέρος που μου έμεινε είναι το φρούριο San Juan de Ulúa (2^η φωτ.) που έχτισαν οι Ισπανοί στην άκρη της πόλης, πάνω σχεδόν στη θάλασσα.

Το φρούριο αυτό ήταν στην πραγματικότητα φυλακές και σήμερα μπαίνεις μέσα ελεύθερα.

Περισσότερο θυμάμαι ότι έξω απ’ το φρούριο πουλούσαν (πάλι οι μικροπωλητές) κοσμήματα από κόκκους καφέ, φουντούκια κ.λπ. που ήταν πολύ όμορφα (και φτηνά).

Εκείνη τη φορά όμως αγόρασα γιατί σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ πρωτότυπο δώρο. Έτσι κάμποσες φίλες μου εδώ (που όμως μάλλον δεν θα με διαβάσουν), φοράνε περιδέραια, βραχιόλια και σκουλαρίκια από κόκκους καφέ απ’ τη Βερακρούζ.

Και μιλώντας για καφέ μετάνιωσα για δύο πράγματα: που δεν δοκίμασα καφέ δε όγια, café de olla, και που δεν αγόρασα από παραγωγούς που πουλούσαν στις άκρες των δρόμων (όπως πουλάνε εδώ καρπούζια) διάφορα πράγματα από καφέ: λικέρ, καραμέλες, καφέ φυσικά κ.λπ.

O café de olla δεν είναι ξεχωριστός τύπος καφέ, είναι ο παραδοσιακός τρόπος που φτιάχνουν καφέ στο Μεξικό (ιδίως στο Νότιο Μεξικό). Ξέρω μόνο ότι olla είναι μια πήλινη κατσαρόλα. Κάτι κάνουν εκεί μέσα τον καφέ, ξέρω γω; Δεν ρώτησα (αν και έπρεπε) πως τον κάνουν αυτόν τον καφέ.

Το Μεξικό παράγει πολύ καφέ και η πολιτεία της Βερακρούζ είναι απ’ τους μεγαλύτερους παραγωγούς.

Απ’ το αυτοκίνητο έβλεπα τις φυτείες του καφέ (κάτι μικροί θάμνοι είναι) αλλά δεν σταματήσαμε ν’ αγοράσω προϊόντα καφέ από τους ντόπιους παραγωγούς.

Κρίμα γιατί τελικά ο ταξιδιώτης πρέπει να γνωρίζει από πρώτο χέρι πράγματα που δεν μπορεί να δει στη χώρα του.

Και τέλος εκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι το aquarium της Βερακρούζ, το μεγαλύτερο aquarium της Λατινικής Αμερικής (3^η φωτ.). Ως και φάλαινες είχε.

Σαν επίλογο να σας πω ένα μεγάλο παράπονο. Φαντάζομαι η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή στην Ελλάδα.

Αλλά τι θα σημαίνει αυτή η σταθεροποίηση; Ότι δε θα κινδυνεύουμε με στάση πληρωμών, θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη κ.λπ.

Και μεις; Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2007 το εισιτήριό μου για Μεξικό κόστισε 871 € τα οποία πλήρωσα εύκολα.

Τώρα και τα εισιτήρια ακρίβυναν και οι μισθοί μας έπεσαν…

Γι’ αυτό αν πάει κάποιος ένα τόσο μακρινό ταξίδι θα πρέπει να το απολαμβάνει 100%, να δοκιμάζει κάθε ξεχωριστή εμπειρία και μαθαίνει όσα περισσότερα μπορεί.

Τέλος