Η καταστροφή δεν υπάρχει στην ουτοπική ζωή του καφενείου (αλλά παίζει στην πραγματική)

Σκόπευα να γράψω σήμερα κάτι για τα νέα μέτρα, που όπως φαίνεται οριστικοποιήθηκαν ή, σε συνέχεια της τελευταίας ανάρτησης, να γράψω για μια τρομαχτική εμπειρία (πιστέψτε με, τρομαχτική!) που είχα και άλλαξε όλη τη ζωή μου, αλλά υπάρχει κάτι άλλο στην επικαιρότητα που απορροφημένοι απ’ τα νέα μέτρα το προσπεράσαμε εντελώς. Σύμφωνοι, το νέο πακέτο μέτρων κατέχει την πρωτιά στην επικαιρότητα γιατί είναι πιο πιασάρικο, αλλά χωρίς μια προϋπόθεση που προσπερνάμε είναι κενό γράμμα.

Το ξέρετε ότι σε περίπτωση που δεν πάρει η χώρα την επόμενη δόση τότε θα έχουμε κατάρρευση; Και όχι μόνο αν ματαιωθεί αλλά ακόμα και αν καθυστερήσει (και απ’ ότι φαίνεται θα καθυστερήσει γιατί οι αποφάσεις της τρόικας έχουν μετατεθεί μάλλον για τον Οκτώβριο). Και η κατάσταση στα Ταμεία του Κράτους είναι οριακή καθώς δεν υπάρχουν χρήματα ώστε η χώρα να μπορέσει να συνεχίσει κανονικά τις πληρωμές στο εσωτερικό μέχρι την εκταμίευση της δόσης.

Σαν Έλληνες όμως σκεφτόμαστε «… έλα μωρέ που δεν θα πάρουμε τη δόση!». Έτσι σκεφτόμασταν όμως και τα φάρμακα «… έλα μωρέ που δεν τα βρουν με τους φαρμακοποιούς!». Έλα όμως που από αύριο θα πάμε στο φαρμακείο και θα βάζουμε το χέρι στην τσέπη για να πάρουμε τα φάρμακά μας.

Από μια άποψη είναι καλό αυτό που έγινε με τα φαρμακεία για να μας δείξει (με έναν τρόπο σχετικά ανώδυνο) πως πάντα υπάρχει η πιθανότητα τα πράγματα να πάνε στραβά. Και γράφω σχετικά ανώδυνο, γιατί αν τα πράγματα πάνε στραβά και με την εκταμίευση της δόσης, οι συνέπειες θα είναι πολύ, πολύ επώδυνες.

Να επανέλθω για κάποιους φίλους που λένε ότι σε περίπτωση μιας χρεοκοπίας της χώρας δε θα γίνει και καμιά καταστροφή αφού «φτωχοί είμαστε τώρα, φτωχοί θα είμαστε και τότε», λέγοντας ότι τα πράγματα δεν είναι απλά και εύκολα όσο αυτά που λέμε σ’ ένα καφενείο, πίνοντας με ασφάλεια μια μπύρα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο δάσκαλος, ο γιατρός και ο αστυνόμος δεν θα πάρουν το μηνιάτικό τους (αυτοί κουτσά στραβά θα βγάλουν τον μήνα φαντάζομαι). Το πρόβλημα θα είναι ότι τα παιδιά δεν θα πάνε στο σχολείο την άλλη μέρα γιατί οι δάσκαλοι θα είναι στα σπίτια τους, ότι αν τύχει και πάθουμε κάτι τα νοσοκομεία θα είναι κλειστά (θεός φυλάξει μην πάθει κανένας κάνα εγκεφαλικό ή κάνα έμφραγμα) και ότι αν μπει κανένας σπίτι μας να μας πάρει την τηλεόραση γιατί είναι καλύτερη απ’ η δική του (ε, δεν είναι αδικία κάποιος να έχει καλύτερη τηλεόραση απ’ τους άλλους;) θα πρέπει να τον σταματήσουμε μόνοι μας (αλίμονο αν είναι πιο χειροδύναμος από εμάς) γιατί αστυνομικός δεν θα υπάρχει κανένας, ούτε έξω ούτε στο Τμήμα.

Και φανταστείτε προσπάθησα να μην γράψω πιο δραματικά παραδείγματα. Υπάρχει η ευνομούμενη και οργανωμένη χώρα και η αποδιοργανωμένη. Η Συρία για παράδειγμα αυτή τη στιγμή είναι μια αποδιοργανωμένη χώρα.

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά ώστε να λέμε πως δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν χρεοκοπήσουμε. Για να είναι ευνομούμενη μια χώρα χρειάζεται ένα οργανωμένο Κράτος. Και ένα οργανωμένο Κράτος χρειάζεται χρήματα για να επιτελέσει τις λειτουργίες του. Μόνο στις ουτοπικές κοινωνίες πολλών φιλοσόφων τα πράγματα είναι ιδεατά.

Φανταστείτε πόσο δύσκολα πρέπει να είναι τα πράγματα, που αναζητείται ένα ενδιάμεσο δάνειο που θα δώσει μια ανάσα μέχρι την εκταμίευση της δόσης ώστε η χώρα να μην κηρύξει στάση πληρωμών.

Απ’ ότι ακούγεται, σκοπεύουμε να ζητήσουμε αυτό το ενδιάμεσο δάνειο-ανάσα απ’ τη Γερμανία. Γι’ αυτό το οικονομικό επιτελείο πιέζει να κλειδώσουν τα νέα μέτρα ώστε αυτά να παρουσιαστούν,   εγκεκριμένα πλέον, κατά την επερχόμενη συνάντηση του Έλληνα υπουργού οικονομικών με τον Γερμανό ομόλογό του.

Δυστυχώς τόσο πεζή είναι η πραγματικότητα και έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Οι παληκαρισμοί και οι αμπελοφιλοσοφίες είναι μόνο για το καφενείο.