Χαμένα χρόνια…

Με 6,4% (σε σταθερές τιμές του 2005) τρέχει η ύφεση στην ελληνική οικονομία το πρώτο εξάμηνο του 2012. Είναι τρομερό το νούμερο.

Η συρρίκνωση του ΑΕΠ που συνεπάγεται η ύφεση σημαίνει συρρίκνωση των εσόδων του Κράτους, άρα ακόμα λιγότερες παροχές απ’ το Κράτος (ήταν που ήταν στραβό το κλήμα…), λιγότερη δωρεάν παιδεία, λιγότερη δωρεάν περίθαλψη, λιγότερη ασφάλεια λόγω του περιορισμού των πόρων και των μέσων για την αστυνόμευση κ.ο.κ., πτώση των εισοδημάτων άρα και πτώση της ζήτησης άρα και πτώση της παραγωγής άρα και αύξηση της ανεργίας κ.λπ. κ.λπ.

Τι θα γίνει; Όταν απλά διαπιστώνω ένα πρόβλημα και δεν έχω κάποια λύση να προτείνω μου τη δίνει και αισθάνομαι εντελώς αδύναμος. Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώνεις ένα πρόβλημα, να λες μόνο «Στεγνώσαμε», «Δεν μπορούμε άλλο», «Δεν κινείται τίποτα» ή να προτείνεις μπαρούφες που όμως ακούγονται πολύ ευχάριστα όπως διαγραφή των χρεών, αντίσταση στην απάνθρωπη Ε.Ε. κ.λπ. κ.λπ.

Συμφωνώ με τη βασική αρχή της Κυβέρνησης ότι με μονομερείς ενέργειες δεν γίνεται τίποτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες τις πολιτικές αυτής της Κυβέρνησης.

Είναι και αυτή η Κυβέρνηση μια τυπική ελληνική κυβέρνηση, πώς να το κάνουμε; Δεν κυβερνά αλλά συνδιαλέγεται με του πολίτες, τους συνδικαλιστές κ.λπ. Αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν κάνεις. Αν δεν καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, πάλι δεν γίνεται τίποτα.

Όσο για τους εταίρους μας ξέρω πολύ καλά τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν. Πρέπει να χαλαρώσει λίγο αυτή η σφιχτή πίεση (δεν γίνεται σε μερικά χρόνια να πάρεις μέτρα που κανονικά έπρεπε να πάρεις σε δυο γενιές) γιατί καλά το είπε εκείνος ο Μόντι (αυτός πρέπει να είναι πολύ καλός τελικά, ε;) «Η πίεση οδηγεί στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια του πολιτικού συστήματος ενάντια στην Ευρώπη και ενάντια στο ευρώ…».

Άσε που η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε σε ορισμένα Κράτη τους απελπισμένους πολίτες να στραφούν σε δημαγωγούς εθνικιστές (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…), όπως τον Αδόλφο Χίτλερ, με αποτέλεσμα την έναρξη του 2^ου παγκοσμίου πολέμου.

Είναι αρκετό να παρηγορηθούμε με τα λόγια του Τ. Ν. Ροκφέλερ; «Στα 93 χρόνια της ζωής μου, υφέσεις ήλθαν και πέρασαν. Η ευημερία πάντα επέστρεφε και αυτό θα συμβεί και σε αυτή την περίπτωση».

Όπως λέει και μια ισπανική παροιμία «Η ζωή είναι σαν τη σκάλα στο κοτέτσι. Μικρή και γεμάτη σκ…». Και όπως πάμε βλέπω να  χάνουμε πολλά χρόνια ακόμα μέσα στη μελαγχολία και την κατάθλιψη.