Που το πάει το ευρώ;

Ήταν 1^η Ιανουαρίου του 2002 όταν μπήκε στη ζωή μας το ευρώ που ήρθε να αντικαταστήσει τη δραχμή.

Τότε δούλευα σε έναν Δήμο και κάναμε θυμάμαι τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους για πρώτη φορά σε ευρώ. Ήμασταν πολύ «ψαρωμένοι» με το νέο νόμισμα και όπου π.χ. είχαμε στο μυαλό μας 1.000.000 δρχ, βάζαμε στη θέση τους 2.935 € μην τύχει και πέσουμε έξω. Με τα χρόνια συνηθίσαμε να σκεφτόμαστε σε ευρώ αντί για δραχμές και πλέον βάζαμε 3.000 € αφού δεν είχε νόημα το 2.935.

Αυτή η μεταβολή, να σκεφτόμαστε δηλαδή σε ευρώ και όχι να μετατρέπουμε τις τιμές σε δραχμές όπως κάναμε στην αρχή για δούμε αν κάτι είναι ακριβό ή όχι, είναι που δείχνει ότι υιοθετήσαμε το ευρώ, έγινε πλέον το εθνικό μας νόμισμα.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και φτάσαμε τώρα, 10 χρόνια μετά, να μιλάμε αρχικά για έξοδο της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη και προσφάτως ακόμα και για διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης.

Γιατί; Τι έφταιξε;

Για το μεν πρώτο, οι λόγοι είναι λίγο πολύ γνωστοί. Στην πραγματικότητα ο κυριότερος είναι ότι η Ελλάδα ανέβηκε «λαθραία» στο πλοίο του ευρώ, ας πούμε δεν είχαμε διαβατήριο και κάποια στιγμή μας ανακάλυψαν (ε, δεν ήταν δυνατό να μείνουμε σε όλο το ταξίδι κρυμμένοι στ’ αμπάρια).

Για να πετύχει η Ελλάδα τις απαιτούμενες επιδόσεις ώστε να γίνει μέλος της ΟΝΕ (κυρίως να έχει έλλειμμα κάτω από 3%), επιστρατεύτηκε η δημιουργική λογιστική, αποκρυφτήκαν ελλείμματα και δάνεια και αυτό ήταν. Τους ξεγελάσαμε όλους και χωθήκαμε και εμείς στο καράβι. Το οποίο καράβι, η αλήθεια είναι, δεν πρέπει ν’ αφήσουμε με τίποτα τώρα (άπαξ και τρυπώσαμε) γιατί η θάλασσα έξω είναι βαθιά και φουρτουνιασμένη και καλύτερα να είσαι σε καράβι παρά σε βάρκα (ή καλύτερα να λέμε σανίδα).

Για το δε δεύτερο οι λόγοι είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Για μένα, ο κυριότερος είναι ότι το ευρώ είναι ένα «τεχνητό», ένα «φτιαχτό» νόμισμα.

Δεν γίνεται να έχεις νομισματική ενοποίηση χωρίς να έχεις μια μίνιμουμ πολιτική ενοποίηση, χωρίς να έχεις ούτε καν οικονομική ενοποίηση.

Γι’ αυτό και συμφωνώ με τους «Βόρειους» (όχι μόνο τους Γερμανούς) που ζητάνε την ενίσχυση της Κομισιόν, τον αυστηρότερο κοινοτικό έλεγχο σε χώρες-μέλη με υπέρογκο χρέος και παραβίαση των δημοσιονομικών και εν τέλει το βάθεμα της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε.

Το κάθε νόμισμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πρέπει να αλλάζει και να προσαρμόζεται διαρκώς. Πρέπει να έχει από πίσω του μια Κυβέρνηση, ή τουλάχιστον ένα υπουργείο, που να το υποστηρίζει, να προβαίνει σε ανατιμήσεις, υποτιμήσεις κ.λπ. Όταν πρωτομπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ η ισοτιμία €/δρχ καθορίστηκε 1 € = 340,75 δρχ και αυτό ήταν. Κλειδώθηκε εκεί και δεν αλλάζει. Αυτό που εννοούμε όμως 340,75 δρχ δεν είναι κάτι το τόσο σταθερό. 340,75 δρχ μπορεί να κόστιζε π.χ. ένα κιλό μακαρόνια ενώ σήμερα μπορεί να κοστίζει 500 δρχ. Τα μακαρόνια είναι η σταθερή παράμετρος στην περίπτωσή μας και όχι οι δραχμές.

Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η κακή που είδαμε παραπάνω αφορά το ίδιο το ευρώ. Υπάρχει και η καλή που αφορά εμάς. Το ευρώ δίνει σταθερότητα και μας προστατεύει από απότομα σκαμπανεβάσματα που θα είχαν πολύ άσχημες συνέπειες στο βιοτικό μας επίπεδο. Η ισοτιμία τώρα έχει να κάνει μεταξύ ευρώ και των υπόλοιπων νομισμάτων και όχι μεταξύ δραχμής και άλλων νομισμάτων όπως ήταν πριν. Η ισοτιμία με τη σειρά της έχει να κάνει με τις σχέσεις και τις ισορροπίες μεταξύ των οικονομιών Κρατών. Η ελληνική οικονομία π.χ. δεν έχει να κάνει με την αμερικάνικη οικονομία, αλλά ως Ευρωζώνη (από κοινού με τις οικονομίες της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.λπ.) με την αμερικάνικη οικονομία.

Αν θέλετε μια προσωπική άποψη, το ευρώ θα επιβιώσει από αυτήν την κρίση. Η πτώση του έναντι του δολαρίου, αντανακλά τις δυσκολίες της ευρωπαϊκής οικονομίας λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το 2002 ήταν 1 € κάτω από 1 $, άρα το 1 € = 1,2339 $ που ήταν προχτές, δεν είναι τόσο τραγικό, απλά είναι η αντανάκλαση των ισορροπιών ανάμεσα στις δύο οικονομίες, τη δεδομένη στιγμή.

Και είπαμε ήδη ότι δεν είναι καιροί για ν’ αφήσεις το καράβι και να πέσεις στη θάλασσα.