Η Ελλάδα μετρούσε…

Θα ήθελα σήμερα να γράψω για μια προσωπική μου εμπειρία που δείχνει πόσο η Ελλάδα μετράει (μετρούσε) στο εξωτερικό και γιατί αξίζει να παλέψουμε για να την ξανασηκώσουμε όρθια (αφιερωμένο εξαιρετικά στους ιδιοκτήτες φαρμακείων της χώρας, μαζί με τη ρήση του Τζων Κέννεντυ «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ
για τη χώρα σου» ).

Τον Μάρτιο του 2008 επισκέφτηκα για κάμποσες μέρες το Μεξικό. Ο μέλλων ανιψιός μου (μιας και δεν ήμουν ακόμη τότε παντρεμένος με τη νυν σύζυγό μου) πήγαινε στο αντίστοιχο με το δικό μας Γυμνάσιο και στην τάξη του έκαναν υποχρεωτικά ένα εξάμηνο Αρχαία Ελληνική Ιστορία. Ενθουσιασμένος, είπε στη δασκάλα του ότι ο θείος του, που είναι απ’ την Ελλάδα (το είπε σαν η Ελλάδα να ήταν ένας μυθικός τόπος γι’ αυτόν) επισκέφτηκε το Μεξικό. «Ένας Έλληνας; Εδώ;»  σκέφτηκε η δασκάλα του και του ζήτησε να με παρακαλέσει να δώσω να μια μικρή διάλεξη στην τάξη του.

Αμέσως σκέφτηκα ότι οι φουκαράδες οι Μεξικάνοι νομίζουν ότι όποιος είναι απ’ την Ελλάδα είναι αυτονόητο πως ξέρει και ελληνική ιστορία, αλλά φυσικά αποδέχτηκα την πρόσκληση με χαρά.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που κοντά στο σχολείο υπήρχαν δρόμοι με το όνομα γνωστών βουνών της γης και πήρε το μάτι μου και «Οδός Παρνασσού»! Ναι, αλήθεια!

Το σχολείο ήταν ιδιωτικό και μου φάνηκε πολύ καλό, τουλάχιστον οργανωμένο. Μου κρέμασαν και μια καρτέλα, κάτι σαν «επισκέπτης καθηγητής» και πήγαμε στην αίθουσα. Εκεί μέσα είδα ότι στον τοίχο είχαν αφίσες κατά χρονολογική σειρά απ’ την Αρχαία Ελλάδα (Τρωικός Πόλεμος, Κλασσικοί χρόνοι, εκστρατείες του Μ. Αλέξανδρου κ.λπ.) αλλά δεν κατάλαβα αν οι αφίσες ήταν για το μάθημα ή ήταν μόνιμα εκεί.

Εγώ ήμουν πολύ αγχωμένος και βημάτιζα πάνω κάνω μπροστά απ’ την έδρα. Η μάνα του ανιψιού μου μ’ έπαιρνε με μια βιντεοκάμερα και απ’ το άγχος μου θυμάμαι ότι τραύλιζα (η διάλεξη γινόταν στα αγγλικά. Το σχολείο παρεμπιπτόντως ήταν δίγλωσσο, ισπανικά - αγγλικά).

Τα παιδιά πολύ ήσυχα και να με προσέχουν πολύ. Στο τέλος μου έκαναν ερωτήσεις και είδα ότι ήξεραν πολλά πράγματα για την Αρχαία Ελλάδα. Ένα κοριτσάκι με ρώτησε να του πω για τη Σαντορίνη γιατί είχε πάει με τους γονείς του διακοπές εκεί (απ’ ότι κατάλαβα το σχολείο ήταν για παιδιά πλούσιων οικογενειών, αλλά και γενικά στο Μεξικό συνάντησα πολλούς ανθρώπους που είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα). Εγώ στη Σαντορίνη δεν πήγα ποτέ και είδα ότι το κοριτσάκι παραξενεύτηκε πολύ όταν του το είπα.

Στο τέλος ρώτησα τα παιδιά τι άλλο θα ήθελαν. Ξέρετε τι μου ζήτησαν; Να γράψω το όνομα του καθενός στα ελληνικά! Το έγραφα στον πίνακα και αυτά το αντέγραφαν στο τετράδιο, προσπαθούσαν να το διαβάσουν, γελούσαν και γενικά ήταν πολύ ενθουσιασμένα.

Αυτή η εμπειρία (και μερικές άλλες παρόμοιες) μου έδειξε πόσο μετρούσε έξω η Ελλάδα και πραγματικά μ’ έκανε περήφανο που είμαι Έλληνας. Τα περασμένα Χριστούγεννα ξαναπήγα στο Μεξικό και είδα ότι ο κόσμος ήταν πολύ ενημερωμένος για το ελληνικό πρόβλημα και το ερώτημά τους ήταν τι έγινε και τα πράγματα πήγαν τόσο στραβά.

Μακάρι αυτή χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της. Τίποτα δεν γίνεται όμως αν συνέχεια εμείς ζητάμε αυτή να μας βοηθά και να μας δίνει (και τα τρώμε όλοι μαζί, όπως λέει και ο Πάγκαλος) και εμείς ούτε που σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν.