Η «ιδεολογία» και το αποτέλεσμα της τρομοκρατίας

Η τρομοκρατία λοιπόν είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή βίας.

Αφορά τη χρήση βίας, η οποία έχει σχεδόν πάντα ένα πολιτικό, θρησκευτικό ή άλλο ιδεολογικό υπόβαθρο, με απώτερο στόχο να έχει ένα αντίστοιχο με το υπόβαθρο όφελος.

Τρομοκρατία βέβαια μπορεί να ασκείται και απ’ το ίδιο το Κράτος (κρατική τρομοκρατία) κυρίως διαμέσου των μυστικών υπηρεσιών και αυτή είναι η χειρότερη μορφή της.

Αλίμονο σ’ αυτούς που θα την υποστούν. (Φαντάζομαι ότι) το άτομο νιώθει εντελώς ανίσχυρο απέναντι σε μία μηχανή ή έναν απρόσωπο, αλλά πανίσχυρο μηχανισμό.

Πρέπει να είναι φοβερό, ε; Όπως όταν έχεις ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (όπως εγώ καλή/κακή ώρα) και αισθάνεσαι εντελώς ανήμπορος να το βάλεις στα πόδια ή ν’ αντιδράσεις.

Πίσω στην τρομοκρατία (και εξαιρουμένης της κρατικής), ένα βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ανωνυμία και η μυστικότητα των μελών όχι όμως και των οργανώσεων, που αντίθετα σπεύδουν και δημοσιοποιούν τις πράξεις τους. Ενίοτε μάλιστα περισσότερες από μία οργανώσεις διεκδικούν μία πράξη, για να αποκτήσουν έτσι μεγαλύτερη ισχύ, μεγαλύτερο «γόητρο» αν θέλετε.

Ξέρετε ποιοι θεωρούνται οι πρώτοι τρομοκράτες (τουλάχιστον με την έννοια που τους δίνουμε σήμερα);

Ονομάζονταν Ασασίνοι και ήταν ένα τάγμα Ισμαηλιτών μουσουλμάνων (σιίτες) που ιδρύθηκε το 1092. Μεγαλύτερους εχθρούς τους θεωρούσαν τους Σουνίτες μουσουλμάνους και όχι τόσο τους χριστιανούς σταυροφόρους της εποχής.

Κύριο πεδίο δράσης τους ήταν η περιοχή της σημερινής Περσίας και Συρίας και ορμητήριό τους ήταν το κάστρο του Αλαμούτ, στην ορεινή Περσία στα νότια της Κασπίας.

Όταν ήμουν φαντάρος είχα διαβάσει τις «Σταυροφορίες» του Νίκου Τσιφόρου (έχει πολύ πλάκα και σας το συστήνω μαζί με «Τα ρεμάλια ήρωες» του ίδιου) που γράφει και για τους ασασίνους. Ακούστε λοιπόν τι έκαναν:

Ο αρχηγός τους ονομάζονταν «Γέρος του Βουνού» και τον υπάκουαν τυφλά. Στα κάστρα τους είχαν δημιουργήσει κάτι σαν επίγειους παραδείσους κι όποιος ζούσε για λίγο εκεί έπαιρνε μια γεύση του τι ζωή θα είχε μετά θάνατον έτσι και θυσιαζόταν για τον Γέρο του Βουνού (καταλαβαίνετε φαντάζομαι, γυναίκες, ξάπλα κ.λπ. Βέβαια το θέμα είναι να τα απολαύσεις αυτά στην επίγεια ζωή, γιατί στη μεταθανάτια δεν σου το εγγυάται κανείς 100%).

Ο Γέρος του Βουνού όμως το εγγυόταν και για να αισθανθούν καλύτερα οι υποψήφιοι καμικάζι του, τους έδινε να δοκιμάσουν και λίγο χασίς, από παραφθορά του οποίου  ονομάστηκαν και ασασίνοι, το δε όνομά τους έγινε συνώνυμο της πολιτικής δολοφονίας (από κει εκεί προέρχεται το αγγλικό assassinate και το ισπανικό asesinar που ξέρω). Επειδή δε ο θάνατός των δολοφόνων ήταν σίγουρος (δεν υπήρχαν τότε βόμβες βλέπετε να τις πυροδοτήσουν από μακριά, έπρεπε οι ίδιοι να πλησιάσουν τον στόχο τους), πολλοί πιστεύουν ότι έκαναν χρήση χασίς και λίγο πριν τη δολοφονία για να πάρουν θάρρος.

Έγραψα στην αρχή ότι η τρομοκρατία είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή βίας, γιατί ο τρομοκράτης, υποτίθεται πως, δεν μάχεται μόνο για τον εαυτό του αλλά για το κοινωνικό σύνολο, για να κάνει τον κόσμο που ζουν όλοι, καλύτερο.

Γεγονός είναι πάντως ότι ιστορικά, η τρομοκρατία ποτέ δεν μπόρεσε να ανατρέψει ένα καθεστώς. Και αν πολλοί νέοι γοητεύονται από την ιδέα της αντίστασης κατά του «συστήματος» (κάναμε νέοι, περισσότερο νέοι απ’ ότι είμαστε τώρα εν πάση περιπτώσει, και καταλαβαίνουμε), εκείνο που μπορεί να κάνει είναι να προκαλέσει μόνο ανείπωτο πόνο σε κάποιο παιδί που θα χάσει τον γονιό του ή σε κάποια μάνα που θα χάσει το παιδί της.

Και αυτό είναι το συμπέρασμα τελικά.

* Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ η καταγγελία του βασανισμού των συλληφθέντων. Τι γελοία πράγματα περί «βίας εντός των επιτρεπτών δικονομικών ορίων» είναι αυτά;