* Διάβασα πριν από μερικές μέρες ένα άρθρο στο yahoo που με άγγιξε αφάνταστα.
Περιέγραφε τον φιλελληνισμό, ελληνολατρισμό να πω καλύτερα, των Ουρουγουανών. Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής (δεν πρέπει να συγχέεται με την Παραγουάη γιατί οι δύο χώρες είναι πολύ διαφορετικές), που πρέπει να είναι πολύ όμορφη και ανεπτυγμένη, πολιτιστικά τουλάχιστον, λατρεύουν την Ελλάδα.
Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat, το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ορουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη (αυτό ήταν αναμενόμενο αφού η Ουρουγουάη είναι από τις θεωρούμενες «ευρωπαϊκές» χώρες της Νότιας Αμερικής - μαζί με τη Χιλή και την Αργεντινή).
Στη δεύτερη ερώτηση για το ποια χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε «Η Ελλάδα» (αυτό, όχι, δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο).
Περιέγραφε επίσης το άρθρο το πώς ένιωσαν πολλοί Ουρουγουανοί όταν αντίκρισαν την Ακρόπολη... Πολλοί από αυτούς δάκρυσαν.
Είχα την τύχη να το ζήσω αυτό στο Μεξικό. Πραγματικά, δεν το περίμενα, αλλά εκεί είδα ότι η Ελλάδα μετρούσε και δεν είναι το ίδιο να πεις «Είμαι από οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης» και «Είμαι από την Ελλάδα».
Ακόμα και πέρυσι, δηλαδή μέσα στο αποκορύφωμα της κρίσης, που ήμουν εκεί στις γιορτές κατάλαβα ότι η Ελλάδα κάτι λέει στο εξωτερικό. Αυτό που λέει βέβαια είναι η κληρονομιά μας από την αρχαιότητα, αλλά και οι μνήμες μιας Ελλάδας – για όσους την ήξεραν – μέχρι και λίγα χρόνια πριν.
Έτυχε λοιπόν να βρισκόμουν εκεί στις 6 του Γενάρη που και για τους Καθολικούς είναι μια μεγάλη γιορτή (όχι όμως τα Φώτα που έχουμε εμείς, αυτοί γιορτάζουν τους Τρεις Μάγους) και το βράδυ πήγα στο σπίτι του κουνιάδου μου του Κάρλος που διοργάνωσε μια σύναξη φίλων, συναδέλφων κ.λπ.
Καθόμουν λοιπόν σε μια πολυθρόνα και απέναντι στον καναπέ καθόταν δυο γυναίκες. Όσοι με ξέρουν προσωπικά γνωρίζουν ότι τώρα δεν είμαι και ο καλύτερος ρήτορας του κόσμου (για την ακρίβεια είμαι ευχαριστημένος αν απλά με καταλάβει ο συνομιλητής μου εξαιτίας του προβλήματος υγείας μου), συν το ότι τα ισπανικά δεν είναι ακριβώς το δυνατό μου σημείο.
Ε λοιπόν, αυτά που έλεγα για την Ελλάδα τους άρεσαν τόσο (είχαν επισκεφτεί και οι δυο τους τη χώρα μας), που ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου σταυροπόδι για να με ακούνε καλύτερα!
Η αρχαία ελληνική ιστορία διδάσκεται στο σχολείο εκεί, σχεδόν όλοι ξέρουν την ελληνική αλφαβήτα, ενώ μου έκανε τρομερή εντύπωση που ένας άλλος κουνιάδος μου (και αυτός είχε έρθει παλιά στην Ελλάδα) είχε ένα CD με τραγούδια της Αρβανιτάκη!
Και μιλάμε για την Ελλαδίτσα (πέρα απ’ την κρίση), μια μικρούλα χώρα, με ούτε 11 εκ. κατοίκους.
Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση. Είναι μεγάλη αδικία να χαλάσουμε την όμορφη εικόνα που έχει η Ελλάδα στο εξωτερικό.
* Πέθανε πρόωρα, χτυπημένος απ’ τον καρκίνο, ο Ούγκο Τσάβες.
Τι να γράψω τώρα… Λυπάμαι για τη φουκαριάρα τη μάνα του και γιατί φαίνεται να υπέφερε πολύ πριν πεθάνει (ίσως τελικά να μην είναι τραγικό το να πεθάνεις, ποιος ξέρει; Το τραγικό όμως να ταλαιπωρηθείς πριν πεθάνεις).
Εγώ τον Τσάβες δεν τον πήγαινα. Ήταν αυτό που λέμε «αμφιλεγόμενος».
Έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη ήπειρο, ναι, μείωσε τη φτώχεια, ναι, πάρα πολύς κόσμος στη Βενεζουέλα βρήκε επιτέλους σπίτι, σχολείο και νοσοκομείο, ναι.
Αλλά απ’ την άλλη, ο πληθωρισμός καλπάζει, η διαφθορά διαβρώνει και (σ’ αυτό είμαι πολύ ευαίσθητος) το έγκλημα θερίζει.
Πριν δύο χρόνια, διεξήχθη στο Καράκας το προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ και συμμετείχε και η εθνική μας.
Θυμάμαι διάβαζα, ότι στους παίχτες είχε δοθεί η συμβουλή να μην πολυφεύγουν απ’ το ξενοδοχείο και όταν το κάνουν να προσέχουν πολύ και να μην φοράνε ακριβά ρολόγια και άλλα πράγματα που μπορεί να προκαλέσουν!
Στο Καράκας γίνονται καθημερινά 53 φόνοι! Φοβερό… Παρεμπιπτόντως, ξέρετε ποια είναι η χώρα της Ε.Ε. με τον χαμηλότερο δείκτη εγκληματικότητας, παρά την έξαρσή της τελευταία που νομίζω είναι εξαιτίας της φτώχειας που έφερε η κρίση; Ναι σωστά μαντέψατε, η Ελλάδα (να κάτι που πρέπει πάση θυσία να διαφυλάξουμε).
Για να επιστρέψω στα κατά της διακυβέρνησης Τσάβες, η ανεξαρτησία της Βουλής, της Δικαιοσύνης και του Τύπου δέχτηκαν μοιραία χτυπήματα, η χώρα απομονώθηκε (εκτός αν θεωρούμε διεθνισμό τη συναναστροφή με ηγέτες τύπου Λουκασένκο της Λευκορωσίας και Μοράλες της Βολιβίας).
Ανάλογα το τι μετράει πιο πολύ ο καθένας τον λάτρεψε ή τον μίσησε (για πολλούς βέβαια ήταν αρκετό το ότι πήγε κόντρα στις ΗΠΑ για να τον αγαπήσουν).
Μιλούσα τις προάλλες με κάποιον που μου είπε κάτι πολύ σωστό. Όταν βλέπουμε απ’ τον κόσμο αυτές τις σκηνές υστερίας με το θάνατο ενός ηγέτη ή όταν κορνίζες του ηγέτη μιας χώρας βλέπεις παντού στα δημόσια κτίρια της χώρας, αυτό κάτι σημαίνει για τη δημοκρατία στη χώρα αυτή.
Όμως γεγονός είναι κάτι άλλο (γι’ αυτό και έγραψα αυτό το σχόλιο).
Η «επανάσταση» του Τσάβες στη Βενεζουέλα ήταν πετρελαιοκίνητη.
Μπόρεσε να γίνει επειδή χρηματοδοτήθηκε από τις τεράστιες ποσότητες πετρελαίου που εξάγει η χώρα. Ο πετρελαϊκός τομέας αποτελεί περίπου ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας και αντιστοιχεί στο περίπου 80% των εξαγωγών.
Αν μια οποιαδήποτε άλλη χώρα απομονωθεί από το διεθνές περιβάλλον θα εξαθλιωθεί και θα οδηγηθεί στην καταστροφή.
* Υπάρχει πρόβλημα! Ή μάλλον υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα, γιατί από προβλήματα άλλο τίποτα, έχουμε πολλά.
Πρωταθλήτρια στην ανεργία πλέον στην Ευρωζώνη είναι η Ελλάδα που μετά από φιλότιμες προσπάθειες ετών εκπαραθύρωσε την Ισπανία απ’ την πρώτη θέση (το πράγμα πάντως έδειχνε ότι πήγαινε προς τα κει μ’ αυτή την ύφεση…).
Αλλά και συνολικά στην Ευρωζώνη υπάρχει πρόβλημα καθώς η ανεργία ανήλθε στο 11,7% και αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω φέτος.
Στην πρόσφατη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες διανεμήθηκε ένα κείμενο γεγονός που δείχνει πόσο προβληματίζει αυτή η κατάσταση.
Το κείμενο είχε ασυνήθιστη φρασεολογία για κείμενο συνόδου κορυφής της Ε.Ε. και εκεί γινόταν λόγος για την ανάγκη άσκησης γενναιόδωρης κοινωνικής πολιτικής από την Ε.Ε., επισημαίνοντας ότι σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει κίνδυνος ραγδαίας αύξησης της ανεργίας που θα υπονομεύσει την υποστήριξη των πολιτών προς την Ε.Ε. και τους θεσμούς της.
Πολύ ενδιαφέρον έχει ένα σημείο του κειμένου όπου οι υπουργοί τάσσονται υπέρ της ιδέας να θεσπιστεί μια εγγύηση προς τους νέους ότι, είτε θα τους προσφέρεται μια θέση εργασίας, είτε περαιτέρω εκπαίδευση μέσα σε τέσσερις μήνες αφού αποφοιτήσουν. Αυτό ονομάστηκε «Εγγύηση για τη Νεολαία».
Ας ελπίσουμε… Γιατί η ανεργία και η φτώχεια οδηγούν σε εξαθλίωση και το άτομο γίνεται ευάλωτο σε κάθε είδους ακραίες και «μεσσιανικές» θεωρίες που υπό κανονικές συνθήκες αυτό το ίδιο άτομο θα έβρισκε ανοησίες. Έτσι άνθισαν τα κάθε είδους ρατσιστικά λουλούδια εδώ, αποσχιστικά λουλούδια στην Ισπανία και πάει λέγοντας.
Ανεργία υπήρχε σε όλες τις κοινωνίες, κάθε εποχή και ο ίδιος ο Μαρξ διαπίστωσε ότι αυτό είναι το στοιχείο που κρατάει τους μισθούς προς τα κάτω σε κάθε βιομηχανική κοινωνία (σπάω το κεφάλι μου πως αποκάλεσε το φαινόμενο αυτό, κάτι σαν εφεδρικό βιομηχανικό στρατό).
Αλλά απ’ το σημείο απλά του να υπάρχει ένα επίπεδο ανεργίας ως του να υπάρχει σε ποσοστό 26,4% (όπως ήταν η ανεργία του εργατικού δυναμικού της χώρας μας τον προηγούμενο μήνα) η διαφορά είναι χαώδης.
Δράμα… Και το χειρότερο είναι ότι η ανεργία δεν καταπολεμείται μεμονωμένα και αποσπασματικά, πάει πακέτο με την οικονομική ανάπτυξη, την παραγωγή κ.λπ. Οπότε δυστυχώς θα πάρει χρόνια να πέσει σε ένα ανεκτό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου