Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα (στα ελαττώματα)

Με αρκετή καθυστέρηση, θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια για τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές.

Μου φαίνεται ότι εδώ δεν δίνουμε τη βαρύτητα που πρέπει στην (ας το γράψω κομψά) πολύπλοκη κατάσταση που δημιούργησαν εκεί οι πρόσφατες εκλογές της 24^ης & 25^ης Φεβρουαρίου. Μασήσαμε ένα «κόλαφος για τη Μέρκελ οι ιταλικές εκλογές» για τις επόμενες 2-3 μέρες και αυτό ήταν.

Άσε που βγάλαμε και το συμπέρασμα: οι Ιταλοί απέρριψαν «περήφανα» τη λιτότητα που τους επέβαλλαν οι κακοί Γερμανοί και η ελίτ των Βρυξελλών (για πολλούς αυτά τα δύο πράγματα πάνε πάντα μαζί αλλά τελοσπάντων).

Το συμπέρασμα του Diego Alatriste (παρεμπιπτόντως, διαβάζω το τελευταίο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή αυτόν τον ήρωα αυτές τις μέρες, ή μάλλον αυτά τα βράδια, «Το κίτρινο γιλέκο») είναι ότι οι Ιταλοί δεν ψήφισαν καθόλου σοφά, ψήφισαν παιδιάστικα, για να το πω πάλι κομψά.

Γιατί τι είδους «σοφή» μπορεί να είναι η ψήφος σου, αν αφήνει ακυβέρνητη τη χώρα σου;

Πόσο «σοφή» μπορεί να είναι μία ψήφος που νεκρανασταίνει πολιτικά έναν βαθύπλουτο 77χρονο που πάει με (και το καυχιέται ότι του αρέσουν οι) 20χρονες; Ε, μερικά πράγματα είναι αντιαισθητικά ρε γαμώτο, πώς να το κάνουμε;

Η ψήφος είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε μια κατάσταση. Πόσο «σοφό» είναι να την εμπιστευόμαστε σε κάποιον που, όχι κάποιος τυχαίος αλλά ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, χαρακτήρισε «κλόουν»; Που στην ουσία κατέβηκε στις εκλογές χωρίς κανένα πρόγραμμα, ψαρεύοντας στα θολωμένα (και στην Ιταλία) απ’ την οικονομική κρίση νερά;

Ο περί ου ο λόγος, Μπέπε Γκρίλο, έλαβε απ’ το πουθενά το 24,55% των ψήφων για την ιταλική βουλή και πραγματικά με μπέρδεψε για το τι θέλει.

Απ’ τη μια δήλωσε ότι θα συνεργαστεί  με οποιονδήποτε στηρίξει τις πολιτικές που προωθεί το κόμμα του και απ’ την άλλη δήλωσε «κουρασμένος» και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κανένα κυβερνητικό σχήμα, ρίχνοντας το μπαλάκι για συνεργασία σε Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι, αναμένοντας προφανώς να αποκομίσει και άλλα οφέλη απ’ τη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει όποιος και αν κυβερνήσει μιας και αναπόφευκτα θα είναι υποχρεωμένος να πάρει επώδυνα οικονομικά μέτρα (ρε σαν να μου θυμίζει και κάποιους στη χώρα μας).

Γεγονός λοιπόν είναι ο Μπερσάνι ήρθε πρώτος με 29,54% έναντι 29,18% του Μπερλουσκόνι, αν και οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η νίκη του θα ήταν πολύ άνετη.

Όμως, ενώ ο Μπερσάνι έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, δεν την έχει στη Γερουσία. Και να συνεργαστεί με τον Μόντι, που ήρθε 4^ος, πάλι δεν βγαίνουν τα κουκιά.

Ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι προσφέρεται να συνεργαστεί με τον Μπερσάνι (προφανώς φοβούμενος μην χάσει ότι κέρδισε σε περίπτωση που γίνουν νέες εκλογές). Η συνεργασία αυτή Κεντροαριστεράς – Κεντροδεξιάς θα φάνταζε αφύσικη λίγο καιρό πριν. Σάμπως όμως και εδώ δεν φάνταζε;

Αλλά ο Μπερσάνι δήλωσε ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με τον Μπερλουσκόνι (μπορεί να φοβάται ότι ο Σίλβιο θα τον καλεί για απογευματινό στη βίλα του και αυτός θα είναι υποχρεωμένος να δεχθεί, ξέρω γω;).

Μία λύση, που νομίζω τη σκέφτεται ο Μπερσάνι, είναι να σχηματίσει Κυβέρνηση μειοψηφίας και όπου βγάλει. Πόσο να μπορέσεις όμως να προχωρήσεις στις αναπόφευκτες μεταρρυθμίσεις, αν σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία στηρίζεσαι στην ψήφο ανοχής των πολιτικών σου αντιπάλων. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Φανταστείτε εδώ η Κυβέρνηση να χρειαζόταν τις ψήφους της Αντιπολίτευσης για να περάσει το πολυνομοσχέδιο. Και φανταστείτε ακόμα κάποιος βουλευτής της Αντιπολίτευσης να τολμούσε να το ψηφίσει, τι τον περίμενε. Γι’ αυτό σας λέω. Δεν γίνεται.

Μία άλλη λύση είναι να σχηματιστεί στην Ιταλία μια Κυβέρνηση τεχνοκρατών. Η αλήθεια είναι ότι αυτό θα μου άρεσε να γινόταν και εδώ. Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά στην Ιταλία (όπως και εδώ) ο σχηματισμός μιας Κυβέρνησης τεχνοκρατών δεν τους πολυσυγκινεί.

Μύλος. Όμως αν τα πράγματα πάνε άσχημα, πάντα μπορούν να πάνε ακόμα χειρότερα. Και στην περίπτωση της Ιταλίας τα χειρότερα είναι οι νέες εκλογές. Που όλοι απεύχονται αλλά μ’ αυτά που (δεν) γίνονται, αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντα.

Σαν πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα βλέπω τελικά.

Και ξέρετε τι με φοβίζει; Μην αναθαρρήσουν εδώ πολλοί τώρα που φαίνεται ότι τη σκαπουλάραμε απ’ τη χρεοκοπία και την έξοδο απ’ το ευρώ.

Δεν θυμάμαι από ποιον το άκουσα να λέει (απ’ τον Γκρίλο;) «η καλύτερη λύση θα ήταν η χρεοκοπία και η έξοδος απ’ το ευρώ της Ιταλίας». Οι λέξεις «χρεοκοπία» και «έξοδος απ’ το ευρώ» ήταν ταμπού στην Ελλάδα. Φοβάμαι λοιπόν μην χάσουν την τραγικότητά τους εδώ έτσι και τις ακούμε συνέχεια απ’ τους Ιταλούς.

Η Ιταλία όμως είναι η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης και μέλος των G7. Η Ελλάδα τι είναι;