«Ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης η πάταξη της φοροδιαφυγής», Γ. Παπακωνσταντίνου 2/5/2011

...Και δυστυχώς, όπως διαβάζω, εκτεταμένη φοροδιαφυγή διαπιστώνει το ΣΔΟΕ από πολλούς καταθέτες της περιώνυμης λίστας Λαγκάρντ (όχι πάντως πως δεν το περίμενα προσωπικά).

Η ιστορία είναι γνωστή: Το 2010 (!) ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Υπουργός τότε των Οικονομικών, έλαβε από την κυβέρνηση της Γαλλίας ένα CD με τα ονόματα περίπου 2.000 Ελλήνων οι οποίοι διατηρούσαν τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα έπρεπε να είχε δώσει αμέσως τη «λίστα Λαγκάρντ» (όπως ονομάστηκε από την τότε Γαλλίδα υπουργό Οικονομικών), στην οικονομική αστυνομία. Αντ' αυτού, σύμφωνα με το παραπεμπτικό πόρισμα προς τη Βουλή, την κράτησε ο ίδιος. Στη συνέχεια, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκαν από τη λίστα ονόματα καταθετών που κατά φοβερή σύμπτωση ήταν συγγενείς του κ. Παπακωνσταντίνου.

Κατά παράδοξο τρόπο οι υποψίες για την αλλοίωση έπεσαν στον πρώην Υπουργό Οικονομικών και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κατέθεσαν στη βουλή πρόταση για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τη διερεύνηση του θέματος.

Εντάξει, ας μην πούμε ότι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια είναι μια γάτα και ας δεχτούμε ότι όσο δεν υπάρχουν αποδείξεις, ο Γ. Παπακωνσταντίνου παραμένει αθώος.

Αντίθετα, σοβαρά τώρα, επειδή κάτι ξέρουμε και εμείς από ελληνικό Δημόσιο, προσωπικά πιστεύω αυτό που είπε ο Γ. Παπακωνσταντίνου στις 24 του περασμένου Οκτώβρη, ότι πήρε μεν στα χέρια του το αρχικό CD, το έδωσε για «εμπιστευτική» φύλαξη στο γραφείο του και… χάθηκε. Δεν είναι αφέλεια το ότι το πιστεύω αλλά έτσι ξεχαρβαλωμένη είναι η ελληνική Δημόσια Διοίκηση. Πολλές φορές την υπερτιμούμε νομίζοντας ότι η νωθρότητα και οι παραλείψεις της οφείλονται σε υπολογισμούς αλλά εγώ πιστεύω ότι πολλά από τα λάθη και παραλείψεις της γίνονται από ανικανότητα. Αλλά αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από Κυβερνήσεις και πολιτικούς. Συμβαίνει γιατί έτσι είναι το Δημόσιο στη χώρα μας, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, έτσι είναι και οι πολιτικοί μας.

Γιατί, ξέρετε τι μου τι δίνει στην ιστορία αυτή; Ότι ενώ όλοι μπορούμε να δούμε το σάπιο του συστήματος, δεν παραδεχόμαστε κάτι προφανές.

Ότι το ψάρι δεν βρωμάει μόνο στο κεφάλι, βρωμάει ολόκληρο. Αν θέλουμε να δούμε τον Παπακωνσταντίνου (και τον κάθε πολιτικό), εκτός απ' την τηλεόραση, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη.

Τι θα έκανε ο καθένας μας αν είχε στα χέρια του μια λίστα σαν τη «λίστα Λαγκάρντ» και μέσα ήταν συγγενείς και φίλοι του; Το ίδιο που (απ' ότι φαίνεται) έκανε και ο Γ. Παπακωνσταντίνου.

Αφού δεν έχουμε πολιτικό πολιτισμό, πώς να το κάνουμε;

Έγραψα παλιότερα ότι εκείνο που χρειάζεται η χώρα μας είναι μια γενιά πολιτικών πρόθυμων να «θυσιαστούν» για να αλλάξουν τη νοοτροπία των πολιτών.

Γιατί αν οι πολιτικοί αυτοί ενεργήσουν όπως πρέπει, αν δεν κάνουν χάρες σε συγγενείς και φίλους, αν δεν υποκύπτουν σε πιέσεις συμφερόντων, αν κόψουν κακώς κεκτημένα προνόμια κ.ο.κ. είναι σίγουρο (το ίδιο σίγουρο όπως και ότι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια είναι μια γάτα και όχι ένας σκύλος) ότι θα τους φάει το (πολιτικό) σκοτάδι.

Αλλά θα έχουν κάνει την αρχή για να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου και να μην θεωρεί (όπως τώρα) αδικία και κατατρεγμό τη δικαιοσύνη και την ισονομία.