Η νέα εποχή στην πολιτική ζωή της χώρας (που είναι χειρότερη απ’ την παλιά)

Τουλάχιστον όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η παλιά πολιτική ζωή, που αντιπροσωπευόταν κυρίως με τον δικομματισμό τελείωσε.

Αυτό που αναδύθηκε στη θέση της εγώ θα το ονόμαζα «διπολισμό» και είναι ένα φαινόμενο ίσως πιο διαβρωτικό και επικίνδυνο απ’ τον παλιό δικομματισμό.

Πολλοί μιλούν για μια νέα, ελπιδοφόρα για πολλούς, εποχή.

Οι περισσότεροι που το ισχυρίζονται αυτό θεωρούν ότι το «νέο» είναι a piori, εξ ορισμού να το πούμε στα ελληνικά, καλύτερο απ’ το παλιό.

Το καινούριο ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι πάντα καλύτερο απ’ το παλιό, ναι το δέχομαι αυτό. Γιατί τι νόημα έχει αν αυτό που έρχεται, είναι χειρότερο από αυτό που αντικαθιστά;

Αλλά είναι τελικά καλύτερα τα νέα πολιτικά ήθη;

Καταρχάς να πω ότι εγώ νομίζω ότι αυτός ο διπολισμός έχει τη μορφή που έχει, καθαρά συγκυριακά. Ο όγκος των απελπισμένων Ελλήνων, των διαμαρτυρόμενων (εναντίον των συνεχών μέτρων και εναντίον της οικονομικής κρίσης γενικά) και των αρνητών των πάντων έπρεπε κάπου να κατευθυνθεί και κατευθύνθηκε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., λόγω έντιμου και ιλουστρασιόν πρότερου πολιτικού βίου.

Παρά τη συγκυριακή του όμως μορφή, ο διπολισμός υπάρχει και ίσως είναι καλό που εκφράστηκε έτσι. Φαντάζεστε να ήταν Συγκυβέρνηση – Χρυσή Αυγή (ή Συγκυβέρνηση – Ανεξάρτητοι Έλληνες, λέω εγώ).

Κάποια μορφή θα είχε πάντως, αφού ο καθένας μπορεί να δει την πόλωση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 2-3 χρόνια.

Πολλοί λένε ότι αυτή η πόλωση είναι μεταξύ των εντελώς απελπισμένων, που έχουν χάσει τα πάντα και αυτών που ακόμα «τα βγάζουν πέρα». Εγώ ο ίδιος είχα πει ότι από το ένα μέρος είναι αυτοί που μπορούν να δουν καθαρά και αυτοί που πια δεν μπορούν.

Για το κάνω λίγο πιο ξεκάθαρο τώρα, για μένα η πόλωση είναι μεταξύ αυτών που καταλαβαίνουν πόσο πιο άσχημα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν ακολουθούσαμε διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ακολουθούμε τώρα (που παλεύουμε, εκτός απ’ το να αποφύγουμε τα χειρότερα, μήπως και τη σκαπουλάρουμε μ’ αυτόν τον τρόπο) και σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν πόσο πιο τραγικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα έτσι και οι ψευτομαγκιές ήταν η επίσημη πολιτική μας και όχι ανώδυνα γαβγίσματα από μακριά, όπως τώρα.

Γεγονός είναι όμως ότι αυτή η πόλωση έχει, για μένα τουλάχιστον, χειρότερη μορφή από τον παλιό δικομματισμό. Ας πάρουμε τους πρωταγωνιστές του νέου πολιτικού σκηνικού ξεχωριστά:

Το Κ.Κ.Ε.; Εγώ είμαι ο μόνος καλός, γι’ αυτό και είμαι με τον λαό και όλοι οι υπόλοιποι είστε απέναντί μας (όχι απέναντί μου).

Οι ΑΝ.ΕΛ. (ο Π. Καμμένος); «Η Κυβέρνηση αυτή είναι χειρότερη απ’ την Κυβέρνηση Τσολάκογλου!». Μα η Κυβέρνηση αυτή, αν δεν με απατά η μνήμη μου, προέκυψε μετά από εκλογές.

Η Χρυσή Αυγή; «Είστε παχύδερμα!». Κ.λπ. κ.λπ.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; «Δεν είναι ακροαριστεροί ή αναρχικοί αυτοί που ευθύνονται για τελευταία γεγονότα, αλλά ακροδεξιοί».

Η Ν.Δ.; «Να, δείτε τι θα σας κάνουν έτσι και βγουν». Παρεμπιπτόντως όση ώθηση δεν της έδωσε η εκταμίευση της δόσης, θα της δώσουν τα τελευταία τρομοκρατικά χτυπήματα. Να το θυμηθείτε: αν η τελευταία δημοσκόπηση της έδωσε (για πρώτη φορά) προβάδισμα 0,5%, η επόμενη θα της δίνει πάνω από 1,5%.

Και αν η Ν.Δ. αισθανθεί αρκετά δυνατή μόνη της, χωρίς το αποκούμπι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ., ετοιμαστείτε για εκλογές (να σου πω εσένα Κουβέλη και εσένα Βενιζέλο που όλο μου έχετε ενστάσεις σε διάφορα νομοσχέδια).

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Δεν θυμάμαι από ποιον το άκουσα, αλλά μου φαίνεται ότι όντως ο Βενιζέλος ενεργεί με βάση το θυμικό και όχι με πολιτική σκέψη. Γι’ αυτό και τον φοβάμαι μην πάθει κανένα έμφραγμα ή κανένα εγκεφαλικό, έτσι όπως ζορίζεται.

Τέλος η ΔΗΜ.ΑΡ.; «Διαφωνώ με τα εργασιακά, αλλά κοιτάτε μην και δεν τα ψηφίσετε οι άλλοι δύο και πάθουμε καμιά λαχτάρα».

Έτσι έχουν τα πράγματα και αυτή είναι η νέα πολιτική της (ίδιας και απαράλλαχτης) Ελλάδας.