Η Βενεζουέλα της Ευρώπης

Διάβασα πριν κάμποσες μέρες μια συνέντευξη του προέδρου του Γερμανικού Συνδέσμου Εξωτερικού Εμπορίου, Άντον Μπέρνερ, για το ελληνικό ζήτημα.

Είπε λοιπόν αυτός ο Μπέρνερ ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι γεωπολιτικό και όχι οικονομικό. Το εξήγησε λέγοντας ότι, αν και η σημασία της Ελλάδας ως αγορά των γερμανικών προϊόντων είναι ουσιαστικά ασήμαντη, αν η χώρα τεθεί εκτός Ευρωζώνης και απομακρυνθεί από την Ε.Ε. θα πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας ή της Κίνας, προκαλώντας πρόβλημα ασφάλειας για την Ευρώπη.

Βέβαια εγώ ανέλυσα τη συνέντευξη αυτή ως Έλληνας: αφήνοντας στην άκρη το εάν θα δημιουργούσε ή όχι προβλήματα ασφάλειας στην Ευρώπη.

Θα ήταν καλό ή κακό για την Ελλάδα να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας ή της Κίνας;

Θυμήθηκα μια ιστορία που μας έλεγε ο παπάς στο κατηχητικό που πήγαινα μικρός (ναι, το έκανα και αυτό όταν ήμουν 8-9 χρονών).

Έλεγε λοιπόν η ιστορία ότι κάποτε ένας βασιλιάς ρώτησε κάποιον: «Πες μου τι θέλεις να σου δώσω αλλά να ξέρεις πως θα δώσω τα διπλά στον γείτονά σου. Αν π.χ. μου ζητήσεις ένα αυτοκίνητο, θα δώσω στον γείτονα δύο». Σκέφτεται λίγο ο άνθρωπος και λέει στον βασιλιά «Βγάλε μου το ένα μάτι και βγάλε και τα δύο απ’ τον γείτονα»…

Γιατί συνδύασα αυτή την ιστορία με αυτά που είπε ο Γερμανός; Σκέφτηκα ότι πολλοί Έλληνες μπορεί να πουν: «Τώρα θα τους δείξουμε εμείς! Θα πάμε με τους Ρώσους (ή τους Κινέζους) και θα δουν τι ασφάλεια θα έχουν οι Ευρωπαίοι!».

Θα συνέφερε όμως την Ελλάδα να δεθεί στο άρμα της Ρωσίας ή της Κίνας;

Τα οικονομικά οφέλη δεν ξέρω καν αν υπήρχαν (θυμάστε το 2007 που ο Αλέξης Τσίπρας – σαν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων τότε – διατυμπάνιζε ότι θα του έδινε φθηνό πετρέλαιο ο Τσάβες;) αλλά ας σκεφτούμε τι θα χάναμε από ατομικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας αναρωτηθούμε επιτέλους. Θέλουμε να μοιάσουμε στη Βόρεια Κορέα; Θέλουμε να γίνουμε μια δεύτερη Λευκορωσία στην Ευρώπη; (παρεμπιπτόντως ο Τσάβες δίνει φτηνό πετρέλαιο στη Λευκορωσία, σκεπτόμενος προφανώς ότι ο εχθρός του εχθρού μου – των ΗΠΑ – είναι φίλος μου).

Ή μήπως θέλουμε να γίνουμε μια Βενεζουέλα της Ευρώπης; Και επειδή ξέρω ότι ο Τσάβες είναι δημοφιλής σε πολλούς Έλληνες που μπορεί να πουν «Γιατί άσχημα θα ήταν να ήμασταν σαν τη Βενεζουέλα;», τους προλαβαίνω λέγοντας ότι ναι, θα ήταν άσχημα.

Δεν σχολιάζω την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που απ’ ότι λένε καταπατούνται, και ας σχολιάσω κάτι άλλο.

Όπως έγραψα κάποτε, αν έχουν κάποια αξία τα μπλογκ (θα έπρεπε να) είναι ότι κάποιος μπορεί να γράψει ένα προσωπικό βίωμα, κάτι που γνωρίζει από προσωπική πείρα και οι άλλοι δεν το ξέρουν όσο καλά πληροφορημένοι και αν είναι.

Π.χ. υπάρχουν άλλοι που μπορούν να αναλύσουν καλύτερα από μένα την επικαιρότητα. Αλλά ο καθένας από μας έχει κάποια βιώματα και γνωρίζει κάποια πράγματα από πρώτο χέρι – μπορεί αυτά τα πράγματα να είναι ασήμαντα – που δεν τα γνωρίζουν οι άλλοι.

Επειδή λοιπόν η γυναίκα μου τυχαίνει να είναι από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής και έχω πολλούς γνωστούς εκεί που ξέρουν καλύτερα από εμάς, η κατάσταση στη Βενεζουέλα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε στο μυαλό μας.

Μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι εξαθλιωμένο και από άποψη ασφάλειας είναι χειρότερα και απ’ την Κολομβία που εμείς εδώ θεωρούμαι τη νούμερο ένα ανασφαλή χώρα.

Ας μην προσπαθήσουμε λοιπόν να πέσουμε στον γκρεμό μόνο και μόνο σκεπτόμενοι ότι θα πάρουμε (αν τους πάρουμε) μαζί μας και τους γείτονες της ιστορίας του κατηχητικού.