Ο εκβιασμός δεν πρέπει να περάσει!

Μετά από μία δραματική συνεδρίαση της βουλής λοιπόν και μία εξίσου δραματική ψηφοφορία, το πολυνομοσχέδιο με τα νέα βαριά μέτρα εγκρίθηκε με μία ισχνή πλειοψηφία 153 βουλευτών.

Το σίγουρο είναι ότι η «επόμενη μέρα» θα είναι πιο δύσκολη από αυτά που περνάμε 2,5 χρόνια τώρα αφού θα υπάρξουν νέες περικοπές στα δημοσιονομικά και νέες, δυσμενέστερες, ρυθμίσεις στα εργασιακά.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να είναι καλύτερη η μεθεπόμενη μέρα, τα μέτρα αυτά να είναι τα τελευταία και να αποτελέσουν την αφετηρία μιας πορείας ανάκαμψης, οικονομικής και κοινωνικής, γιατί πλέον από την κρίση έχει επηρεαστεί αρνητικά και η κοινωνική ειρήνη.

Πολλοί λένε ότι ο αριθμός των 153 ψήφων αμαυρώνει τη νίκη της Κυβέρνησης και την κάνει πύρρεια. Εγώ βλέπω τη θετική πλευρά του πράγματος, ότι η ισχνή πλειοψηφία στέλνει το μήνυμα στους Ευρωπαίους συμμάχους μας ότι η κατάσταση έχει φτάσει στα όριά της πραγματικά.

Όπως δεν μπορεί να περάσει νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας απ’ τα κοινοβούλια των χωρών της Ευρωζώνης που κουράστηκαν να ρίχνουν τα χρήματα των δικών τους φορολογούμενων σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, έτσι δεν μπορούν να περάσουν και νέα μέτρα απ’ το ελληνικό κοινοβούλιο γιατί η κοινωνία θα εκραγεί.

Είναι η σειρά της Ευρώπης τώρα για την επόμενη κίνηση και η κίνηση αυτή πρέπει να είναι κίνηση γενναιοδωρίας, εκταμίευση της επόμενης δόσης και χρονική επιμήκυνση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής για να είμαι πιο συγκεκριμένος.

Εκείνο που μου έμεινε από όσα άκουσα τις τελευταίες μέρες είναι ότι η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας έχει αναβαθμιστεί πλέον. Για χρόνια μέχρι τώρα, ακούγαμε τα περί της σπουδαίας γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας μπλα μπλα και όλα αυτά ήταν μπαρούφες. Με την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ και τη διεύρυνση της Ε.Ε. η Ελλάδα έχασε τη γεωστρατηγική σπουδαιότητα της.

Πρόσφατα όμως έχει αποκτήσει πάλι βαρύτητα η γεωγραφική της τοποθέτηση. Είδαμε τι έγινε με την «Αραβική Άνοιξη».  Βλέπουμε τι γίνεται στη Συρία. Τα καθεστώτα σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής δεν είναι καθόλου σταθερά. Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα της Ε.Ε. πριν από τα σύνορα με αυτές τις χώρες. Και η Ελλάδα είναι που πρέπει να ενισχυθεί ώστε ν’ αποτελέσει το ανάχωμα, αυτό το βλέπει η Ευρώπη, να είμαστε σίγουροι.

Αρκετά όμως με όλα αυτά γιατί ξέφυγα από αυτό που κυρίως ήθελα να γράψω σήμερα.

Προσωπικά δεν ήμουν αντίθετος στη λήψη των νέων μέτρων αν αυτά είναι απαραίτητα για ν’ αποφύγουμε την καταστροφή και ξεκολλήσουμε απ’ τον βούρκο που πέσαμε. Και πιστεύω ότι τα νέα μέτρα ήταν απαραίτητα. Πρέπει να πληρώσαμε τον λογαριασμό των όσων κάναμε για δεκαετίες όλοι οι Έλληνες (πολίτες και πολιτικοί).

Όλοι απολαύσαμε πλούτο και προνόμια που δεν δικαιούμασταν γιατί η χώρα μας ήταν φτωχή και γι’ αυτό πρέπει να πληρώσουμε όλοι τώρα. Με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, αν κάποιος μ’ ακούσει να μιλάω έτσι θα νομίσει ότι δεν έχω επηρεαστεί καθόλου απ’ την κρίση. Πιστέψτε με όμως ότι η κρίση έφερε τα πάνω κάτω σε όποιον σχεδιασμό είχα κάνει και η οικογένειά μου υποφέρει πραγματικά απ’ την κατάσταση αυτή. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν άλλοι που υποφέρουν περισσότερο. Όχι, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.

Όμως να πληρώσουμε όλοι. Όπως ευτυχώς έκανε όλος  κόσμος, έτσι και εγώ δεν μπορώ παρά να φωνάξω την αγανάκτησή μου για τη στάση των υπαλλήλων της βουλής.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι λες και ζουν και δουλεύουν σε μια άλλη χώρα, όχι στην Ελλάδα. Πρώτα πρώτα διορίζονται χωρίς να τηρείται η διαδικασία που ισχύει για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Με ειδικές διατάξεις, λέει. Πάει καλά.

Έχουν κάνει το δικό τους φέουδο και δεν τους αγγίζουν οι μειώσεις μισθών. Εξακολουθούν δηλαδή, οι μόνοι Έλληνες, να ζουν στην προ κρίσης Ελλάδα. Όχι αυτό δεν πάει καλά.

Και επειδή ακριβώς δουλεύουν εκεί, στη βουλή, και μπορούν πρακτικά να το κάνουν, απειλούν να «κατεβάσουν τις ασφάλειες» και να διακόψουν όλη τη διαδικασία αν θιγούν τα προνόμιά τους. Ε, όχι, ούτε αυτό πάει καθόλου καλά.

Εγώ δεν θα λαϊκίσω και θα δεχθώ αυτό που είπε ο υπουργός Οικονομικών ότι όντως η περίσταση ήταν πολύ ειδική, η συνεδρίαση πολύ κρίσιμη και ο εκβιασμός δεν μπορούσε παρά να περάσει. Αρκετό ήταν το μπάχαλο και χωρίς την «εξέγερση» των υπαλλήλων της βουλής, που ακριβώς επειδή πρακτικά το μπορούσαν, κατέβαζαν τους διακόπτες και ματαίωναν αν ήθελαν και την ψηφοφορία.

Και επειδή ακούμε μόνο κραυγές και βρισιές, μπράβο στην Κυβέρνηση και τον υπουργό Οικονομικών που άκουσαν την κοινωνία και κατέθεσαν την τροποποίηση για τα μισθολόγια αυτών των προνομιούχων υπαλλήλων χωρίς να είναι απαίτηση της τρόικας (καλά, κι αυτοί πάλι πως δεν το είδαν αυτό;).

Αλλά προσωπικά θα αισθανθώ εξαπατημένος αν το θέμα δεν επανέλθει στη βουλή και ας γίνει όσο μπάχαλο θέλει την επόμενη φορά.

Η δυστυχία αντέχεται, η κοροϊδία όχι.