Μηδένα προ του τέλους μακάριζε (μέρος 3ο)

Με τα πολλά, τον Απρίλη φάνηκε ότι θα ξεπερνούσα τον κίνδυνο και αρχές Μαΐου άρχισα να συνέρχομαι για τα καλά και να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα (εννοώ ότι είχα πλήρη συνείδηση, δεν έβλεπα «όνειρα» και καταλάβαινα ότι κάτι μου συνέβη – αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς).

Από τις 13/12/2009 είχα τραχειοτομία και δεν μπορούσα να μιλήσω. Αρχές Ιούνη μου έβγαζαν δοκιμαστικά κάμποσες ώρες την ημέρα το σωληνάκι απ’ την τραχειοτομία (το «έξω», το «μέσα» το άφηναν) και έκλειναν το «μέσα» με μια ταπούλα για να δουν αν μπορούσα ν’ αναπνεύσω από το στόμα και τη μύτη. Αυτό ήταν ένα κρίσιμο ορόσημο γιατί πολλοί ασθενείς δεν καταφέρνουν ν’ αναπνεύσουν όταν κάνουν αυτή τη δοκιμή (και εγώ το φοβόμουν πολύ). Μου είχαν δώσει και έναν μετρητή και όταν έβγαζα το σωληνάκι μετρούσα τα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα (θυμάμαι είχαν πει στη μάνα αν έπεφτε δεν θυμάμαι πόσο, να μου έβαζε αμέσως το σωληνάκι).

Το πρόβλημα ήταν τη νύχτα (γιατί μετά από μερικές μέρες μου άφηναν μόνιμα την ταπούλα). Χωρίς την τραχειοτομία, ζοριζόμουν ν’ αναπνεύσω και μερικές φορές τα βράδια έβγαζα κρυφά την ταπούλα. Οι γιατροί μου είχαν πει να μην το κάνω αυτό ποτέ. Αν έμπαινε ένα σκουπιδάκι ή πολύ χειρότερα ένα κουνουπάκι από την τρύπα της τραχειοτομίας, θα πέθαινα αμέσως. Έλα όμως που έσκαζα με την ταπούλα και την έβγαζα κρυφά. Την κρατούσα σφιχτά στο χέρι και προσπαθούσα να μην με πάρει ο ύπνος. Φανταστείτε τον πανικό μου όταν μερικές φορές αποκοιμόμουν και ξυπνούσα το πρωί με την ταπούλα χαμένη στα σεντόνια!

Όλα όμως πήγαν καλά τελικά και για μένα ήταν μια μεγάλη έκπληξη γιατί δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα.

Όταν άρχισα όμως να «ταπώνω» την τραχειοτομία, μπορούσα να ξαναμιλήσω για πρώτη φορά μετά από πάνω μισό χρόνο! Λένε ότι το να μην μπορείς να δεις είναι η απόλυτη τραγωδία. Αλλά και το να μην μπορείς να μιλήσεις είναι μια τραγωδία, σας διαβεβαιώνω (ο πίνακας δεν με πολυβοηθούσε γιατί τα γράμματά μου διαβάζονταν πολύ δύσκολα).

Μιλούσα βέβαια αργά και σαν ρομπότ, αλλά μιλούσα! Θα έπρεπε επίσης να προσέχω γιατί μερικές φορές με την εκπνοή η ταπούλα έφευγε και τότε φυσικά δεν μπορούσα να μιλήσω, άσε που χωρίς την τάπα ήταν πολύ επικίνδυνο, όπως έγραψα παραπάνω.

Στις 10 Ιούνη είχε γενέθλια η γυναίκα μου και αποφάσισα να της τηλεφωνήσω. Από τον Απρίλη είχε πάει στους δικούς της στο Μεξικό για να γεννήσει εκεί. Με έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα τηλέφωνο αλλά επειδή μέχρι τότε δεν μπορούσα να μιλήσω, μου κολλούσε η μάνα μου το ακουστικό στο αυτί και την άκουγα να μιλάει αυτή μόνο.

Στις 10 Ιουνίου 2010 λοιπόν έκανα το πρώτο μου τηλεφώνημα από τις 13/12/2009. Από την ταραχή και τη συγκίνησή μου, έφυγε η τάπα και τελικά δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε…

Στις 7 του Ιούλη μου ήρθε ένα sms από το Μεξικό: Η γυναίκα μου είχε γεννήσει ένα υγιέστατο κοριτσάκι (το είπαμε Μαρία – Αντρέα γιατί εκεί το παιδί παίρνει το όνομά του λίγο μετά τη γέννηση) και ήμουν πια πατέρας. Αλήθεια, ένιωσα λιγότερο άγχος για το μέλλον. «Δεν πάει στο διάολο. Και να έρθει το μοιραίο τώρα κάτι θα αφήσω πίσω μου», σκέφτηκα.

Τελικά το μοιραίο, όπως το εννοούμε, δεν ήρθε ποτέ. Το καλοκαίρι άρχισα εντατικές φυσικοθεραπείες και με τα πολλά κατάφερα να περπατήσω, αρχικά με ένα πράγμα με ρόδες ίσα με τους ώμους μου, που το αγκάλιαζα και έκανα μερικά βήματα γιατί συν τοις άλλοις δεν είχα και ισορροπία και έπεφτα προς τα πίσω, μετά με «Πι» και τελικά (και έως σήμερα) με μπαστούνι.

Στις αρχές Σεπτέμβρη του 2010 μου είπαν στο κέντρο αποκατάστασης ότι καλό θα ήταν να άρχιζα να πηγαίνω μερικά Σαββατοκύριακα στο σπίτι μου για ν’ αρχίζω να συνηθίζω και να δω τι λείπει και τι μου χρειάζεται εκεί για να μπορέσω να ζήσω υπό τα νέα δεδομένα.

Την Παρασκευή 3/9/2010, μετά από 264 μέρες, ξαναβγήκα στον έξω κόσμο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως αισθάνθηκα όταν είδα από μακριά το χωριό μου. Αντιμετώπισα αρκετές πρακτικές δυσκολίες στο σπίτι των γονιών μου (η γυναίκα μου και η κόρη μας ήταν ακόμα στο Μεξικό και μέχρι να έρθουν θα έμενα στο πατρικό μου) αλλά το είχα αποφασίσει: η επόμενη βδομάδα θα ήταν η τελευταία μου  στο κέντρο αποκατάστασης.

Οι γιατροί επέμεναν να μείνω κάμποσο καιρό ακόμη στο κέντρο αποκατάστασης και να βγαίνω τα Σ/Κ αλλά εγώ δεν μορούσα να μείνω άλλο εκεί πέρα.

Έτσι την επόμενη Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του Σωτήριου έτους 2010, αποχαιρέτησα τον πλάτανο στην αυλή στη σκιά του οποίου καθόμουνα όλο το καλοκαίρι και… έφυγα. Όχι τρέχοντας όπως ονειρευόμουν (το έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσα ήταν στην πραγματική ζωή και όχι σε ταινία), με τα χέρια ανοιχτά και φωνάζοντας «Νίκησα!!!», αλλά σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά τελικά κατάλαβα ότι ακόμα και έτσι είχα νικήσει…

Από τότε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ήρθε η γυναίκα μου με την κορούλα μας, ξανάχτισα τις παλιές φιλίες, γύρισα πάλι στη δουλειά μου και γενικώς προσπάθησα να ξαναπιάσω το νήμα της ζωής μου από κει που είχε κοπεί.

Δυστυχώς η ζωή δεν είναι παραμύθι και εξακολουθώ να έχω πολλά προβλήματα υγείας αλλά τα πράγματα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα γι’ αυτό όταν το φιλοσοφώ λίγο εκτιμώ αυτά που έχω. Οι γιατροί φοβόντουσαν τρία πράγματα στην περίπτωσή μου (και ευτυχώς διαψεύστηκαν): Ότι δεν θα μπορέσω να ξανασταθώ όρθιος, δεν θα μπορέσω να ξαναμιλήσω και δεν θα μπορώ να καταπίνω το φαγητό μου.

Άλλωστε ξέρετε ποια είναι η κόκκινη γραμμή; Αυτό που λέμε με απλά λόγια «Να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι». Δεν είναι κάτι το τόσο απλό όμως. Το να μπορείς να σηκώνεσαι μόνος σου απ’ το κρεβάτι, να ντύνεσαι μόνος σου, να ανάβεις το φως μόνος σου, να πηγαίνεις στην τουαλέτα μόνος σου και χιλιάδες, εκατομμύρια άλλα πράγματα, που τελικά δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητα.

Η κόκκινη γραμμή λοιπόν είναι να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι, από εκεί και πέρα ότι άλλο έρθει κέρδος θα είναι.

Ξέρετε τι ευχαριστιέμαι τώρα περισσότερο κάθε μέρα; Την πρώτη γουλιά του καφέ κάθε πρωί. Παράξενο; Δεν ξέρω, αλλά πάντως έτσι είναι. Πριν τις 13/12/2009 ούτε που είχα προσέξει πόσο διαφορετική είναι η πρώτη γουλιά του πρώτου καφέ της ημέρας απ’ τις άλλες.

Έγραψα πάρα πολλά σήμερα (αλλά θα μπορούσα να γράψω περισσότερα). Θα πρέπει λοιπόν να εκτιμάμε περισσότερο αυτό που έχουμε (ότι έχουμε) γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο τελικά.