Οι σαράντα μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα (μέρος 1ο)

Δεν είχα γράψει τίποτα όλο τον τελευταίο καιρό γιατί οι εξελίξεις ήταν τόσο ραγδαίες και δραματικές και τα δεδομένα άλλαζαν κάθε μέρα που δεν μπορούσες παρά να παρακολουθείς, που κουράγιο να σχολιάσεις, εκτός βέβαια κι αν είσαι επαγγελματίας.

Επειδή όμως τα γραπτά μένουν, επειδή ζήσαμε και ζούμε ιστορικές στιγμές και επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση ν’ αφήνει πίσω του τα περασμένα και η μνήμες να ξεθωριάζουν και να χάνουν τη δραματικότητά τους (εντάσσεται και αυτό νομίζω στον μηχανισμό της επιβίωσης), αισθάνομαι ότι οφείλω να γράψω κάτι πάνω στα τελευταία δραματικά γεγονότα για να μην ξεχαστούν, μερικές λεπτομέρειες έστω.

Επειδή μιλάμε για μία διαδικασία που συνεχίζεται ως τώρα και δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν εξελίξεις, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, ας βάλουμε ένα ορόσημο και ας θεωρήσουμε αυτό το ορόσημο ως την ημερομηνία που έληξαν αυτές οι σαράντα μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα: ας βάλουμε λοιπόν ως ημερομηνία λήξης της «κρίσης» τη Δευτέρα 13 Ιουλίου του 2015, το πρωί της οποίας έληξε η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης (που είχε αρχίσει την προηγούμενη μέρα!) και ανακοινώθηκε η επίτευξη συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας.

Ένας από τους λόγους που δεν έγραφα τόσον καιρό είναι και ότι νομίζω πως σε όλο αυτό το πράγμα υπάρχει ΠΟΛΥ παρασκήνιο και πράγματα πολλά απ’ τα οποία δεν θα μάθουμε ποτέ.

Έχω καταλήξει δε να πιστεύω δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι το θέμα οδηγήθηκε σ’ αυτή τη μεσοβέζικη λύση (αν και νομίζω ότι πολλοί στην Ευρωζώνη θα έβλεπαν με όχι κακό μάτι έναν συνδυασμό Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ & Grexit προς γνώση και συμμόρφωση πιθανών μελλοντικών μιμητών της ελληνικής Κυβέρνησης – όσο κυνικό και αν ακούγεται αυτό) για γαιοστρατηγικούς και όχι οικονομικούς λόγους.

Πιστεύω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει την Ελλάδα μια ευρωπαϊκή χώρα, το ίδιο όμως πιστεύω ότι θέλει και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων (και άλλων ισχυρών παιχτών της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας, ευρισκόμενων σε άλλη ήπειρο…).

Κοιτάξτε λίγο έναν χάρτη: από τον μεσογειακό νότο αρχίζει να σχηματίζεται ένας κύκλος από τις αραβικές χώρες εκεί, συνεχίζει στην Αίγυπτο, στη Συρία και τελευταία περιλαμβάνει και την Τουρκία, που φαίνεται να εμπλέκεται κι αυτή στη συριακή κρίση.

Προς το παρών είναι ημικύκλιο (σε σχέση προς τη Μεσόγειο) και φαίνεται να σταματάει στην Ελλάδα, τα σύνορα της οποίας εν προκειμένω ταυτίζονται με τα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης.

Οι χώρες που περιλαμβάνει αυτό το ημικύκλιο δεν είναι και παραδείγματα σταθερότητας, θα έλεγε κανείς.

Όλοι λοιπόν θέλουν να μην συνεχίσει, και πολύ περισσότερο να μην κλείσει ο κύκλος αυτός γιατί θα περιλαμβάνει πια και ευρωπαϊκές χώρες.

Θέλουν ένα ανάχωμα στον κύκλο αυτόν της αποσταθεροποίησης που πάει να διαμορφωθεί και το ρόλο αυτού του αναχώματος μπορεί να παίξει η Ελλάδα.

Η πορεία των τελευταίων γεγονότων που συγκλόνισαν την Ελλάδα, αποφασίστηκε εν πολλοίς πριν κάμποσα εκ. χρόνια όταν σχηματίστηκε η Μεσόγειος από τη σύγκλιση των τεκτονικών πλακών της Αφρικής και της Ευρώπης και στην Ελλάδα έλαχε αυτός ο κλήρος γης.

Το δεύτερο πράγμα που πιστεύω είναι ότι όντως τα πράγματα κατέληξαν να είναι σοβαρά και δεν ήταν υπερβολές των ΜΜΕ.

Στις 12 Ιουνίου, για την ίδια μέρα δηλαδή που άρχισε η Σύνοδος Κορυφής-ορόσημο της Ευρωζώνης, είχε προγραμματιστεί να γίνει Σύνοδος Κορυφής των 28 μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία και δεν έγινε ποτέ).

Αυτή η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Έ. δεν προμήνυε τίποτα καλό.

Για την ακρίβεια προμήνυε κάτι πολύ κακό αφού για πολλούς (και για μένα) ο σκοπός της σύγκλησής της ήταν να εξετάσει το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε πρώτο στάδιο, ίσως και από την Ε.Ε., σε περίπτωση που ναυαγούσε το Eurogroup που άρχιζε νωρίτερα εκείνη τη μέρα.

Κατά κάποιο τρόπο για να μοιραστούν όλοι στην Ε.Ε. την ευθύνη μιας τέτοιας εξέλιξης, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς να συλλυπηθούν εαυτούς και αλλήλους «Να ζήσουμε να θυμόμαστε την Ελλάδα» και άλλα τέτοια.

Συνεχίζεται…

Χρεοκοπήστε άφοβα: υπάρχει ζωή μετά τη χρεοκοπία.

Πραγματικά δεν θυμάμαι αν το είπε κάποιος αυτό ή ήταν σχόλιο σε δηλώσεις κάποιου, αλλά έτσι άκουσα κάπου.

Ήταν προφανώς αντίλογος σε όσους (ΜΜΕ, πολιτικούς κ.λπ.) τρομοκρατούν τον κόσμο ότι η χρεοκοπία της χώρας θα φέρει την καταστροφή.

Αυτό θυμίζει το «Υπάρχει ζωή μετά τον Θάνατο» που λένε διάφοροι ζηλωτές, οπότε «Πεθάνετε άφοβα», για να μην πω «Επισπεύστε το κιόλας».

Μπορεί βέβαια να μην υπάρχει μετά θάνατον ζωή ή αν υπάρχει, να μην μας αρέσει καθόλου.

Όπως μπορεί και μια χρεοκοπία να φέρει όντως την καταστροφή, με κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ελλείψεις στην αγορά λόγω προβλημάτων στις εισαγωγές κ.α.

Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, μετά την απομάκρυνση εκ ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τέλος πάντων… Άκουγα προχτές στην τηλεόραση ότι σε μία δημοσκόπηση του πανεπιστημίου της Μακεδονίας το 41% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι θεωρεί λάθος τη στρατηγική της Κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση (μία είναι η Διαπραγμάτευση αυτή την εποχή), έναντι 35% που κρίνει πως είναι σωστή.

Είναι η πρώτη φορά που πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν συμφωνεί με τη διαπραγματευτική γραμμή της Κυβέρνησης και, όπως και το κάνουμε, είναι αξιοσημείωτη μεταστροφή, αν σκεφτούμε πως τον Φεβρουάριο, που ξεκίνησε η «μάχη» το 72% ενέκρινε τη γραμμή της Κυβέρνησης.

Οι περισσότερες ερμηνείες που διάβασα, αποδίδουν το γεγονός αυτό στη μεγάλη παράταση των διαπραγματεύσεων και στις συνέπειές στην οικονομία που ασφυκτιά κ.λπ. κ.λπ..

Εγώ προσθέτω και κάτι άλλο που είναι κάπως ανησυχητικό, όχι πάντως για την Κυβέρνηση στενά: διαβάζω πως υπάρχει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, πως γεφυρώνονται πολλά χάσματα, πως η συμφωνία, λίγο πολύ, είναι (σχεδόν) σίγουρη και άλλα τέτοια.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι όσο περισσότερο υπάρχει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, όσο περισσότερο μια συμφωνία διαφαίνεται, τόσο περισσότερο η κοινή γνώμη θεωρεί λάθος τη στρατηγική της Κυβέρνησης.

Εκεί που πριν μερικούς μήνες το χάσμα Κυβέρνησης και «Θεσμών» ήταν βαθύ, πάνω από το 70% της κοινής γνώμης ενέκρινε τη διαπραγματευτική γραμμή της Κυβέρνησης.

Απ’ την άλλη, όλο αυτό το διάστημα, η πλειοψηφία της κοινής γνώμης φοβάται και απεύχεται μια στάση πληρωμών και μία έξοδο απ’ το ευρώ (αυτό έλλειπε).

Με άλλα λόγια, και συμφωνία θέλουμε και η πρόοδος στις διαπραγματεύσεις μας απωθεί.

Αυτό πάντως δεν είναι ανεξήγητο.

Θέλουμε συμφωνία με την Ευρωζώνη αλλά χωρίς καμιά παραχώρηση και περαιτέρω επιβάρυνση.

Και αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά.

Έπεισε τον κόσμο ότι χωράνε στην ίδια μασχάλη δυο καρπούζια: και έξοδος απ’ την κρίση και καμία επιβάρυνση στους πολίτες.

Εγώ το έχω πει σε σημείο να γίνομαι κουραστικός: η διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας είναι μηδέν.

Πως είναι δυνατόν να έχεις διαπραγματευτική δύναμη όταν δυσκολεύεσαι ως κράτος να πληρώσεις τις πιο βασικές σου υποχρεώσεις, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις;

Να διαπραγματευθείς, να απειλήσεις και να εκβιάσεις με τι; Οι συνέπειες θα πλήξουν πρώτα εσένα.

Οι εναλλακτικές λύσεις είναι στην ουσία ανύπαρκτες.

Κάτι «εναλλακτικά σενάρια» που ακούω, απορρίπτονται για διάφορους λόγους το καθένα, είναι δύσκολο να γράψω αναλυτικά για το καθένα γιατί θα μου βγει μεγάλη η ανάρτηση.

Γι’ αυτό κι πιστεύω πως είναι κέρδος οποιοδήποτε ψίχουλο, έστω, κερδίσει η Κυβέρνησή μας κατά τη διαπραγμάτευση.

Και για να πάω και στο «ζουμί» αυτού που θέλω να πω, πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποια συμφωνία (αλλά στο και πέντε, όχι στο παρά πέντε), θα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία, αλλά πιστεύω πως θα είναι η τελευταία.

Η κοινή γνώμη δεν λαμβάνεται υπόψη μόνο εδώ, λαμβάνεται υπόψη παντού.

Μια δημοσκόπηση στη Γερμανία, έδειξε ότι η πλειοψηφία των Γερμανών θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Και όσο και αν η πλειοψηφία αυτή είναι οριακή, είναι, νομίζω η πρώτη φορά που η πλειοψηφία της γερμανικής κοινής γνώμης θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Τα σχόλια των αναγνωστών, στις ξένες εφημερίδες που μ’ αρέσει να διαβάζω, είναι πια, τα περισσότερα, εναντίον της Ελλάδας, ενώ στο παρελθόν δεν ήταν έτσι.

Οι ίδιες οι Κυβερνήσεις των χωρών-μελών τις Ευρωζώνης θα έχουν πρόβλημα, φαντάζομαι, να περνάνε συνέχεια απ’ τα Κοινοβούλιά τους πακέτα διάσωσης για την Ελλάδα.

Ήδη πάμε ολοταχώς για το τρίτο. Γι’ αυτό λέω ότι δύσκολα θα υπάρξει και τέταρτο.

Πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτούμε αυτή την τελευταία ευκαιρία για να μην διαπιστώσουμε τότε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ζωή μετά τη χρεοκοπία.

Τι είπε περί ελληνικού λαού ο αείμνηστος Αλέκος Σακελλάριος σε μία αλησμόνητη συνέντευξη στον εαυτό του!

Ας αρχίσουμε, εαυτέ μου, τη συνέντευξή μας. Αγαπημένο σου χόμπι;
Ν΄ αλλάζω επαγγέλματα.

Πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού;
Μ΄ αυτά που κάνει, όχι!

Αν ο Θεός ήταν Έλληνας, τι θα έκανε;
Θα κατέστρεφε τον κόσμο για να εισπράξει την ασφάλεια.

Ποια είναι τα τρία κακά του Νεοέλληνα;
Είναι τέσσερα, γιατί δεν τα παραδέχεται κιόλας.

Δηλαδή;
Μεσασόλα, αρπακόλα, κοκακόλα!

Ελληνικός λαός;
Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής. Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση!

Μίλησέ μου για τη διαφθορά...
Οι Έλληνες χωρίζονται σε αμετανόητους άτιμους και σε μετανιωμένους τίμιους!

Ποια είναι η κληρονομιά των Ελλήνων;
Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνον στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου.

Γραφειοκρατία;
Γραφειοκρατία είναι οι διαδικασίες που ακολουθούν τα προβλήματα όταν τα απασχολεί κάποια σοβαρή λύση.

Τι έχεις να πεις για την καταστροφή του περιβάλλοντος;
Το μέγα ελληνικό θαύμα! Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια ό,τι οι άλλοι σε εκατό!

Δηλαδή;
Στην Ευρώπη, αντιστοιχούν τρία δέντρα σε κάθε κάτοικο. Στην Ελλάδα, αντιστοιχούν τρεις εμπρηστές σε κάθε δέντρο.

Αθήνα - νέφος: Ποια η γνώμη σας για το πρόβλημα;
Όταν αποφασίσαμε να εξαργυρώσουμε όλη τη βλακεία μας σε διοξείδιο του θείου, δεν περιμέναμε ότι θα ήταν τόση πολλή. Και ντουμανιάσαμε!

Τι απρόσμενο περιμένεις;
Μια καλύτερη Ελλάδα.

Σε τι απίστευτο πιστεύεις;
Στη Θεία Δίκη.

… Και στο μεταξύ, οι πρώτοι έσονται έσχατοι

Καιρό είχα να γράψω. Η αλήθεια είναι ήθελα να γράψω τη γνώμη μου για το θέμα της ελληνικής υπόθεσης, για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Ευρώπη, την ευρωζώνη, τους θεσμούς, τα προγράμματα διάσωσης, για όλα αυτά τέλος πάντων που συνθέτουν αυτό το πολύπλοκο, και όπως φαίνεται ατέρμονο πράγμα, που ονομάζεται «ελληνική κρίση».

Ήθελα λοιπόν να γράψω, αλλά όλο και περίμενα να δω τι καινούρια εξέλιξη θα φέρει η κάθε μέρα.

Συναντήσεις eurogroup, συναντήσεις euroworking group, συναντήσεις κορυφής, επιστολές και συναντήσεις Τσίπρα-Μέρκελ, ανακοινώσεις ΕΚΤ, κάθε μέρα είχε και από μια εξέλιξη με λίγα λόγια, και όλο έλεγα να περιμένω το επόμενο βήμα.

Ώσπου κατάλαβα ότι δεν γίνεται να το αναβάλω έτσι, να περιμένω τι;

Αφού το πράγμα πάει βήμα και δεν πρόκειται να υπάρξει κάτι συνταρακτικό, που θα τ’ ανατρέψει όλα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Απλά θέλω προκαταβολικά να ζητήσω συγνώμη, γιατί τόσες μέρες κρατούσα σημειώσεις και σήμερα θα γράψω για πολλά και διάφορα.

Καταρχάς, έχω να πω ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δυστυχώς απέτυχε.

Δεν μπορεί η εξήγηση να είναι ότι είμαστε τόόόσο ανίκανοι ώστε τα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας να έφεραν τόσο καταστρεπτικά, αντί για θετικά, αποτελέσματα για τη χώρα, όπως ακριβώς δείχνει και η εικόνα.

Δεν μπορεί η Ελλάδα να κατάντησε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, τη στιγμή που Πορτογαλία και Ιρλανδία μπήκαν και αυτές σε προγράμματα διάσωσης, για τα αντίστοιχα πακέτα διάσωσης απαιτήθηκε το 1/3 των χρημάτων που δόθηκαν (ως τώρα) στην Ελλάδα, ορθοπόδησαν, βγήκαν απ’ τα προγράμματα στήριξης και τώρα τραβάνε τον δρόμο τους χωρίς οδηγίες και δεσμεύσεις προς τρίτους.

Ήταν φανερό λοιπόν ότι θα έπρεπε να αλλάξουν κάποια πράγματα στους όρους του υφιστάμενου προγράμματος διάσωσης.

Γι’ αυτό και, υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί (πρόβλημα ρευστότητας που συνεπάγεται διαπραγματευτική δύναμη μηδέν), για μένα τουλάχιστον, η συμφωνία στο eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου είναι επιτυχία.

Γιατί: α) οι όροι του προγράμματος και οι μεταρρυθμίσεις που κρίνονται απαραίτητες να γίνουν, διαμορφώνονται πλέον από κοινού μεταξύ Ελλάδας και Ευρωζώνης και β) φαίνεται να αλλάζουν οι δημοσιονομικοί στόχοι καθώς δεν αναφέρεται πουθενά η ανάγκη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος 3 και 4,5% του ΑΕΠ για το  2015 και το 2016 αντίστοιχα. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται τόσο «εμπορικό», εννοώ να πουλάει, αλλά είναι σημαντικότατο.

Αυτό και η εικόνα που δίνει ως τώρα ο Τσίπρας, είναι τα μόνα θετικά στοιχεία που βρίσκω ως τώρα στην Κυβέρνηση.

Για μένα ο Τσίπρας είναι ευχάριστη έκπληξη ως τώρα. Ως ηγέτης της αντιπολίτευσης ήταν απαράδεκτος,  «όχι» σε όλα.

Τώρα είναι πιο προσγειωμένος, πιο ήρεμος στους τρόπους και στην ομιλία του, πιο προβληματισμένος…

Και, εγώ προσωπικά, δεν τον κατηγορώ για «κωλοτούμπα» γιατί απλούστατα ακολουθεί τον μόνο δρόμο που υπάρχει.

Πριν ήταν το πρόβλημα, όχι τώρα. Ήταν ανεύθυνος και έλεγε πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν.

Όμως δυστυχώς, τα θετικά στοιχεία της νέας Κυβέρνησης σταματούν εδώ.

Δεν περίμενα με τίποτα να έρθει η στιγμή που μια ελληνική Κυβέρνηση θα πόνταρε τόσο σε μερικά πράγματα που είναι καταφανώς για εσωτερική κατανάλωση.

Ούτε ότι μία μεγάλη μερίδα των Ελλήνων ψηφοφόρων θα απαιτούσε, και ενίοτε θα πανηγύριζε, για τα ίδια πράγματα, λες η ουσία πλέον έχει χαθεί και σημασία έχουν οι εντυπώσεις.

 Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν έχουν αντικατασταθεί από τη λέξη «θεσμοί» και όλα πλέον είναι, όχι καλά αλλά, διαφορετικά.

Οι εκπρόσωποί τους δεν λέγονται πια «Τρόικα» αλλά «Brussels Group».

Το πρόγραμμα διάσωσης είναι πλέον μόνο δανειακή σύμβαση.

Οι κακές Γερμανία, Πορτογαλία και Ισπανία συνωμοτούν κατά της Ελλάδας.

Επίσης κάτι που θεωρώ πολύ κακό είναι οι παραφωνίες (προεκλογικά το έλεγαν πλουραλισμό και «δεν ήταν καθόλου κακό») και η αμφισβήτηση του Τσίπρα μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Πολλοί τον κατηγορούν για ενδοτισμό λες και έχει πολλές επιλογές και διαλέγει τη μια και όχι την άλλη.

Αν θυμάμαι καλά, ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι κάνει, κρατώντας την Ελλάδα στο Ευρώ και στην Ευρώπη.

Τι εναλλακτικές επιλογές έχει και τον κατηγορούν για κωλοτούμπα, ακόμα και μέσα απ’ το κόμμα του;

Και επειδή τα πάντα, οι μελέτες και όλα τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι και η χώρα και οι πολίτες θα δυστυχήσουν στην περίπτωση ενός Grexit, έχω πλέον γίνει απόλυτος και έχω κατατάξει αυτούς που είναι ενάντια στο ευρώ και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας σε τρεις κατηγορίες:

α. Σ’ αυτούς που έχουν άγνοια της κατάστασης και λένε π.χ. «Παίρνω 1.000 €, θα παίρνω 340.000 δρχ, θα πληρώνω το ματσάκι το μαϊντανό 50 δρχ που πλήρωνα, καλά θα είμαι».

β. Σ’ αυτούς που μπορεί να έχουν καβάντζα, και μάλιστα σε συνάλλαγμα στο εξωτερικό. Αυτοί όχι μόνο θα επιβιώσουν αλλά και θα μπορούν να αγοράσουν τα διπλά, ακίνητα π.χ., απ’ ότι τώρα.

γ. Στους δογματιστές, που μπορεί είτε να ονειρεύονται την Ελλάδα στην αγκαλιά κάποιας άλλης δύναμης, είτε να θέλουν να μιλάνε με τους φίλους τους στο εξωτερικό για τον αδάμαστο ελληνικό λαό που προτίμησε να πέσει ηρωικά, παρά να συμβιβαστεί.

Γιατί εμείς, ο λαός, θα έχουμε «πέσει», ηρωικά μεν αλλά θα είμαστε εντελώς για λύπηση τότε, ενώ αυτοί προφανώς δεν θα έχουν πέσει καθόλου.

Πήρε το μάτι μου μια αφίσα τις προάλλες που έλεγε: «τόσα εκατομμύρια άνεργοι τα τελευταία χρόνια, τόσες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, δεν ξέρω τι άλλο, επιστροφή στη δραχμή εδώ και τώρα».

Ναι, το δέχομαι και αν ήταν εγγυημένο ότι με την επιστροφή στη δραχμή θα έχουμε έστω και έναν άνεργο λιγότερο ή μια επιχείρηση ανοικτή παραπάνω θα φώναζα πρώτος «Δραχμή εδώ και τώρα!!!».

Και να έχεις και την αντιπολίτευση προβάλει κι αυτή θέματα για εσωτερική κατανάλωση.

Τι παραβίαση ανοικτών θυρών ήταν αυτή η δημοσιοποίηση του κειμένου της συμφωνίας για την παράταση της δανειακής σύμβασης;

Βέβαια, τι να κάνουν και αυτοί, οι ψήφοι είναι ψήφοι.

Όμως τώρα δεν είναι καιρός για λαϊκισμούς. Η ουσία που είναι ν’ αποφευχθεί η καταστροφή και πως θα πορευτούμε την επόμενη μέρα με χρέος 170% του ΑΕΠ στην πλάτη μας, γιατί κάπως έτσι οι πρώτοι (ή μεταξύ των πρώτων τέλος πάντων)  - όχι μόνο οικονομικά – κατάντησαν απ’ τους τελευταίους.

* Την ανάρτηση αυτή την ετοίμασα λίγο πριν τη χθεσινή έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής, γι’ αυτό και δεν έκανα κάποιο σχόλιο σχετικά.

Τι να πω τώρα… Αντί να κρατήσω τη χθεσινή αποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας (χωρίς να εξετάσω καθόλου τους λόγους που έγινε), κρατάω το γεγονός ότι εκπρόσωποί της δήλωσαν, μερικές μέρες πριν, πως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης συμφωνεί και θα υπερψηφίσει την επέκταση της δανειακής συμφωνίας αν έρθει προς ψήφιση στη Βουλή.

Το παιχνίδι της κότας

Σε όλους θα έτυχε ενώ οδηγείτε αυτοκίνητο ή ένα μηχανάκι να πεταχτεί στο δρόμο μια κότα και να αρχίσει να τρέχει παράλληλα με το όχημα (ή ακόμα πιο επικίνδυνα – πρώτιστα για την κότα – να προσπαθήσει να διασχίσει τον δρόμο γρήγορα γρήγορα ακριβώς την ώρα που περνάει το όχημα).

Δεν ξέρω γιατί το κάνει αυτό η κότα αλλά συνέχεια το κάνει και πολλές κότες, ενίοτε και οδηγοί τροχοφόρων, έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτό το πράγμα.

Υπάρχει ένα άλλο «παιχνίδι», πολύ πιο επικίνδυνο, που η ισπανική εφημερίδα El País το ονομάζει «παιχνίδι της κότας».

Θα το ξέρετε σίγουρα κι αυτό, δύο αυτοκίνητα τρέχουν με όλη τους την ταχύτητα δίπλα δίπλα, αυτός που θα κόψει πρώτος ταχύτητα χάνει.

Τα πιθανά αποτελέσματα του «παιχνιδιού» αυτού είναι τρία:

Σενάριο α΄: Και οι δύο οδηγοί κόβουν ταχύτητα την τελευταία στιγμή, τη γλιτώνουν και πάνε να χαλαρώσουν πίνοντας μια μπύρα σε ένα μπαρ.

Σενάριο β΄: Ο ένας απ’ τους δυο δεν κόβει ταχύτητα και δεν χάνει τον εγωισμό του μεν αλλά χάνει τη ζωή του δε, κοπανώντας με το αυτοκίνητο κάπου.

Σενάριο γ΄: Και οι δυο οδηγοί αποδεικνύονται «σκληροί» αφού δεν κόβουν ταχύτητα, δεν χάνουν τον εγωισμό τους, αλλά χάνουν εντελώς και αμετάκλητα τη ζωή τους γιατί τα αυτοκίνητά τους στουκάρουν και τα δυο κάπου.

Αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την Ευρωζώνη (τη Γερμανία λένε κάποιοι) μοιάζει πολύ με το παιχνίδι της κότας.

Αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα ότι βλέπω να πραγματοποιείται τελικά το πρώτο σενάριο, αλλά θέλω να πω και μερικά άλλα πραγματάκια για το όλο θέμα.

Νομίζω το ξανάγραψα, μ’ αρέσει να διαβάζω στο νετ ειδήσεις για την Ελλάδα, αλλά σε ξένες εφημερίδες και σελίδες.

Στενοχωριέμαι λοιπόν, γιατί βλέπω ότι όλες περιγράφουν την Ελλάδα ως απομονωμένη.

Μόνο η Κύπρος μας υποστηρίζει, όλες οι άλλες χώρες στην Ευρωζώνη έχουν συμπτύξει μέτωπο και τηρούν ενιαία στάση, γενικά κατά της Ελλάδας.

Και δεν είναι μόνο η Γερμανία, άλλες χώρες πρωτοστατούν.

Ο δε περίφημος ξεσηκωμός του Ευρωπαϊκού Νότου για να υποστηρίξει την Ελλάδα, βρίσκεται μόνο στο μυαλό μερικών. Δημοσιεύματα συμπαράστασης, όπου γίνονται, γίνονται μόνο σε ορισμένα έντυπα, ξεκάρφωτα.

Και για να προλάβω να μην πει κάποιος «Δεν είναι οι λαοί αλλά οι Κυβερνήσεις εναντίον της Ελλάδας», σας λέω ότι μ’ αρέσει να διαβάζω και τα σχόλια των αναγνωστών σε ένα άρθρο για την Ελλάδα.

Ε λοιπόν, οι περισσότεροι, απλοί άνθρωποι υποθέτω, είναι πια εναντίον της Ελλάδας. Λέω «πια» γιατί παλιά δεν ήταν έτσι…

Επειδή όμως, όπως έγραψα και παραπάνω, πιστεύω σε έναν συμβιβασμό της τελευταίας στιγμής ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη και επειδή σιχαίνομαι που καταντήσαμε έτσι, θα παραδεχτώ και θα χειροκροτήσω τη νέα Κυβέρνηση (νομίζω δεν είμαι δογματιστής) αν ανατρέψει, στο ελάχιστο έστω, αυτή την ανθρωπιστική κρίση, όπως την ονομάζει και το κάνει αυτό:

α) Μειώνοντας, και όχι αυξάνοντας το χρέος γιατί η κατάσταση μ’ αυτό έφτασε στο απροχώρητο.

β) Δεν θα μιλήσω για πλεονάσματα, τουλάχιστον μη δημιουργώντας ελλείμματα στον προϋπολογισμό.

γ) Μειώνοντας κάπως την ανεργία, που και μ’ αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο (αυτό φαντάζομαι προϋποθέτει να γίνουν επενδύσεις).