2 Ιουνίου 1865: το τέλος του αμερικανικού εμφύλιου (μέρος ΙΙ)

Το κόμμα που παραδοσιακά πλειοψηφούσε στον Νότο ήταν το Δημοκρατικό.

Αντίπαλο κόμμα ήταν αρχικά το κόμμα του Κογκρέσου. Το 1854 ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και αμέσως έγινε φανερό ότι το κόμμα αυτό θα ήταν το αγαπημένο του Βορρά.

Στις εκλογές του 1860 υποψήφιος Πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών ήταν ο γνωστός Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος και επικράτησε τελικά.

Στερεότυπο τρίτο: Ο Λίνκολν ήταν απ’ τους καλούς και ήταν σφόδρα αντίθετος στη δουλεία.

Μμμ, και εδώ θέλει λίγο γράψιμο.

Πάλι απ’ τα λίγα που διάβασα για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης, συμπέρανα ότι σαν άνθρωπος ο Λίνκολν ήταν πολύ θρήσκος και συντηρητικός και είχε μία άκαμπτη ως απολιθωμένη ιδέα στο μυαλό του για την ηθική (νομίζω φαίνεται και απ’ τη φάτσα του).

Σαν άνθρωπος επαναλαμβάνω, ήταν κατά του θεσμού της δουλείας αν και όχι χωρίς «σκιές».

Εκείνο όμως που τον ενδιέφερε πρωταρχικά σαν Πρόεδρο ήταν η διατήρηση της ενότητας των ΗΠΑ και όχι η κατάργηση της δουλείας.

Και εμάς θα πρέπει βασικά να μας ενδιαφέρει τι σκεπτόταν και τι έκανε σαν Πρόεδρος.

Στους λόγους του σαν υποψήφιος Πρόεδρος φερόταν κατά της δουλείας, πολύ περισσότερο όταν κατάλαβε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στον Βορρά (από όπου αντλούσε την εκλογική του δύναμη) ήταν ενάντια στη δουλεία.

Μέχρι το τέλος όμως ενδιαφερόταν περισσότερο για έναν διακανονισμό με τον Νότο, που θα του επέτρεπε να διατηρήσει ειρηνικά την ενότητα των ΗΠΑ, παρά για μία σύγκρουση μαζί του.

Όταν κέρδισε τις εκλογές τον Μάρτη του 1861 διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν απλά δεν θα επεκτεινόταν.

Προκειμένου μάλιστα να προσελκύσει στο στρατόπεδο του Βορρά τις Πολιτείες του Κεντάκι και του Μισούρι, που αυτοανακηρύχτηκαν ουδέτερες, τους επέτρεψε να διατηρήσουν τη δουλεία.

Ο Λίνκολν έχει συνδεθεί με την υπόθεση της κατάργησης της δουλείας κυρίως λόγω του περίφημου διατάγματος για τη χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα μετέπειτα.

Όμως αυτό το διάταγμα αφενός εκδόθηκε μόλις την Πρωτοχρονιά του 1863 και αφετέρου ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένο που περιλάμβανε μόνο τους δούλους του Νότου (εφόσον εννοείται ο Βορράς εισέλθει μια μέρα νικητής στην περιοχή τους) και δεν έκανε λόγο για τους δούλους που υπήρχαν ήδη στον Βορρά ενώ εξαιρούσε και τους δούλους που ήδη υπήρχαν στις ουδέτερες πολιτείες.

Αρκετά επιλεκτικός ανθρωπισμός θα συμφωνήσετε.

Τελοσπάντων, να μην μακρηγορώ για τον Λίνκολν. Πρόεδρος των Συνομόσπονδων (Νοτίων) Πολιτειών, αν και όχι το ίδιο γνωστός, ήταν ο γερουσιαστής και στρατιωτικός Τζέφερσον Ντέηβις.

Η ουσία λοιπόν είναι πως για λόγους πιο πολύπλοκους και λιγότερο ιδεαλιστικούς από την κατάργηση ή όχι της δουλείας, οι μεν Νότιοι ήθελαν την απόσχιση από τις ΗΠΑ και οι δε Βόρειοι τη διατήρηση της Ένωσης.

Ο πόλεμος, ο εμφύλιος αν προτιμάτε, τελικά ξέσπασε το 1861 και ήταν πολύ άγριος και αιματηρός. Είχε πάνω από 1 εκ. νεκρούς στα πεδία των μαχών και στον άμαχο πληθυσμό και, χωρίς να το έχω διαβάσει πουθενά, αμφιβάλλω αν οι ΗΠΑ μπλέχτηκαν στην ιστορία τους σε άλλον πόλεμο που να προσεγγίζει, στο ελάχιστο έστω, αυτές τις απώλειες.

Οι απώλειες των Βορείων ήταν σε απόλυτους αριθμούς μεγαλύτερες, αλλά!

Αλλά ο πληθυσμός των Πολιτειών του Νότου ήταν κατά την έναρξη του πολέμου περίπου 5.500.000 άνθρωποι ενώ οι Πολιτείες του Βορρά αριθμούσαν πληθυσμό 19.000.000. Οι απώλειες είχαν πολύ μεγαλύτερο κόστος και δεν μπορούσαν να αναπληρωθούν από τους Νοτίους.

Πέρα απ’ το ανθρώπινο δυναμικό, ο Βορράς υπερτερούσε κατά 3:1 σε πολεμικό υλικό (που έγινε 10:1 προς το τέλος του πολέμου) και στη ναυτική δύναμη πάνω από 10:1, εξαρχής.

Γι’ αυτό και όλοι στον Βορρά περίμεναν μια σύρραξη το πολύ τρίμηνης διάρκειας.

Ο Νότος όμως υπερτερούσε σε φρόνημα πιστεύοντας ότι ήταν η αδικημένη και εκβιαζόμενη πλευρά, αλλά επίσης γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να συντηρήσει επί μακρόν μία παρατεταμένη πολεμική προσπάθεια και θέλησε να επιτύχει μια γρήγορη νίκη εντυπώσεων που θα οδηγούσε τον Βορρά στο να συνειδητοποιήσει ότι το διαζύγιο ήταν οριστικό.

Ο πόλεμος όμως τράβηξε τέσσερα χρόνια… Και αυτό τελικά έκρινε τον αμερικάνικο εμφύλιο, αφού όπως αναφέραμε ήδη ο Νότος δεν μπορούσε να αντέξει μία μακροχρόνια πολεμική αναμέτρηση.

Έκρινε και το μέλλον των ΗΠΑ και, το πάω λίγο παραπέρα, την πορεία όλου του κόσμου.

Το 1865 ο Νότος συνθηκολόγησε, η Ένωση διατηρήθηκε, η δουλεία καταργήθηκε, ο κόσμος απέκτησε πλανητάρχη τις ΗΠΑ, οι ΗΠΑ απέκτησαν τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο το 2008 και that’s how it goes όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι.

Τι άλλο να γράψω τώρα; Συνηθίζω στο τέλος πολλών αναρτήσεων να γράφω και ένα δίδαγμα, ένα συμπέρασμα που έβγαλα διαβάζοντας τα σχετικά, όταν ξεκινάω να γράφω δεν έχω ιδέα τι συμπέρασμα θα βγάλω τελικά.

Στην προκειμένη περίπτωση το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι σ’ έναν πόλεμο σχεδόν ποτέ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο στερεότυπα. 

Τέλος