Η Κεντροαριστερά μετά το ποτάμι

Όπως άκουσα κάπου, δόξα τον Θεό, ο ελληνικός λαός που θέλει να ψηφίσει Κεντροαριστερά έχει τώρα να διαλέξει από μεγάλο πανέρι.

Το Ποτάμι ήρθε ορμητικό και προστέθηκε στις υπάρχουσες επιλογές των ψηφοφόρων για κεντροαριστερό κόμμα, διευρύνοντας τις επιλογές τους, αλλά μπερδεύοντας και προβληματίζοντάς τους αρκετά για το ποια επιλογή θα ήταν η καλύτερη.

Θέλω πριν αρχίσω να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι θα γράψω για το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι. Δεν θα αναφερθώ στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως δεν θα αναφερόμουν πριν μερικά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ) γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πια. Και όταν διεκδικείς την εξουσία ρίχνεις πολύ νερό στο κρασί σου για να αρέσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερους.

Ξεχάστε τον ΣΥΝ του ΄90 με τις πρωτοποριακές και ρηξικέλευθες απόψεις σε πολλά κοινωνικά ζητήματα (τόσο ρηξικέλευθες που του στοίχιζαν και την είσοδο στη Βουλή ενίοτε, όπως το 1993).

Τι να κάνει κι αυτός; Οι καιροί αλλάζουν και εμείς αλλάζουμε μαζί τους (ο Κικέρωνας το είπε αυτό. Ή κάποιος άλλος Ρωμαίος τελοσπάντων, δεν θυμάμαι και καλά).

Έτσι είναι. Αν εσύ ο ίδιος ζορίζεσαι να τα βγάλεις πέρα κάθε μέρα, δεν σ’ απασχολούν και τόσο τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των Ρομά.

Το δεύτερο είναι ότι στις πολιτικές προτιμήσεις ισχύει ότι και στις γαστρονομικές: ο καθένας έχει τις δικές του.

Μπορεί κάποιος να έχει «ακραίες» προτιμήσεις στο φαγητό. Να του αρέσουν π.χ. τα πολύ πικάντικα. Ομοίως και στις πολιτικές προτιμήσεις.

Μπορεί να του πούμε «Καλά πως το τρως (ψηφίζεις) αυτό;» αλλά δεν θα του απαγορεύσουμε κιόλας να το φάει (ψηφίσει).

Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μεγάλο λούκι. Κατά την ταπεινή μου άποψη τα ποσοστά του συρρικνώθηκαν τόσο γιατί έτυχε να βρίσκεται στην εξουσία όταν έσκασε η βόμβα (βλ. κρίση).

Ή μάλλον όταν την εμφάνισε και την απασφάλισε ο Γιώργος Παπανδρέου γιατί θα μπορούσε και αυτός να την άφηνε θαμμένη και να εξακολουθούσε και αυτός να παίρνει δανεικά και να ζει αυτός καλά και μεις καλύτερα.

Βέβαια η βόμβα θα έσκαγε στα χέρια των παιδιών μας σίγουρα, αντί στα δικά μας. Μια φορά ο Γιώργος θα ήταν μάγκας και όχι προδότης όπως τώρα.

Παρεμπιπτόντως, δεν το καταλαβαίνω αυτό: Για να μην κατηγορηθείς εσύ ως ύποπτος και πουλημένος, θα πρέπει να κατηγορήσεις ως προδότη και να χλευάσεις τον τέως πρωθυπουργό, όπως βλέπω να κάνουν πολλοί δημοσιογράφοι. Τι πράγμα είν’ αυτό ρε παιδί μου;

Αλλά ως εκεί. Όχι και να ξαναγυρίσει ο Παπανδρέου στα πράγματα του ΠΑΣΟΚ. Εγώ πάντως μετά απ’ αυτό που πήγε να κάνει με το περίφημο δημοψήφισμα δεν τον ξαναεμπιστεύομαι.

Η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης μου είναι πολύ συμπαθείς (είμαστε και πατριώτες με τον Κουβέλη).

Μου έκατσε όμως λίγο στραβά η άρνηση του για ενιαία Κεντροαριστερά.

Αυτή η απόρριψη της ενιαίας Κεντροαριστεράς και η εφεύρεσή του για δημιουργία ενός «τρίτου πόλου» ξέρετε πως μου φαίνεται; Κάτι σαν «Εγώ έχτισα ένα κόμμα απ’ το μηδέν και το έβαλα στη Βουλή και τώρα μου ζητάτε να μην είμαι αρχηγός κόμματος;».

Απέρριψε τη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ επειδή επιμένει να στηρίζει την Κυβέρνηση, αλλά και αυτός ο ίδιος είχε δηλώσει πριν τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση ότι έχει χάσει τον ύπνο του απ’ την ακυβερνησία του τόπου.

Κι αλήθεια, διάβασα εντελώς ξαφνικά ότι ο Σαμαράς θα τον προτείνει, λέει, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για μένα αυτό θα ήταν πολύ καλό να γίνει, απλά ήταν πολύ ξαφνικό και δεν ξανακούστηκε από τότε.

Τέλος το Ποτάμι… Χωρίς να θέλω να φανεί ότι ακολουθώ τη «μόδα», μ’ αρέσει πολύ το Ποτάμι ΚΑΤΑΡΧΑΣ γιατί:

α. Πάω τον Σταύρο Θεοδωράκη.

β. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που πλαισιώνουν το Ποτάμι, όσους ξέρω τελσπάντων.

γ. Ο, ας τον πούμε αρχηγός του νέου κόμματος, δήλωσε ότι δεν φοβάται τις συμμαχίες μπροστά στην ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα. Δεν είναι ο τύπος του «Όχι σε όλα» και άσε τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, σαν τον Μπέπε Γκρίλο ας πούμε.

δ. Πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ την Ευρώπη.

Όλα αυτά καταρχάς βέβαια γιατί στην πράξη δεν το είδαμε το Ποτάμι.

Η κατακλείδα πάντως είναι ότι ανεξάρτητα όμως απ’ τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθένα, πρέπει όλοι μας να έχουμε άποψη για τα πράγματα.

Αυτό το «Δεν μ’ ενδιαφέρει» είναι μέγα λάθος γιατί ξέρετε τι είπε ο Πλάτωνας;

Ότι μία από τις τιμωρίες σε όσους δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με την πολιτική είναι ότι καταλήγουν να τους κυβερνούν οι κατώτεροί τους.