Ουκρανία - Βενεζουέλα, πορείες παράλληλες με άγνωστο προορισμό (μέρος 3ο)

Υποθέτω (λέω υποθέτω γιατί ούτε που ήξερα τι γίνεται στην Ουκρανία πριν από όλα αυτά τα γεγονότα) ότι όλα άρχισαν στις 21 Νοεμβρίου 2013.

Την ημέρα αυτή η ουκρανική κυβέρνησης ανακοίνωσε την απόφασή της να μην προχωρήσει στην υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι λοιπόν, με αιτία αυτό, ξεκίνησαν αλυσιδωτά γεγονότα που εξελίσσονται κάθε μέρα. Επειδή άργησα λίγο σε αυτές τις αναρτήσεις περί Ουκρανίας και Βενεζουέλας, αλλιώς είχαν τα πράγματα πριν μια βδομάδα και αλλιώς έχουν τώρα.

Αν και η Ουκρανία είναι μεγάλη χώρα και έχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα οφείλω να ομολογήσω πως οι γνώσεις μου σ' αυτήν εξαντλούνταν στον Αντρέι Σεβτσένκο (ε, όχι και ποιος είναι ο Σεβτσένκο!) και στο ότι συνδιοργάνωσε, μαζί με την Πολωνία, ένα ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου πριν κάμποσα χρόνια.

Σαν όψιμος ουκρανολόγος λοιπόν, έμαθα ότι οι περιοχές στη δυτική Ουκρανία αισθάνονται πιο κοντά στην Ευρώπη, πιο κοντά ιστορικά, πολιτιστικά κ.λπ. εννοώ, και οι περιοχές στην ανατολική πιο κοντά στη Ρωσία.

Και επειδή τώρα με τις ειδήσεις βελτιώνουμε και τις γεωγραφικές μας γνώσεις, έμαθα ότι οι κυριότερες πόλεις στην ανατολική Ουκρανία είναι το Ντόνετσκ (εδώ τους θέλω τους Ολυμπιακούς, με ποια ομάδα από το Χάρκοβο έπαιξε - και αποκλείστηκε - ο Ολυμπιακός πριν δυο χρόνια;).

Το Κίεβο βρίσκεται κάπου στη μέση της χώρας αλλά περισσότερο ανήκει στη «δυτική» Ουκρανία, όπως την εννοούμε εδώ.

Η, ευρισκόμενη πολύ στην επικαιρότητα, χερσόνησος της Κριμαίας, αντίθετα, βρίσκεται στην «ανατολική» Ουκρανία.

Αυτό αποτυπώνεται και γλωσσολογικά καθώς στις ανατολικές επαρχίες κυριαρχεί η ρωσική γλώσσα και στις δυτικές η ουκρανική καθώς και πολιτικά, γιατί απ' ότι έμαθα πρόσφατα, στις ανατολικές περιοχές πλειοψηφούσε ο Γιανουκόβιτς, άρα προφανώς ήταν ρωσόφιλος, και στις δυτικές η Τιμοσένκο, που με την ίδια λογική, πρέπει να ήταν φιλοευρωπαΐστρια.

Θυμάμαι πάντα ότι είχα διαβάσει στα χρόνια του πανεπιστημίου σε ένα (εξωπανεπιστημιακό) βιβλίο ότι κατά τον Ηρόδοτο τα στοιχεία του Έθνους είναι το ομόαιμο, το ομόγλωσσο και το ομόθρησκο.

Και επειδή για μένα όπου μπερδεύεται το ομόθρηστο είναι άστα να παν (βλ. πρώην Γιουγκοσλαβία) και το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων δεν γεφυρώνεται, αλίμονο αν στην περίπτωση της Ουκρανίας η διαφορά Δύσης-Ανατολής αποτυπώνεται και στη θρησκεία.

Δεν το ξέρω αυτό, αλλά ξέρω ότι στην Ουκρανία αφενός οι Ορθόδοξοι χωρίζονται σ' αυτούς που θεωρούνται ποίμνιο του Πατριαρχείου του Κιέβου και σ’ αυτούς που υπάγονται στο Πατριαρχείο της Μόσχας και αφετέρου έχει και πολλούς Ουνίτες, Προτεστάντες και Μουσουλμάνους.

Τελοσπάντων, και για να μην μακρηγορούμε, οι διαδηλώσεις που λέγαμε είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης και τη διαφυγή του προέδρου Γιανουκόβιτς.

Κάπου εκεί βέβαια το πράγμα στράβωσε και στη νέα Κυβέρνηση που ανέλαβε το πάνω χέρι πήραν ακροδεξιοί, εθνικιστές και άλλα λουλούδια.

Ένα πράγμα σαν τη «Φάρμα των Ζώων» του Όργουελ (θα το λέω συνέχεια) όταν στη Βαρκελώνη του ισπανικού εμφυλίου όλοι μαζί οι Δημοκρατικοί έδιωξαν απ' την πόλη τους Εθνικιστές αλλά σύντομα οι Κομμουνιστές πήραν το πάνω χέρι και άρχισαν να καταπιέζουν τους υπόλοιπους.

Μπροστά στον κίνδυνο οι ρωσόφιλοι της ανατολικής Ουκρανίας να υποστούν διώξεις απ' αυτούς που ήρθαν τώρα στα πράγματα,  η Ρωσία έστειλε στρατεύματα στη χερσόνησο της Κριμαίας, τα οποία και νευραλγικές θέσεις εκεί.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ ούτε ρωσόφιλος είμαι, ούτε εγκρίνω αυτό που κάνουν οι Ρώσοι στην Κριμαία.

Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν βλέπω πως μπορούν να συνεχίσουν να συμβιώνουν οι δύο κοινότητες, μετά ιδίως από όλα αυτά.

Για μένα πιο πολύ αξία από τους όποιους κανόνες και συμβάσεις έχει η ζωή ενός και μόνου ανθρώπου.

Θα δείξει από τις εξελίξεις για πού πάει το πράγμα (για το πρόσφατο δημοψήφισμα δεν λέω τίποτα. Έτσι σκέφτηκαν κάποιοι να νομιμοποιήσουν τις όποιες εξελίξεις).

Εγώ δεν βλέπω προσάρτηση της Κριμαίας απ' τη Ρωσία αλλά μια de facto διχοτόμηση στιλ Βόρειας Κύπρου που θα αναγνωρίζεται μόνο απ' τη Ρωσία, άντε και από καμιά Βόρεια Κορέα, Συρία ή Βενεζουέλα.

Και μια και αναφέραμε τη Βενεζουέλα.

*******

Είχαμε μείνει στη Βενεζουέλα στο ότι η αντιπολίτευση εκεί αμφισβήτησε την εκλογή του επίγονου του Τσάβες, του Νικολάς Μαδούρο, και πυροδοτήθηκαν ταραχές σε όλη τη χώρα.

Τα αίτια υπήρχαν ήδη απ' την εποχή Τσάβες, όταν η αντιπολίτευση τον κατηγορούσε για φίμωμα του τύπου, κατάργηση πολλών ατομικών ελευθεριών, διεθνή απομόνωση της χώρας και τα συμπαρομαρτούντα: έλλειψη βασικών πρώτων ειδών, τεράστιο πληθωρισμό, εγκληματικότητα.

Και επειδή η διαμάχη, και μάλιστα οξεία, είχε ξεκινήσει επί Τσάβες ακόμα, οι εκλογές που έγιναν μετά τον θάνατό του για την ανάδειξη νέου Προέδρου πήρα τον χαρακτήρα μάχης ζωής και θανάτου.

Τις κέρδισε τελικά το Σοσιαλιστικό κόμμα του Μαδούρο με 48,3% αντί 47,2% της συνασπισμένης αντιπολίτευσης, που είχε αρχηγό τον Ενρίκε Καπρίλες.

Η ένταση λοιπόν κλιμακώθηκε τον Φεβρουάριο και οι νεκροί στα επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων ασφαλείας έχουν φτάσει τους 29.

Ταραχές επί ταραχών.

Για το αν υπήρξε νοθεία στις εκλογές ή όχι, δεν ξέρω, τι να πω;

Μπορεί και να μην υπήρξε γιατί ο Τσάβες ήταν πολύ δημοφιλής στα φτωχά στρώματα και αυτό ήταν η καλύτερη κληρονομιά που άφησε στον Μαδούρο ως συνεχιστή του. Είναι όμως αυτό (το να ήταν καθαρές οι εκλογές) αρκετό για να δικαιολογήσει τα δεινά της χώρας;

Οι ελλείψεις στα βασικά είδη είναι τεράστιες.

Είναι εκπληκτικό αλλά είχα δει σε μια εκπομπή τον καιρό που ήταν «να χρεοκοπήσουμε-να μην χρεοκοπήσουμε» να λέει κάποιος που έτυχε να ζει στην Πολωνία όταν εκείνη χρεοκόπησε (πριν κάνα 30ριά χρόνια) ότι στα σούπερ μάρκετ έβρισκαν μόνο χαρτί υγείας. Ε λοιπόν, στη Βενεζουέλα συμβαίνει το αντίθετο, δεν βρίσκουν με τίποτα χαρτί υγείας.

Πέρα απ' το ευτράπελο του πράγματος όπως ακούγεται, πρέπει να είναι τραγικό γιατί ο άνθρωπος εκείνος (για άλλο λόγο είχε πάει στο στούντιο και η κουβέντα το έφερε στην Πολωνία και τη χρεοκοπία) τα αφηγούνταν και δάκρυζε.

Στη Βενεζουέλα λοιπόν, ο κόσμος στήνεται στις ουρές για λίγο λάδι, βούτυρο, ρύζι, γάλα και αλεύρι.

Απ' την άλλη διαβάζω ότι στη Βενεζουέλα βρίσκεις ηλεκτρικές συσκευές με τη σέσουλα.

Φούρνο μικροκυμάτων για ζεστάνεις το φαγητό βρίσκεις, αλεύρι και λάδι για να το φτιάξεις δεν βρίσκεις.

Τα MME της χώρας, τοπικά και διεθνή έχουν μπει πολλές φορές στο στόχαστρο του Μαδούρο και υφίστανται μια τρομερή λογοκρισία (όταν λειτουργούν και δεν κόβονται).

Ο πληθωρισμός έχει φτάσει πλέον το 56% και συνεχίζει να καλπάζει. Το νόμισμα της χώρας, το Μπολίβαρ, υποτιμείται κάθε τρεις και λίγο και ο κόσμος δεν ξέρει πόσο πιο φτωχός θα ξυπνήσει κάθε μέρα.

Και βέβαια υπάρχει και η εγκληματικότητα που μαστίζει τη χώρα. Διαβάζω ότι σχεδόν 24.800 άνθρωποι είχαν βίαιο θάνατο πέρσι, έναντι 16.000 το 2012.

Η Βενεζουέλα έχει γίνει πλέον μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες του πλανήτη και το χειρότερο είναι ότι πάει να δημιουργηθεί μια κουλτούρα της βίας στη χώρα.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, η εμμονή του Μαδούρο να επικαλείται τον εκλιπόντα προκάτοχό του κάθε τρεις και λίγο έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τα όρια της αφοσίωσης του μαθητή προς τον δάσκαλο.

Προεκλογικά ο Μαδούρο διαβεβαίωνε πως ο Ούγο Τσάβες του είχε εμφανιστεί με τη μορφή ενός «μικρού πουλιού», είχε μάλιστα δώσει στη δημοσιότητα και ως απόδειξη μια φωτογραφία-«ντοκουμέντο»!

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, λέω εγώ.

 *******

Το συμπέρασμα είναι ότι η Ουκρανία και η Βενεζουέλα μπορεί να  μην έχουν και πολλά κοινά (ένα από αυτά είναι ότι έχουν πολύ καλό όνομα  και δυο ως χώρα καταγωγής πολύ ωραίων γυναικών, αυτό για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η ανάρτηση για μερικούς) αλλά αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν και οι δυο πολύ μεγάλα προβλήματα και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας είναι να προσπαθούμε να ήμαστε ενημερωμένοι γι’ αυτά, μακριά από μύθους και ιδεοληψίες.

Τέλος