Για να συνδέσω αυτό το μέρος με το προηγούμενο, να προσθέσω κάτι για τις τορτίγιες: άλλο οι μεξικάνικες τορτίγιες και άλλο οι ισπανικές.
Ενώ στο Μεξικό τορτίγια λένε, όπως έγραψα, την πίτα από καλαμποκάλευρο, αν ζητήσετε τορτίγια στην Ισπανία, καταρχάς θα σας ρωτήσουν πως την προτιμάτε και τελικά θα σας σερβίρουν μια ομελέτα.
Γιατί η ισπανική τορτίγια είναι στην ουσία ομελέτα, γεμιστή με οτιδήποτε προτιμά κάποιος, τυρί, ζαμπόν, λουκάνικα, μανιτάρια, σπανάκι κ.ο.κ.
Για να επανέλθω, μία τόσο μεγάλη πόλη σαν το Μ.Σ. είναι αδύνατον να την περπατήσεις όλη και να δεις όλα όσα αξίζουν στις λίγες μέρες που συνήθως μένει σε ένα μέρος ο τουρίστας (γιατί στην ουσία και εγώ τουρίστας ήμουν εκεί).
Άσε που αν δεν έχεις σχέση με ένα μέρος, δεν ξέρεις τι πρέπει να δεις. Γι’ αυτό το τελευταίο πρέπει να σε κατατοπίσει ένας ντόπιος, δεν γίνεται αλλιώς.
Για τα αμιγώς «τουριστικά» ακολούθησα την πεπατημένη, που στην περίπτωση του Μ.Σ. είναι μια πολύ καλή λύση: Turibus λέγεται στα ισπανικά και προφέρεται Τούριμπους.
Είναι τα λεωφορεία που κάνουν τις διαδρομές της πόλης με τα τουριστικά αξιοθέατα.
Στο Μ.Σ. είναι κόκκινα και ανοιχτά πάνω (φυσικά εκεί κάθισα και όχι κλεισμένος κάτω). Σαν συνειδητοποιημένος τουρίστας, έκανα το “Cirquito centro”, τον γύρο του ιστορικού κέντρου της πόλης.
Περάσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, από το κέντρο του (ιστορικού) κέντρου, που είναι η μεγάλη πλατεία Plaza de la Constitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo, πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα ένα σωρό μνημεία και τέλος περάσαμε απ’ το πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και απ’ το Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μ.Σ.
Εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τ’ ακουστικά που μας έδωσαν μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο για ν’ ακούμε τον ξεναγό και τα πέταξα στο κάθισμα. Πάντα προβλήματα με την τεχνολογία…
Αυτό όμως τελικά ήταν καλό γιατί επικεντρώθηκα στο να κοιτάω γύρω και όχι στο να προσπαθώ να καταλάβω τι έλεγε ο ξεναγός στα ισπανικά.
(Ξανα)πρόσεξα λοιπόν ότι το Μ.Σ. έχει πολλά και μεγάλα δέντρα. Όχι σαν αυτά που ξέρουμε απ’ τις ελληνικές πόλεις αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλα δέντρα που, αφού ήταν και στις δυο πλευρές του δρόμο και στα διαχωριστικά που συνήθως είχαν οι δρόμοι, ενώνονταν και έκαναν θόλο από πάνω και συχνά έπρεπε να σκύβουμε αφού ήμασταν στην οροφή του λεωφορείου.
Θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια τουλάχιστον γι’ αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στη διαδρομή και που νομίζω πρέπει να δει απαραίτητα όποιος επισκέπτεται το Μ.Σ.
Πρώτα πρώτα η Plaza de la Constitución με τον τεράστιο καθεδρικό.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πλατείες του κόσμου και ο τεράστιος καθεδρικός που είναι εκεί είναι ο μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική. Και για να μη νομίζουμε ότι ήταν προνόμιο των εδώ χριστιανών να κάνουν τους ναούς τους στα ερείπια αρχαιοελληνικών ναών, και οι Ισπανοί Conquistadores τιμούσαν προφανώς πολύ αυτή την πρακτική γιατί ο καθεδρικός του Μ.Σ. (Μητροπολιτικός Ναός της Κοιμήσεως) είναι θεμελιωμένος πάνω σε έναν παλιότερο ναό των Αζτέκων (που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες τόσο διαδεδομένες που ήταν οι ανθρωποθυσίες στους Αζτέκους).
Πήγα στον Καθεδρικό και με τα πόδια άλλη μέρα και μου έκανε εντύπωση κάτι που είχε στο εσωτερικό του αλλά δεν το θυμάμαι πολύ καλά δυστυχώς. Ήταν σαν ένα εκκρεμές, σαν ένα νήμα της στάθμης, που κρεμόταν από την οροφή. Στο σημείο που έδειχνε αρχικά στο δάπεδο ήταν ζωγραφισμένη μια βούλα η οποία είχε μετακινηθεί πολύ. Αυτό ήθελε να δείξει εκείνο το τεράστιο νήμα της στάθμης: πόσο πολύ μετακινήθηκε ο ναός εξαιτίας των πολλών σεισμών.
Πολύ ωραία ήταν και στο πάρκο ή δάσος ή λόφο του Τσαπουλτεπέκ, το μεγαλύτερο πάρκο σε πόλη της Λατινικής Αμερικής που είχε και μια λιμνούλα μέσα. «Τσαπουλτεπέκ» θα πει στη γλώσσα ναγουάτλ, που χρησιμοποιούσαν και οι Αζτέκοι, «Λόφος με τις ακρίδες».
Άρα (λέω εγώ) α) η γλώσσα ναγουάτλ είχε και πολλούς ήχους «τλ» εκτός από «λτ» και β) κάποια σχέση μπορεί να είχε η γλώσσα ναγουάτλ με τη λέξη «τσαπουλίνες» που είναι οι μικρές, κόκκινες ακρίδες που έφαγα (και ναι, μου άρεσαν πολύ) στην Οαχάκα. Και επειδή στην Οαχάκα δεν ζούσαν Αζτέκοι, η ναγουάτλ πρέπει τελικά να μιλούνταν από πολλούς λαούς στο Μεξικό (μίλησε ο ανθρωπολόγος μέσα μου!).
Και μια και μιλάμε για ανθρωπολογία, στο Μ.Σ. βρίσκεται το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό μουσείο του κόσμου, το Museo Nacional de Antropología, το οποίο δεν γινόταν να μην επισκεφτώ.
Το Ανθρωπολογικό Μουσείο είναι μέσα στο πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και διαβάστε τι έγινε.
Τη μέρα που το επισκέφτηκα είχε μία έκθεση για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Είχε λοιπόν δύο ουρές αναμονής, μία για την έκθεση του Αιγυπτιακού πολιτισμού και μία για το κανονικό μουσείο. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το μουσείο και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και όχι για την Αρχαία Αίγυπτο (δεν με πολυσυγκινεί άλλωστε).
Η ουρά για την Αρχαία Αίγυπτο ήταν καμιά 500ριά μέτρα, στριφογυριστή μέσα στο δάσος (να φανταστείτε δεν μπορούσα να δω από πού άρχιζε) και η ουρά για το κανονικό μουσείο πολύ μικρή, 5-6 μέτρα .
Αφού λοιπόν το Ανθρωπολογικό Μουσείο ενδιέφερε εμένα, φαντάστηκα ότι θα ενδιέφερε και τους περισσότερους ανθρώπους εκεί, άρα η μεγάλη ουρά θα ήταν για το Μουσείο και εκεί στήθηκα.
Φαντάζεστε πως αισθάνθηκα όταν μετά από κάμποσες ωρίτσες έφτασα στο ταμείο και μου ήταν ότι η ουρά για το Ανθρωπολογικό Μουσείο ήταν η άλλη! Πάντως ευτυχώς μου έβγαλαν εκεί εισιτήριο και δεν μ’ έστειλαν στο τέλος της κανονικής ουράς…
Το μουσείο αποτελούνταν από πολλά κτίρια, το καθένα απ’ τα οποία στέγαζε και έναν διαφορετικό πολιτισμό.
Επειδή είχα τόσο μεγάλη όρεξη να δω τα πάντα, τα πήρα όλα απ’ την αρχή (κάτι άγνωστους πολιτισμούς του Βόρειου Μεξικού στα σύνορα με τις ΗΠΑ, αρκετές χιλιάδες χρόνια π.Χ) και μοιραία δεν είχα κουράγιο να τελειώσω όταν έφτασα στους πιο γνωστούς (Μάγιας, Αζτέκους κ.λπ.). Αδύνατο να το δεις όλο σε μια μέρα.
Και επειδή είχα τέτοιου είδους ανησυχίες, ο πιο κοντινός αρχαιολογικός χώρος στο Μ.Σ., τον οποίο και επισκέφτηκα τελικά ήταν το Τεοτιουάκαν (ναγουάτλ είναι και αυτά).
Το Τεοτιουάκαν ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε περίπου το 600 π.Χ., άκμασε λίγους αιώνες μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε μυστηριωδώς περίπου το 750 μ.Χ., άρα πριν φτάσουν στην περιοχή οι Αζτέκοι.
Είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Μ.Σ. και οι ντόπιοι αποκαλούν το μέρος «Πυραμίδες».
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πυραμίδα του Νέου Κόσμου, σαν ένας λόφος ήταν, η Πυραμίδα του Ήλιου.
Όσοι με ξέρουν προσωπικά μπορεί να μην το πιστέψουν, αλλά ανέβηκα ως πάνω στην πυραμίδα. Και αν κοιτάξετε τη φωτογραφία, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα (ευτυχώς τη μέρα εκείνη δεν έκανε ζέστη, θυμάμαι).
Υπάρχουν και άλλα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο Μ.Σ., από διάφορα μέρη μέχρι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί και από τι φρούτα έβρισκες στα μανάβικα έως πόσο έκανε μισό κιλό τυρί στο σούπερ-μάρκετ (και αυτά μ’ ενδιέφεραν πολύ) αλλά θα χρειαζόμουν βιβλίο για να γράψω όλα.
Να, ένας από τους λόγους που λυπάμαι για την κατάσταση της υγείας μου είναι ότι, ακόμα και αν κάνω και άλλα ταξίδια εκεί, δεν θα είναι όπως τότε που ήμουν υγιής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου