 |
Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτά που θα γράψω σήμερα αφορούν τα μέρη του Μ.Σ. που είδα προσωπικά, εκεί που κινούμουν με λίγα λόγια.
Ασφαλώς το Μ.Σ. έχει και αυτές τις παραγκουπόλεις γύρω γύρω όπου μένουν οι φτωχοί και οι παρίες (θυμάμαι το 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό η El Pais είχε τίτλο “Arriba parias del mundo!” «Ζήτω οι παρίες του κόσμου!». Έτσι είναι, και εμείς είμαστε ένα είδος παρίες αν το δεις σφαιρικά, σε επίπεδο πλανήτη) αλλά εγώ δεν τις είδα από κοντά.
Μόνο από μακριά τις είδα, π.χ. απ’ το λεωφορείο όταν βγαίναμε έξω απ’ την πόλη έβλεπα τις παραγκουπόλεις να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές γύρω γύρω απ’ το Μ.Σ. σαν έρπητας.
Α, ναι. Μια διαφορά με την Αθήνα είναι ότι στο Μ.Σ. οι «καλές» συνοικίες είναι κοντά στο κέντρο και οι παραγκουπόλεις έξω απ’ την πόλη.
Επίσης, ίσως γιατί κινούμουν στις, ας τις πούμε, «καλές» περιοχές της πόλης, δεν ένιωσα ανασφάλεια ή ότι απειλούμαι, ακόμα και όταν πολλά βράδια περπατούσα μόνος στο διαχωριστικό της Alfonso Reyes στην Colonia Condesa, με τα χέρια στις τσέπες (το συνήθιζα) και πολλά πράγματα στο μυαλό.
Όμως προφανώς η μεγάλη εγκληματικότητα δεν είναι μύθος και αυτό το καταλάβαινα επειδή όλα (μα όλα) τα σπίτια είχαν σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα του ισογείου. Αν δείτε τη φωτογραφία πάνω αριστερά θα καταλάβετε.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα στις τράπεζες απαγορεύεται αυστηρότατα να μιλάς στο κινητό ή να μπαίνεις με γυαλιά ηλίου.
Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και περιοχές και δρόμοι που τους αποφεύγουν και οι ντόπιοι. Αλλά, το επαναλαμβάνω, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.
Αυτό λοιπόν που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Μ.Σ. είναι ένας σκιερός τόπος, μια σκιά από μεγάλα δέντρα που έκανε το μέρος να φαίνεται κάπως σκοτεινό.
Αν δεν έχει δει κάποιος το μέρος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Ίσως οι φωτογραφίες μπορούν να βοηθήσουν κάπως και πιστέψτε με είναι πολύ αντιπροσωπευτικές των συνοικιών που πήγα.
Και για να μην γράφω πάντα «των συνοικιών που πήγα», κινούμουν λοιπόν κυρίως στην Colonia Condesa, ενώ επισκέφτηκα και την Colonia Roma (όπως καταλαβαίνετε “Colonia” είναι η συνοικία), το Coyoacan και το Polanco (θα γράψω παρακάτω γι’ αυτό).
Τα σπίτια εκεί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Μερικές φορές νόμιζες ότι έμοιαζαν με τα νεοκλασικά της Πλάκας, αλλά και πάλι όχι εντελώς.
Το πιο in μέρος του Μ.Σ. είναι το Polanco. Είναι μία συνοικία όπου υπάρχουν τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και επίσης πολλές καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια.
Γενικώς είναι πολύ δημοφιλή εκεί τα ιταλικά και τα αργεντινέζικα εστιατόρια αλλά τα μέρη όπου είναι τα στέκια εκεί δεν μοιάζουν με τα δικά μας.
Δεν υπάρχουν εκεί αυτοί οι πεζόδρομοι με τις καφετέριες που υπάρχουν εδώ ή τραπέζια από μπαρ στα πεζοδρόμια. Τα τραπέζια είναι μέσα στο κάθε μαγαζί αν και ο καιρός εκεί είναι γενικά καλός.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί φαντάζονται το Μ.Σ. σαν ένα τροπικό, ζεστό μέρος.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλες ζέστες εκεί. Η αλλαγή των εποχών εκεί ακολουθεί τη δική μας π.χ. τον δικό μας χειμώνα έχουν και αυτοί τον χειμώνα τους, αλλά η θερμοκρασία σπάνια πέφτει εκεί κάτω από τους 7-8 βαθμούς. Και αντίστοιχα το καλοκαίρι σπάνια ανεβαίνει πάνω από τους 27-28 βαθμούς.
Απ’ τον Μάιο ως τον Οκτώβριο είναι η εποχή των βροχών στο Μ.Σ. Δεν βρέθηκα εκεί τέτοια εποχή αλλά μου είπαν ότι βρέχει κάθε μέρα.
Τα πιο δημοφιλή μαγαζιά με fast food εκεί είναι οι taquerias, οι τακερίες.
Τις μεξικάνικες πίτες από καλαμποκάλευρο τις λένε tortillas, τορτίγιες. Είναι πολύ πιο λεπτές από την πίτα του γύρου και είναι πολύ δημοφιλείς εκεί. Τις πουλάνε και στους φούρνους και πολλοί παίρνουν αυτές αντί για ψωμί.
Οι τοτίγιες όπως έγραψα είναι από καλαμποκάλευρο (γενικά το καλαμπόκι εκεί είναι βασικό συστατικό στην κουζίνα τους) αλλά πρόσεξα ότι εδώ βρίσκεις (κυρίως στα σούπερ-μάρκετ) από στάρι και όχι από καλαμπόκι, άρα δεν είναι αυθεντικές μεξικάνικες.
Μάλλον το κάνουν για να είναι πιο οικεία σε μας εδώ η γεύση τους, γιατί από καλαμπόκι έχουν λίγο περίεργη γεύση. Εμένα πάντως μ’ άρεσαν.
Αυτές τις πίτες λοιπόν, τις τορτίγιες, τις γέμιζαν με διάφορα πράγματα (πολύ αγαπητός είναι εκεί ο κόλιανδρος) και αυτά είναι τα tacos, που πουλάνε στις τακερίες όπως εδώ τους γύρους.
Τα τάκος είναι μικρούλικα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε ένα τέτοιο μαγαζί και με ρώτησα ο σερβιτόρος πόσα θέλω του είπα «Ξέρω γω; Βάλε καμιά 10ριά». Θα σκέφτηκε «Χιουμορίστας ο ξένος» και τελικά έφαγα 3+3+2.
Τα τάκος λοιπόν τα σερβίρουν μαζί με πιατάκια από σάλτσες, καυτερές οι περισσότερες. Εδώ είμαστε…
Όλοι ξέρουν φαντάζομαι ότι η μεξικάνικη κουζίνα έχει πολλά πικάντικα φαγητά αλλά πιστέψτε με: πολλές σάλτσες εμείς δεν μπορούμε καν να τις φάμε τόσο πολύ που καίνε.
Πολλοί μπορεί να πήγαν εδώ σε κάποιο μεξικάνικο εστιατόριο και να δοκίμασαν κάτι πικάντικο.
Εδώ το κάνουν πιο ήπιο, μόνο σαν φολκλόρ, να τρως και να λες «Έφαγα καυτερό μεξικάνικο». Αλλά εκεί πραγματικά εμείς δεν μπορούμε να φάμε πολλές από τις σάλτσες τους.
Οι Μεξικάνοι πάντως τις τρώνε. Συμπέρασμα: το στομάχι εκπαιδεύεται, δεν είναι βιολογικό το θέμα. Δεν είναι ότι θέλουν τα φαγητά τους πικάντικα για λόγους φολκλόρ, δεν μπορούν να τα φάνε αλλιώς.
Εγώ πάντως απέφευγα τις κόκκινες και πράσινες σάλτσες γιατί ήταν πολύ επικίνδυνες. Με τον καιρό έμαθα ότι μόνο κάτι καφέ σάλτσες, από φασόλια, μπορούσα να πλησιάσω.
Συνεχίζεται…
Δηλαδη αγαπητε φιλε καποιος ελληνας με εντελως διαφορετικο τροπο διατροφης εαν επισεκφτει το Μ.Σ πρεπει να παρει μαζι του και χαπια για τη διαρροια ή θα τρεχει να βρει φαρμακειο? Ποια ειναι η προσωπικη σου εμπειρια επ΄ αυτου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χάπια για τη διάρροια είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ σε κάθε μακρινό ταξίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά για το Μεξικό, όσοι επισκεφτούν μέρη ζεστά και υγρά (το Μέξικο Σίτυ ευτυχώς δεν είναι) και δεν πάρουν μαζί τους χάπια για τη διάρροια, θα τρέχουν να βρουν εκεί!