Κάποτε στο Μεξικό (μέρος 2ο)

Μετά από περίπου δύο ώρες φτάσαμε στη Φρανκφούρτη, όλως αισίως.

Θυμάμαι ότι ήταν ένα τεράστιο αεροδρόμιο και αφού είχαμε πολλές ώρες πριν την (σίγουρα μοιραία για μας) πτήση για Μέξικο Σίτυ είπαμε να καθίσουμε κάπου για καμιά μπύρα με κουλουράκια πρέτσελς (εκεί τα μάθαμε) για να έχουμε να λέμε.

Τελικά κατά τις 14.00 μπήκαμε στο αεροπλάνο (ένα τεράστιο Boeing) και καθίσαμε στις θέσεις μας. Το αεροπλάνο όμως δεν ξεκινούσε, καθυστέρηση στον ανεφοδιασμό είπαν, και τελικά φύγαμε με 1,5 ώρα καθυστέρηση (κρατήστε το αυτό).

Μέσα στο αεροπλάνο είχε πολλές οθόνες τηλεόρασης που έδειχναν τη θέση του αεροπλάνου και διάφορες πληροφορίες (υψόμετρο, εξωτερική θερμοκρασία, ταχύτητα κ.λπ.). Εκείνο που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση ήταν η πορεία του αεροπλάνου.

Όχι κατευθείαν στο Μέξικο Σίτυ πάνω απ’ τον Ατλαντικό όπως περίμενα, αλλά Αγγλία – Δανία – Γροιλανδία – Καναδάς – ΗΠΑ και τελικά Μεξικό. «Θα το κάνουν για να μπορούν να προσεδαφιστούν κάπου σε περίπτωση ανάγκης» σκέφτηκα και μάλλον έτσι ήταν. Αν και αυτή η σκέψη μάλλον μα ανησύχησε παρά με καθησύχασε: αν υπήρχε ανάγκη για αναγκαστική προσεδάφιση, η επόμενη ανάγκη θα ήταν για ένα καλό γεύμα στα εννιάμερα.

Οι ώρες ατέλειωτες (δώδεκα αλλά μας φάνηκαν μέρες ολόκληρες) και δεν είχα φροντίσει να πάρω ούτε ένα βιβλίο μαζί μου για να σκοτώσω την ώρα μου.

Τελικά φτάσαμε! Ήμασταν πια στον Νέο Κόσμο, στο Μεξικό! Ήταν βραδάκι εκεί όταν φτάσαμε. Έχουμε 8 ώρες διαφορά, εμείς ήμαστε πιο μπροστά, που σημαίνει ότι η μέρα μας είχε διαρκέσει περισσότερο. Μετά από τόσες ώρες από τότε που φύγαμε απ’ την Αθήνα μόλις τότε άρχιζε να βραδιάζει.

Το αεροπλάνο ήταν τεράστιο και χωρισμένο σε τρία μέρη. Μόλις μαζεύτηκαν οι πρώτοι του γκρουπ έξω απ’ το αεροπλάνο ξεκίνησαν για τον έλεγχο, το ίδιο έγινε με τους υπόλοιπους. Περπατούσες μια ευθεία με καφετέριες και μετά κατέβαινες κάτι σκαλιά στ’ αριστερά για τον έλεγχο των διαβατηρίων (τώρα πια το έμαθα καλά). Το αεροδρόμιο ήταν τεράστιο και μια πραγματική χοάνη. Μπορούσες να δεις ανθρώπους από κάθε φυλή εκεί. Η ουρά στον έλεγχο ήταν τεράστια επίσης (ακόμα έτσι είναι) και εκεί ακούστηκε από κάποιον του γκρουπ: «Που είναι η Χαρά ρε παιδιά, Μήπως χάθηκε;».

Ναι, Η Χαρά, που ταξίδευε μόνη της, είχε χαθεί. Οι πρώτοι που βγήκαν απ’ το αεροπλάνο σκέφτηκαν ότι θα ήταν με τους τελευταίους και οι τελευταίοι ότι θα είχε φύγει με τους πρώτους. Πέρασαν κάνα δύο ώρες και πουθενά η Χαρά. Το πρόγραμμα έλεγε ότι το ίδιο βράδυ (ήταν ήδη βράδυ εκεί) θα πετούσαμε για Γκουανταλαχάρα αλλά φυσικά συμφωνήσαμε ότι δεν θα φεύγαμε αν δεν τη βρίσκαμε.

Η ώρα περνούσε, περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων, πήραμε και τις αποσκευές και τελικά η πτήση για Γκουανταλαχάρα έγινε χωρίς εμάς. Οι Μεξικάνοι μας είχαν δώσει ένα δωματιάκι να ξεκουραστούμε και θυμάμαι είχα απλώσει τα πόδια μου σε μια καρέκλα και χάζευα τον κόσμο έξω απ’ την ανοιχτή πόρτα. Και τότε την είδα…

Ήταν μια κοπέλα που μιλούσε με την Ελευθερία στον έξω χώρο. Ήταν όμορφη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και καμιά καλλονή. Αμέσως μου έκανε αυτό που λέμε «κλικ», τόσο που γύρισα και είπα του Χατζησοφιά «Να και μια όμορφη Μεξικάνα». Θυμάμαι ακόμα και τώρα τι φορούσε, πράσινο σκούρο, ή εν πάσει περιπτώσει σκουρόχρωμο, τζιν παντελόνι και άσπρο πουκάμισο. Ήταν μελαχρινή, αλλά όχι το κλασικό μεξικάνικο, έμοιαζε περισσότερο με Ελληνίδα παρά με Μεξικάνα.

Μετά από κάμποση ώρα βρέθηκε και η Χαρά που είχε μπει σε μια απαγορευμένη ζώνη και δεν μπορούσε να βγει. Έλα όμως που είχαμε χάσει την πτήση μας και που θα μέναμε; Κάποιος έριξε την ιδέα να πάμε στα γραφεία της Lufthansa και να διαμαρτυρηθούμε ρίχνοντας τάχαμου το φταίξιμο για το χάσιμο της πτήσης στην καθυστέρηση της απογείωσης στη Φρανκφούρτη.

Αν τα στερεότυπα που είχαμε στο μυαλό μας για τους Γερμανούς ήταν σωστά, δεν θα μας άφηναν έτσι. Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα ήταν τότε στα χάι της, τον προηγούμενο χρόνο είχαμε διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και είχαμε πάρει το Πανευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο, το ευρώ άρχιζε την ξέφρενη πορεία του σε σχέση με το δολάριο και γενικώς δεν θα υπήρχε ζήτημα αξιοπιστίας σ’ ότι λέγαμε (όπως τώρα). Και πραγματικά, οι της Lufthansa δεν μας άφησαν έτσι. «No problem, θα κοιμηθείτε σ’ ένα ξενοδοχείο εδώ απέναντι και αύριο το πρωί σας βάζουμε εμείς τα εισιτήρια για Γκουανταλαχάρα» μας είπαν.

Πραγματικά κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο που μας είπαν και την άλλη μέρα πρωί πρωί πετάξαμε για Γκουανταλαχάρα (είναι η πόλη στην πάνω αριστερή φωτογραφία). Εκεί, στο αεροπλάνο για Γκουανταλαχάρα είδα πάλι την κοπέλα που είχα δει την προηγούμενη και μου άρεσε! Ας πούμε για χάριν ευκολίας ότι τη λέγαν (λένε) Μόντσε. Δούλευε στην Olmeca και την είχε στείλει η εταιρεία της για να εξυπηρετεί το γκρουπ μας!

Φτάσαμε λοιπόν στη Γκουανταλαχάρα και μέρα έδειχνε συννεφιασμένη (αργότερα θα είχε ήλιο). Η Γκουανταλαχάρα είναι η 2^η μεγαλύτερη πόλη του Μεξικού, με πληθυσμό κοντά στα 5 εκ. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι αν και πολύ μεγάλη πόλη, σπάνια έβλεπες εκεί κτίριο με πάνω από 2-3 ορόφους, εξαιτίας των συχνών σεισμών εκεί. Έτσι φυσικό ήταν να είναι η πόλη απλωμένη σε μια πολύ μεγάλη έκταση. Η Γκουανταλαχάρα είναι πρωτεύουσα της πολιτείας του Χαλίσκο (το Μεξικό είναι ομόσπονδο κράτος και έχει 31 πολιτείες συν το αυτόνομο διαμέρισμα της πρωτεύουσας).

Το Χαλίσκο θεωρείται η πατρίδα της τεκίλας στο Μεξικό. Μόνο εκεί (και σε μια άλλη πολιτεία, αλλά δεν θυμάμαι ποια) επιτρέπεται το ποτό που παράγεται από τη μπλε αγαύη (ένα είδος κάκτου σαν τον δικό μας αθάνατο) να ονομάζεται τεκίλα. Στο υπόλοιπο Μεξικό ονομάζεται μεσκάλ που όμως είναι και αυτό στην ουσία τεκίλα.

Όλα αυτά τα έμαθα εκεί αλλά θα γίνω πολύ κουραστικός αν συνεχίσω έτσι.

(η συνέχεια αύριο)