Τι νέα από την Παραγουάη;

Θα απορήσατε σίγουρα για τον τίτλο σήμερα.

Είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου που διάβασα και η, έστω πρόσφατα εγκαθιδρυμένη, παράδοση λέει να αφιερώνω μία ανάρτηση σε κάθε βιβλίο που τελειώνω.

Πρώτα πρώτα να σας πω ότι το μυθιστόρημα αυτό είναι «εξειδικευμένο» και αν δεν σας αρέσει η Ιστορία ή έστω αν δεν σας ελκύει η Λατινική Αμερική, δεν σας το συστήνω.

Εμένα πάντως μου αρέσουν και τα δύο και γι’ αυτό «είχα βάλει στο μάτι» από καιρό το βιβλίο αυτό.

Από πολλά χρόνια πριν ήξερα γι’ αυτό το βιβλίο γιατί και στην προ ίντερνετ εποχή μου άρεσε να διαβάζω και να ενημερώνομαι (κυρίως από τα σχετικά ένθετα των εφημερίδων) για τα νέα βιβλία που κυκλοφορούσαν, άσχετα αν τα περισσότερα ποτέ δεν θα τα διάβαζα.

Ο τίτλος με προβλημάτισε κάπως για να πω την αλήθεια αλλά επειδή είχα από παλιά (απ’ το Γυμνάσιο ακόμα) πάθος με τη Λατινική Αμερική σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε το βιβλίο αυτό αν το διάβαζα.

Επίσης με προβλημάτισε και η εικόνα του εξώφυλλου επειδή δεν φαινόταν καθαρά και για καιρό νόμιζα ότι το ζώο πίσω απ’ τη γυναίκα ήταν αγελάδα. Κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν άλογο αφού διάβασα κάμποσες σελίδες και είδα ότι η συμπρωταγωνίστρια είχε πάθος με την ιππασία.

Και είχα την εντύπωση ότι η γυναίκα στο εξώφυλλο φορούσε ρούχα ντόπιας (όπως φανταζόμουν τα ρούχα των ντόπιων γυναικών τελοσπάντων).

Συνδυάζοντας λοιπόν το εξώφυλλο, όπως το έβλεπα, με τον τίτλο «Τι νέα από την Παραγουάη;», δεν ξέρω γιατί αλλά (χρόνια πριν, έτσι;) στο μυαλό μου σχηματίστηκε η ιδέα ότι το βιβλίο αυτό έγραφε για την ιστορία κάποιου μετανάστη απ’ την Παραγουάη.

Έτσι νόμιζα λοιπόν αφού, να πω και την αλήθεια, είχα ξεχάσει τι είχα διαβάσει για το βιβλίο στο ένθετο της εφημερίδας.

Και κάτι τελευταίο αφού γράφοντας μου φαίνεται ότι «ανακαλύπτω» πολλά πράγματα για τον εαυτό μου:

Στο Γυμνάσιο ήμουν φανατικός αναγνώστης του αποδυτηριάκια στον Φίλαθλο.

Έπαιρνα τον Φίλαθλο όχι τόσο για τα αθλητικά νέα, όσο για τη στήλη του αποδυτηριάκια. Τότε με γοήτευε στο στιλ και το ύφος του (ενώ τώρα νομίζω δεν θα μου άρεσε καθόλου).

Έγραφε λοιπόν κάποτε ο αποδυτηριάκιας (θέλοντας να εξάρει το πάθος των Παραγουανών ποδοσφαιριστών μπλα μπλα) για έναν αιματηρό πόλεμο που ξεκλήρισε σχεδόν την Παραγουάη τον 19^ο αι.

Αν το πιστεύετε το θυμόμουν αυτό, μόνο που με τα χρόνια είχα μπερδευτεί και νόμιζα ότι ο αποδυτηριάκιας έγραφε για την Ουρουγουάη και όχι την Παραγουάη. Τα έγραψα όλα αυτά επειδή σήμερα θέλω να γράψω για ένα βιβλίο που διάβασα. Φανταστείτε.-

Το βιβλίο λοιπόν γράφει για εκείνον τον πόλεμο και η βάση του είναι το love story (χμ, όχι και τόσο love story στην πραγματικότητα) του Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, ο οποίος Λόπες στην πορεία έγινε Πρόεδρος της Παραγουάης (τι γύρευε όμως στην Ευρώπη; Το βιβλίο δεν το ξεκαθαρίζει) με την Ιρλανδέζα Έλλα Λιντς.

Οι δυο τους γνωρίζονται στο Παρίσι, κατά το 1840, δημιουργούν ένα δεσμό (προσέξατε; Δεν γράφω «ερωτεύονται») και η Ιρλανδέζα ακολουθεί τον μελλοντικό Πρόεδρο της Παραγουάης (στην αρχή της ιστορίας Πρόεδρος ήταν ο πατέρας του – έτσι πήγαινε τότε το πράγμα, κληρονομικά, τι να κάνουμε;) στην χώρα του.

Δεν παντρεύονται αλλά κάνουν κάμποσα παιδιά (η ιστορία πρέπει να είναι αληθινή) και τελικά ο Φράνκο (χαϊδευτικά) οδηγεί τη χώρα του σ’ έναν καταστροφικό πόλεμο εναντίον της Συμμαχίας Βραζιλίας-Αργεντινής-Ουρουγουάης.

Ο πόλεμος αυτός έμεινε στην Ιστορία σαν Πόλεμος της Τριπλής Συμμαχίας και μάλλον ο Λόπες υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της χώρας του (και μόνο τον χάρτη να κοιτάξετε δεν βγαίνει το πράγμα).

Γεγονός είναι ότι ο πόλεμος εκείνος κατάστρεψε την Παραγουάη και από τους 525.000 κατοίκους που είχε η χώρα προπολεμικά μόνο οι 200.000 επέζησαν, απ’ τους οποίους λιγότεροι από 30.000 ήταν άνδρες (αναλογικά με τον πληθυσμό του ενός εκ των εμπλεκόμενων ήταν απ’ τους καταστροφικότερους πολέμους στην ανθρώπινη Ιστορία).

Πέρα απ’ το «Χαρά στους άνδρες που έμειναν» κ.λπ. κ.λπ. που θα σκεφτούν κάποιοι, γεγονός είναι ότι η Παραγουάη χρειάστηκε πολλές δεκαετίες για να συνέλθει κάπως. Και ο ίδιος ο Λόπες σκοτώθηκε, όπως και ο μεγαλύτερος γιος του, η δε Έλλα Λιντς γύρισε στο Παρίσι με τα υπόλοιπα παιδιά τους.

Η συγγραφέας, Lily Tuck, γράφει σχεδόν ωμά την ιστορία, κάπου κάπου νομίζεις ότι διαβάζεις ημερολόγιο. Παρεμβάλλει ένα σωρό πρόσωπα που φαινομενικά δεν παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο στην εξέλιξή της και γενικά έχει ένα ιδιότυπο στιλ.

Για να πω την αλήθεια, δεν με τρέλανε ούτε η συγγραφέας ούτε το βιβλίο. Θα το κατέτασσα κάπου στη μέση των βιβλίων που διάβασα. Έχω διαβάσει και καλύτερα αλλά έχω διαβάσει και χειρότερα.

Τώρα θα μου πείτε «Και τι μας νοιάζει εμάς για την Παραγουάη;».

Σωστά θα το πείτε εν μέρει αλλά εγώ βρήκα την ιστορία γοητευτική, άσε που όπως έγραφε και κάποιος στο εξώφυλλο (οκ, κάπως υπερβολικά) «Η Παραγουάη είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα του κόσμου».