Το Μπουένος Άιρες που δεν γνώρισα (μέρος Ι)

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις είχε πει ο Ουμπέρτο Έκο και όσο και αν οι ειδήσεις δεν το ξέρουν και συνηθίζουν να υπάρχουν ανεξαρτήτου εποχής (απόδειξη η Γάζα, η Ουκρανία, ο ΕΝΦΙΑ κ.λπ. κ.λπ.), τις προσπερνάμε και αισθανόμαστε σαν να μην κινείται φύλλο γύρω μας.

Τουλάχιστον εγώ έτσι αισθάνομαι, αλήθεια, γι’ αυτό και απείχα κάνα δυο βδομάδες απ’ το γράψιμο εδώ.

Υπάρχει και το ζήτημα της Αργεντινής βέβαια αλλά μου φαίνεται βαρύ αυγουστιάτικα να γράφεις για vulture funds (ελληνιστί κάτι σαν ταμεία-όρνεα, είναι αυτά που αγοράζουν χρέη από διάφορους πιστωτές) και για χρεοκοπίες.

Να γράψω για την Αργεντινή γενικά ναι, αφού πάντα μου άρεσε πολύ αυτή η χώρα και ονειρευόμουν να την επισκεφτώ κάποτε (ποιος ξέρει; Ίσως την επισκεφτώ κάποτε).

Η Αργεντινή λοιπόν, όπως όλοι ξέρουν, είναι μια μεγάλη χώρα της νότιας Αμερικής.

Θεωρείται η πιο «ευρωπαϊκή» (μαζί με την Ουρουγουάη) από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Και αυτό δεν έχει μόνο με τη φάτσα/ράτσα (άλλωστε το 86% του πληθυσμού αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκής καταγωγής, κυρίως απ’ την Ιταλία και την Ισπανία).

Οι μεγάλες πόλεις της μοιάζουν με τις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Ειδικά το Μπουένος Άιρες που έχει ως και συνοικία Παλέρμο και φαντάζομαι εκεί θα μένουν κυρίως μετανάστες από την Ιταλία.

Το Μ.Α. είναι πολύ μεγάλη πόλη και η μητροπολιτική περιοχή του θα ξεπερνάει τα 12 εκ. κατοίκους.

Είναι χτισμένο στη νότια όχθη του ποταμού Ρίο δε λα Πλάτα που εκεί, στις εκβολές του στον Ατλαντικό, ανοίγει πολύ και είναι σαν θάλασσα. Κάπου απέναντι, στη βόρεια όχθη του Λα Πλάτα είναι το Μοντεβιδέο, η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης.

Το Μ.Α. αποκαλείται και Παρίσι του Νότου και είναι προφανές νομίζω γιατί. Έχει πολύ όμορφη αρχιτεκτονική, έντονη νυχτερινή ζωή και, νομίζω, πολύ ενδιαφέρουσες συνοικίες.

Μπορεί να μην έχω πάει αλλά φαντάζομαι πως είναι η πόλη αυτή από ένα νοσταλγικό τραγούδι, από ένα μυθιστόρημα που διάβασα πριν από μερικούς μήνες και που απέπνεε φθινόπωρο (έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον) και από αυτά που είδα σε έναν σκιερό δρόμο γεμάτο αργεντινέζικα μπαρ-εστιατόρια στο Μέξικο Σίτυ.

Συνεχίζεται…