Η κοινωνική ειρήνη είναι προνόμιο, αλλά δεν είναι αυτονόητη (Μέρος 2ο)

(…συνέχεια)

Τώρα τελευταία όταν παρακολουθώ τα νέα στην TV ή στο νετ, όλο και περισσότερο παρεμβαίνουν ειδήσεις για ληστείες, για εισβολές σε σπίτια και πάει λέγοντας.

Τι συμβαίνει; Ξέρετε εγώ δεν πιστεύω στην έμφυτη καλοσύνη ή κακία των λαών. Ή αν θέλετε έχω τη δική μου θεωρία. Π.χ. για μένα οι Ανατολικοευρωπαίοι (Ρώσοι, Γεωργιανοί, Βούλγαροι κ.λπ.) είναι πιο σκληροί σαν άνθρωποι και η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει το ίδιο γι’ αυτούς. Αλλά γιατί ισχύει αυτό; Οι λαοί αυτοί δεν γνώρισαν πραγματική Δημοκρατία, για αιώνες ζούσαν σε απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία δεν μετρούν την ανθρώπινη ζωή και πολύ. Αν έχει αξία σε κάτι ο, αποκαλούμενος, Δυτικός πολιτισμός, αυτό είναι ο Ουμανισμός του, η πίστη ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό και η ζωή του ιερή (όμως εγώ θα το πάω παραπέρα. Θα ρωτήσω τον εαυτό μου «Γιατί μερικοί λαοί αντέχουν να ζουν σε τυραννικά καθεστώτα και άλλοι όχι;». Α, δεν ξέρω…).

Εμείς λοιπόν εδώ απολαμβάνουμε (απολαμβάναμε;) αυτήν την ασφάλεια γιατί πρώτον η κοιλιά ήταν γεμάτη και δεύτερον υπήρχε αυτό που έχει γίνει της μόδας να λέμε τελευταία, κοινωνική συνοχή. Και αν το πρώτο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση, το δεύτερο δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα που όμως όλοι το προσπερνάμε σαν δεδομένο. Η ελληνική κοινωνία, μεταπολιτευτικά δεν είχε κοινωνικές εντάσεις και η παρουσία μιας τεράστιας μεσαίας τάξης εξασφάλιζε τουλάχιστον την απουσία μεγάλων διακρίσεων (οικονομικών, κοινωνικών κ.λπ.) στον πληθυσμό που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εκρηκτικά. Προσοχή δεν λέω ότι και εδώ δεν υπήρχαν διαφορές, κυρίως οικονομικές ανάμεσα στον πληθυσμό. Ξέρετε όμως τι εννοούν στο εξωτερικό διακρίσεις ανάμεσα στις τάξεις; Ότι ένα μέρος του πληθυσμού (οι πολύ πλούσιοι), μένουν σε ξεχωριστές συνοικίες, σε σπίτια φρούρια (κυριολεκτικά φρούρια, με τοίχους εξωτερικά και προστατευμένα με συστήματα ασφαλείας – τα έχω δει με τα μάτια μου, δεν υπάρχουν μόνο στις ταινίες) και ένα άλλο μέρος (οι πολύ φτωχοί) μένουν σε αυτοσχέδιες παραγκουπόλεις και αντιμετωπίζουν αληθινό πρόβλημα επιβίωσης. Μιλάμε για χαώδεις διαφορές.

Υπήρχαν (υπάρχουν;) τέτοιες διαφορές στην Ελλάδα; Όχι δεν υπήρχαν (δεν υπάρχουν).

Αυτό λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάδυση οποιουδήποτε τύπου εντάσεων στην ελληνική κοινωνία (κοινωνικών, πολιτικών, θρησκευτικών, δεν ξέρω τι άλλο) και επέφερε την κοινωνική ειρήνη και την ασφάλεια που απολαμβάνουμε τώρα. Θα τολμήσω να πω ότι η ίδια η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα λειτούργησε προς αυτή την κατεύθυνση. Όχι μόνο γιατί, κακά τα ψέματα, ενίσχυσε οικονομικά την Ελλάδα αλλά και γιατί κατέστησε την Ελλάδα άρρηκτο μέλος της Ευρώπης. Οι ευρωπαϊκές αξίες, ο ουμανισμός, η πίστη και η προσήλωση στην ελευθερία έγιναν (;) και ελληνικές αξίες. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Πρέπει να ανήκει στη Δύση!

Τρέμω στην ιδέα ότι η Ελλάδα θα διαχωριστεί από το σώμα της Ευρώπης. Τρέμω στην ιδέα μιας απομόνωσης. Οι περισσότεροι φοβούνται μια οικονομική απομόνωση. Δεν είναι όμως (μόνο) αυτό. Ίσως ακούγεται πατερναλιστικό αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της. Πρέπει να προσδεθεί στο ευρωπαϊκό άρμα και να «συρθεί» στην εμπέδωση των ευρωπαϊκών αξιών και του Ουμανισμού. Αλίμονο αν η Ελλάδα γίνει Λιβύη, Συρία ή Κίνα…