Ο ΣΥΡΙΖΑ και το PODEMOS

Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν. Σε λίγες μέρες, στις 25 του μηνός θα έχουμε βουλευτικές εκλογές.

Αν και όλο τον προηγούμενο καιρό παρακολουθούσα έντονα τις πολιτικές εξελίξεις, τώρα που φτάσαμε σε ένα ορόσημο της έντονης πολιτικής διαμάχης που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, δεν πολυενδιαφέρομαι ούτε καν για τις ίδιες τις εκλογές.

Είναι κάτι σαν παραίτηση, σαν πίκρα, αυτό που μ’ έχει πιάσει. Να το πω απλά, δεν έχω όρεξη ν’ ασχοληθώ ή μάλλον ασχολούμαι αλλά χωρίς όρεξη.

Όπως άκουσα κάποιον να λέει, αυτές οι εκλογές θα είναι ένα ντέρμπι μεταξύ του φόβου και του θυμού.

Οι δύο κύριοι μονομάχοι, έχουν επενδύσει ο ένας στον φόβο και ο άλλος στον θυμό των ψηφοφόρων και τελικά το ένα απ’ τα δυο θα επικρατήσει: ο φόβος ή ο θυμός.

Δηλαδή όποια απόφαση πάρει ο ελληνικός λαός θα την πάρει με το θυμικό του και όχι με την λογική.

Που να βρεις άνθρωπο να σκέφτεται νηφάλια και λογικά. Γι’ αυτό η παραίτηση και η πίκρα ακόμα που έγραψα παραπάνω.

Για μένα το σημαντικότερο πράγμα είναι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Η μία πλευρά έχει αναγάγει σε διακύβευμα αυτών των εκλογών αλλά, αφενός η συμπόρευση της χώρας μας με την Ευρώπη είναι αυτό που θέλει ο κουρασμένος λαός μας και αφετέρου πιστεύω ότι αυτό είναι που τελικά θα επικρατήσει, ανεξαρτήτου εκλογικού αποτελέσματος.

Δεν ξέρω συνεπώς αν αποτελεί διακύβευμα ή είναι πια μια νομοτέλεια.

Αλλά αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα πρέπει να αποφευχθούν τυχοδιωκτισμοί που μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες περιπέτειες.

Το λέω αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό κάτι τρύπωσε στο μυαλό μου και δεν λέει να βγει.

Είχα σκεφτεί λοιπόν για τον εφιαλτικό Μάρτη του 2013 στην Κύπρο, όταν μετά την απόρριψη της συμφωνίας Τρόικας-Κυπριακής Κυβέρνησης από το Κυπριακό Κοινοβούλιο, η Κύπρος ξέμεινε από ρευστό για κάμποσες μέρες και τα πάντα παρέλυσαν, ότι η όλη ιστορία έγινε προς γνώση και συμμόρφωση άλλων, μεγαλύτερων χωρών, της Ελλάδας εν προκειμένω.

Μου έχει κολλήσει λοιπόν ότι οι ταγοί της Ευρώπης δεν θα ανεχτούν ζοριλίκια από τη νέα Κυβέρνηση της Ελλάδας (σε περίπτωση που θα συμμετέχει σ’ αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ) για να αποτρέψουν την πιθανότητα επικράτησης του Ισπανικού ΣΥΡΙΖΑ (ο παραλληλισμός δεν είναι δικός μου), του PODEMOS.

Το Podemos («Μπορούμε» στα ισπανικά) ιδρύθηκε το 2014 από τα σπλάχνα του κινήματος των Ισπανών Αγανακτισμένων.

Τον περασμένο Νοέμβριο μάλιστα, δημοσκοπήσεις το ανεδείκνυαν πρώτη πολιτική δύναμη στην Ισπανία (τώρα νομίζω έχει πέσει λίγο).

Ηγέτης του είναι ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και ζητά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, διαγραφή μέρους του χρέους της Ισπανίας.

Με τα φτωχά μου ισπανικά διάβαζα ένα άρθρο στην El Pais (γενικά νομίζω ότι στο εξωτερικό ασχολούνται πολύ με τις εκλογές μας), το οποίο άρθρο αφενός έκανε παραλληλισμούς μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Podemos, αφετέρου έγραφε ότι, για μια σειρά από λόγους, το Podemos  μάλλον δεν θα ωφεληθεί από μία ενδεχομένη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εδώ.

Διάβασα και κάτι άλλο όμως στο άρθρο που δεν το ήξερα: από τα 210 δις ευρώ που απαιτήθηκαν ως τώρα για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, τα 26 δις μας τα δάνεισαν οι Ισπανοί φορολογούμενοι.

Μια και ανέφερα παραπάνω την Κύπρο, κύρια αιτία της κρίσης υπήρξε η μεγάλη έκθεση των κυπριακών τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα που κουρεύτηκαν την άνοιξη του 2012 και αυτό δεν ακούω να το αναφέρουν ευρέως.

Οι διαγραφές χρεών και οι σεισάχθειες ακούγονται έξοχα αλλά το θέμα είναι πως κάποιοι θα πληρώσουν το κόστος τους.

Αυτοί οι διαβόητοι δανειστές και τοκογλύφοι δεν είναι σαν τους κακούς των παραμυθιών.

Είναι οι φορολογούμενοι άλλων χωρών, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί (που σε κάθε ευκαιρία ορισμένοι θυμούνται ότι έπαθαν μεγάλη ζημιά απ’ το κούρεμα του 2012), είναι οι μικροομολογιούχοι (που άλλος επένδυσε σε ομόλογα για την προίκα της κόρης του, άλλος για να εξασφαλίσει κατά τα δυνατόν τα γηρατειά του και όλοι τώρα, μετά την απομάκρυνση τους από το ταμείο μας, εκφράζουμε την αγανάκτησή μας για την αδικία που τους έγινε) κ.ο.κ.

Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να περάσει μια απόφαση για διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά ούτε ξέρω αν έχουμε το δικαίωμα να διασπείρουμε και να μοιράσουμε την κρίση μας.